Emil Kaliński
pułkownik łączności | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1914-1933 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
dowódca grupy łączności |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Późniejsza praca | |
Odznaczenia | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
Minister Poczt i Telegrafów | |
Okres |
od 15 kwietnia 1932 |
Poprzednik | |
Następca |
Emil Kaliński (ur. 17 października 1890 w Łodzi, zm. 26 czerwca 1973 tamże) – inżynier, pułkownik łączności Wojska Polskiego, minister poczt i telegrafów, senator w II RP.
Życiorys
Maturę uzyskał w gimnazjum w Lublinie. Początkowo studiował na Politechnice Lwowskiej, a następnie w Wiedniu. Studia ukończył jednak dopiero w 1922, uzyskując w Politechnice Lwowskiej dyplom inżyniera elektrotechnika. W sierpniu 1914 wstąpił w szeregi Legionów. W trakcie służby był zastępcą szefa łączności w Komendzie Legionów, a także referentem telefonicznym w dowództwie I Brygady. Po kryzysie przysięgowym powrócił do Łodzi i pracował zawodowo.
Do Wojska Polskiego wstąpił ochotniczo w listopadzie 1918. W latach 1919–1921 brał udział w wojnie z bolszewikami jako szef łączności Frontu Litewsko-Białoruskiego, a w czasie Bitwy Warszawskiej szef służby łączności sztabu Naczelnego Wodza.
Po zakończeniu wojny pełnił służbę w Naczelnym Dowództwie WP. W latach 1920-1922 był organizatorem Wojsk Łączności na terenie Okręgu Generalnego "Łódź". Od 1922 zajmował stanowisko szefa Wydziału Wojsk Łączności Departamentu VI Technicznego Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1924 był oficerem nadetatowym Pułku Radiotelegraficznego w Warszawie[1]. 26 lipca 1926, po przewrocie majowym, objął obowiązki komendanta Obozu Szkolnego Wojsk Łączności w Zegrzu i sprawował je do 1 października 1927. W latach 1927-1933 pełnił służbę w Departamencie VI Inżynierii M.S.Wojsk., a później był dowódcą 1 Grupy Łączności w Warszawie. Od 16 listopada do 31 grudnia 1932 przydzielony został na stanowisko kierownika III pięciomiesięcznego kursu informacyjnego dla oficerów sztabowych łączności przy Ministerstwie Poczt i Telegrafów z równoczesnym pełnieniem swoich obowiązków służbowych. Od 1 stycznia do 15 kwietnia 1933 przydzielony został do dyspozycji ministra poczt i telegrafów. Z dniem 15 kwietnia 1933 przeniesiony został w stan nieczynny, bez prawa do poborów [2].
W V kadencji był senatorem powołanym przez Prezydenta RP[3].
W latach 1933-1939, po śmierci Ignacego Boernera, piastował tekę ministra poczt i telegrafów w pięciu kolejnych gabinetach. W związku z objęciem tej funkcji odszedł do rezerwy. Od września 1939 do września 1944 internowany wraz z rodziną w Băile Herculane w Rumunii [4]. Po wojnie powrócił do Polski i zamieszkał w Łodzi. Został pochowany na Starym Cmentarzu w Łodzi.
Awanse
- chorąży - 28 kwietnia 1916
- podporucznik - 1 grudnia 1916
- porucznik - ?
- kapitan - ?
- major - 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
- podpułkownik - 31 marca 1924 ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 2 lokatą w korpusie oficerów zawodowych łączności
- pułkownik - 1939 (?) ze starszeństwem z 1935[5]
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie
- Złoty Krzyż Zasługi
Przypisy
- ↑ Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 8 z 28.06.1933 r.
- ↑ Sylwetka Emila Kalińskiego na stronie Biblioteki Sejmowej. [dostęp 2012-12-30].
- ↑ F.S. Składkowski, Nie ostatnie słowo, 10 wzmianek
- ↑ Heliodor Cepa, Uwagi dotyczące przygotowania łączności w czasie pokoju i jej działania w okresie wojny. Paryż 6 stycznia 1940 r., Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. B.I.9a, s. 80-81, „(...) krótko przed wojną Minister Poczt i Telegraf[ów]. jako podpułkownik w stanie spoczynku, został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z 1935 r., a zatem ze starszeństwem o rok wcześniejszym od najstarszego stopniem pułkownika W[ojsk].Łącz[ności] służby czynnej”.
Źródła i bibliografia
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 47.
- Rocznik Oficerski 1924, s. 21, 880, 884.
- Rocznik Oficerski 1928, s. 615, 620.
- Rocznik Oficerski 1932, s. 267, 503.
- Felicjan Sławoj Składkowski, Nie ostatnie słowo oskarżonego, Warszawa 2003, ISBN 83-88736-32-9
- Piotr Stawecki, O dominacji wojskowych w państwowym aparacie cywilnym w Polsce w latach 1926-1939, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3 (35), Warszawa 1965, s. 328-346.
- Absolwenci Politechniki Lwowskiej
- Członkowie Komendy Legionów Polskich 1914–1918 (Austro-Węgry)
- Pułkownicy łączności II Rzeczypospolitej
- Oficerowie łączności Legionów Polskich 1914–1918
- Żołnierze I Brygady Legionów Polskich
- Ministrowie poczt i telegrafów
- Wojskowi związani z Łodzią
- Ludzie związani z Zegrzem
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Polscy inżynierowie
- Senatorowie V kadencji (1938–1939)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej
- Urodzeni w 1890
- Wykładowcy uczelni i szkół wojskowych II Rzeczypospolitej
- Zmarli w 1973
- Pochowani na Starym Cmentarzu w Łodzi
- Żołnierze Wojska Polskiego internowani w Băile Herculane
- Ludzie urodzeni w Łodzi