Emiliano Chamorro Vargas

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Emiliano Chamorro Vargas
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

11 maja 1871
Nikaragua

Data śmierci

26 lutego 1966

prezydent Nikaragui
Okres

od 1917
do 1921

Poprzednik

Adolfo Díaz

Następca

Diego Manuel Chamorro Bolaños

Prezydent Nikaragui (drugi raz)
Okres

od 1926
do 1926

Poprzednik

Carlos José Solórzano

Następca

Sebastián Uriza

Emiliano Chamorro Vargas (ur. 11 maja 1871, zm. 26 lutego 1966) – nikaraguański dyplomata, generał i polityk zwany Lwem Nikaragui, stryj Diego Manuela Chamorro Bolañosa, który w latach 1921–1923 sprawował dzięki wpływom politycznym Emiliano funkcję prezydenta.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Od 1893 organizator i uczestnik w wielu rewoltach przeciw władzy, m.in. jako przeciwnik reżimu generała José Santosa Zelayi. Od 1913 do 1916 i od 1921 do 1923 poseł w Waszyngtonie, w 1914 podpisał pakt Bryan-Chamorro umożliwiający Stanom Zjednoczonym budowę międzyoceanicznego kanału przez Nikaraguę w zamian za pomoc finansową (3 miliony dolarów). Od 1917 do 1921 i od stycznia do października 1926 prezydent Nikaragui z ramienia Partii Konserwatywnej, następnie na emigracji, od 1933 przywódca tej partii. Prowadził politykę proamerykańską[1]. W 1950 kandydat w wyborach prezydenckich. Zawarł układ z dyktatorem Anastasio Somozą, który dawał konserwatystom udział we władzy, i współpracował z nim w opracowaniu nowej konstytucji. Dzięki przekupieniu opozycji pod wodzą Chamorro Somoza zapewnił sobie poparcie w wyborach prezydenckich po nieprzewidzianej śmierci Víctora Manuela Romána y Reyesa, konserwatyści zaś zyskali wpływ na rządy w państwie. Emiliano Chamorro popadł jednak w niełaskę, kiedy wziął udział w spisku na życie Somozy wspólnie z kostarykańskim przywódcą José Figueresem Ferrerem. Dyktator miał zostać porwany podczas jednego ze swoich późnych spotkań w ambasadzie USA, lecz Somoza udaremnił zamach, nakazując aresztowanie i skazywanie na śmierć jego uczestników. Emiliano Chamorro i Figueres uciekli wtedy do Kostaryki[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Waldemar Chamala, Pod czerwono-czarnym sztandarem, lewica.pl, 18 maja 2005.
  2. Shelley Klein, Najgroźniejsi dyktatorzy w historii, Jolanta Sawicka (tłum.), Warszawa: Wyd. Muza SA, 2008, s. 101, ISBN 978-83-7495-323-8, OCLC 749811259.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]