En Face

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z En Face (zespół muzyczny))
En Face
Rok założenia

1971

Rok rozwiązania

1975

Gatunek

folk rock, pop

Wydawnictwo

Polskie Nagrania
Pronit
Melodia
Kameleon Records

Powiązania

Zespół Ryszarda Poznakowskiego

Skład
Jerzy Grunwald, Ireneusz Dudek, Maciej Radziejewski, Krystian Wilczek, Marek Surzyn
Byli członkowie
Bohdan Kendelewicz, Kazimierz Turczyński, Marian Myszko, Józef Hajdasz

En Face – polski zespół folk rockowy, powstały we wrześniu 1971 roku na bazie zespołu Ryszarda Poznakowskiego. Przestał istnieć z końcem 1975 roku.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy skład grupy tworzyli: Jerzy Grunwald (eks-No To Co; leader, gitara, śpiew), Bohdan Kendelewicz (eks-Wiatraki, Bizony; gitara basowa, wokal wspierający) i Kazimierz Turczyński (eks-Orkiestra PRiTV w Katowicach; perkusja). Pierwszych nagrań J. Grunwald dokonał już w 1971 roku z zespołem Poznakowskiego, m.in. pierwsze wersje piosenek z repertuaru En Face, tj.: Na tych samych ulicach i Zamykam oczy, by widzieć cię z bliska.

Wiosną 1972 roku w miejsce K. Turczyńskiego dołączył nowy perkusista Marian Myszko (eks-Zespół instrumentalny pod kier. Antoniego Kopffa; także flet i wokal wspierający). Zespół zorientowany na połączenie pop-rocka z folk rockiem wylansował swój pierwszy przebój O zachodzie, który znalazł się na debiutanckiej płycie „czwórce” pt. O zachodzie. W czerwcu Jerzy Grunwald & En Face wystąpili na X KFPP w Opolu. I choć piosenka pt. Tęcza nad nami przeszłą bez echa. Tym niemniej Jerzego Grunwalda uznano piosenkarzem roku 1972 w plebiscytach czasopism Panorama i Na Przełaj.

W latach 1972–1973 zdobytą popularność ugruntowały takie przeboje jak: Oddaleni, ale bliscy, Płynę na wyspy szczęśliwe, Popędzimy w dal saniami, czy Dziwna miłość niepojęta[1]. Niektóre z nich grupa prezentowała w Telewizji Polskiej[2]. Zespół bardzo dużo koncertował w kraju i za granicą, tj. w Bułgarii (1972), ZSRR (1972, 1973), Azji (Gruzja, Mongolia) (1973)[3] i NRD (1973).

W marcu 1973 roku nagrał swój pierwszy longplay zatytułowany Jerzy Grunwald & En Face[1]. A zimą tego samego roku w Moskwie, już zmienionym składzie kolejną czwórkę pt. Jerzy Grunwald. Polsza oraz wystąpił w rosyjskim programie telewizyjnym. Na koncertach oprócz kompozycji J. Grunwalda muzycy wykonywali ówczesne światowe hity, m.in. z repertuaru Creedence Clearwater Revival (Proud Mary) i Crosby, Stills and Nash (Suite: Judy Blues Eyes)[3].

W tym okresie w skład grupy wchodzili: J. Grunwald - (śpiew, gitara), Ireneusz Dudek (eks-Hall; harmonijka ustna, flet, skrzypce, instrumenty perkusyjne, śpiew), Krystian Wilczek (eks-Wiślanie 69; gitara basowa, śpiew) i Józef Hajdasz (eks-Breakout; perkusja). W kraju zyskały kolejne utwory, takie jak: Chciał się stary ożenić, Nie zaszkodzi trochę snów, czy Człowiek od lat.

W 1974 roku Jerzy Grunwald i En face wystąpili m.in. w TV RFN, na Międzynarodowej Wiośnie Estradowej '74, podczas XII KFPP w Opolu i MFP w Sopocie. Z grupą współpracował wówczas Mirosław Żwaka, który utworzył z Marcelim Psiukiem duet Marcel i Mirek.

W tym samym roku do składu grupy dołączył Maciej Radziejewski (eks-Niemen Aerolit; gitara solowa), zaś w jego połowie Marek Surzyn (perkusja) w miejsce J. Hajdasza[3]. W tym okresie Dudek, Radziejewski, Wilczek i Surzyn grali równolegle w zespole Apokalipsa[3].

W lutym 1975 roku Jerzy Grunwald i jego grupa En Face nagrali swój drugi longplay zatytułowany Sennym świtem. Muzycy wciąż sporo koncertowali w kraju i za granicą, a także wylansowali kolejne przebojowe piosenki, a mianowicie: Przyszłaś znikąd, Dogonić ciszę, czy Ten ptak srebrzysty.

Z końcem roku drogi J. Grunwalda i jego ówczesnych muzyków rozeszły się. Piosenkarz kontynuował karierę solową a byli muzycy En Face nadal występowali pod szyldem „Apokalipsa”[3].

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Albumy[edytuj | edytuj kod]

Kompilacje[edytuj | edytuj kod]

Single[edytuj | edytuj kod]

Czwórki[edytuj | edytuj kod]

Nagrania radiowe[edytuj | edytuj kod]

1971 (P. R. Warszawa):

  • Na tych samych ulicach, Zmieniasz się ty, zmieniam się ja, Zamykam oczy, by widzieć cię z bliska, Trzeba się kochać, To właśnie dla ciebie, Ona w pąsach, a ja w wąsach;

1972 (P. R. Warszawa):

  • O zachodzie, Jesteś wszystkim, co mam, Płynę na wyspy szczęśliwe, Oddaleni, ale bliscy, Popędzimy w dal saniami, Teraz już zaśnij, Tęcza nad nami, Jak dobrze, że jesteś;

1973:

  • Noc i brzask, Nie zginaj karku

1974 (P. R. Katowice):

  • Człowiek od lat, Dogonić ciszę

Nagrania koncertowe zarejestrowane przez Polskie Radio[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Jerzy Grunwald. Gwiazdy Polskiego Big Beatu. wsm.serpent.pl. [dostęp 2016-10-25]. (pol.).
  2. Jerzy Grunwald & En Face – Płynę na wyspy szczęśliwe (teledysk). youtube.com, 2021-10-25. [dostęp 2023-04-08]. (pol.).
  3. a b c d e Marcin Babko: Irek Dudek. Ziuta Blues. Wyd. 1. Poznań: In Rock, październik 2008, s. 56-60, 62, 64. ISBN 978-83-60157-38-1.
  4. Jerzy Grunwald & En Face – Sennym świtem (CD). gadrecords.pl. [dostęp 2020-12-13]. (pol.).
  5. Jerzy Grunwald – Na tych samych ulicach. Niepublikowane nagrania z lat 1971-1975 (KAMCD 43). kameleonrecords.pl. [dostęp 2016-07-12]. (pol.).
  6. Wędrujmy. Wakacyjny przewodnik po polskiej psychodelii i folk-rocku (CD). gadrecords.pl. [dostęp 2020-12-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-18)]. (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jan Kawecki, Wojciech Zajac: Encyklopedia Polskiej Muzyki Rockowej - Rock ’n’ roll 1959–1973. Kraków: Rock Serwis, 1995. ISBN 83-85335-25-0.
  • Teksty w książeczce płyty Jerzy Grunwald – Na tych samych ulicach. Niepublikowane nagrania z lat 1971-1975 (KAMCD 43)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]