Emmanuel de Vignerot du Plessis

Emmanuel Armand de Vignerot du Plessis de Richelieu, książę d'Aiguillon

Data i miejsce urodzenia	31 lipca 1720 Paryż
Data śmierci	1782
Pierwszy minister Francji
Okres	od 1771 do 1774
Poprzednik	Étienne-François de Choiseul
Następca	Jean-Frédéric Phélypeaux
Odznaczenia

{{Polityk infobox}} Nieoczekiwana grafika: "grafika".

Emmanuel-Armand de Vignerot du Plessis de Richelieu, książę d'Aiguilon (ur. 31 lipca 1720, zm. 1782) – francuski polityk i wojskowy.

Był synem Armanda Louisa de Vignerot du Plessis i Anne Charlotte de Crussol de Florensac. Marszałek Louis François Armand du Plessis, książę de Richelieu (1696-1788) był jego wujem.

Zaciągnął się do armii w wieku 17 lat. W wieku 19 lat został pułkownikiem regimentu prowincji Brie. Gdy toczyła się wojna o sukcesję austriacką (1741-1748) służył we Włoszech. Podczas oblężenia Château-Dauphin (1744) został ciężko ranny, a w roku 1746 dostał się do niewoli. Po powrocie został awansowany na marszałka (maréchal de camp) w roku 1748.

W 1740 ożenił się z Louise Félicité de Brehan, której ojcem był Louis de Bréhan, hrabia de Plélo, a matką Louise-Françoise de Phélypeaux. Dzięki wżenieniu się w tak wpływową rodzinę (w połączeniu z jego pochodzeniem z rodu Richelieu) – uzyskał istotne wpływy na dworze królewskim. Był członkiem tak zwanej Parti dévot, przeciwnej wobec Madame de Pompadour, jansenistów i parlamentów. W związku z tym często był obiektem ataków pamflecistów.

W okresie od 6 czerwca 1771 do 2 czerwca 1774 był sekretarzem spraw zagranicznych, na tym stanowisku zastąpił wuja swojej żony - Ludwika Phélypeaux. Był zwolennikiem pokojowej koegzystencji z Prusami, co niestety wykorzystał Fryderyk Wielki uznając, że ma wolną rękę w kształtowaniu losów Polski. Jego dalszej karierze stanęła na drodze niechęć, jaką darzyła go Maria Antonina Austriaczka.

Źródło

Historia Dyplomacji Polskiej - tom II 1572-1795, PWN Warszawa 1981, s. 515.

Bibliografia

• Mémoires du ministere du duc d'Aiguillon (2nd ed., Paris and Lyons, 1792), probably written by J. L. Soulavie
• Henri Carré, La Chalotais et le duc d'Aiguillon (Paris, 1893)
• Marcel Marion, La Bretagne et le duc d'Aiguillon (Paris, 1898)
• Barthèlemy Pocquet, Le Duc d'Aiguillon et La Chalotais (Paris, 1901-1902)
• Jules Flammermont, Le Chancelier Maupeou et les parlements (Paris, 1883)
• Frédéric Masson, Le Cardinal de Bernis (Paris, 1884)