Entosphenus minimus
| Entosphenus minimus[1] | |||
| (Bond & Kan, 1973) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Nadgromada | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
Entosphenus minimus | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
Entosphenus minimus – gatunek bezżuchwowca z rodziny minogowatych (Petromyzontidae).
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Dawniej uważany za endemit występujący jedynie w jeziorze Miller Lake w stanie Oregon w USA. Później stwierdzono jego występowanie również w pobliskich strumieniach (Miller Creek, Jack Creek) oraz w górnych odcinkach rzek Sycan River oraz Williamson River w dorzeczu rzeki Klamath.
Budowa ciała[edytuj | edytuj kod]
Osiąga średnio ok. 10 cm długości całkowitej (max. 14,5 cm). Wzdłuż ciała od 59 do 66 miomerów. Procentowe proporcje długości poszczególnych części ciała są następujące: odcinek przedskrzelowy 11 -17% długości całkowitej, odcinek skrzelowy 8,9 - 12,2%, tułów 40,3 - 49,1%, ogon 27 - 34,6%, oko 2,1 - 3,3%, przyssawka gębowa 5 - 8,6%. U osobników dojrzałych płciowo druga płetwa grzbietowa jest znacznie wyższa niż u niedojrzałych - u tych pierwszych wysokość wynosi 4,4 do 6,1% długości całkowitej ciała, zaś u tych drugich 2,2 - 4,2%. Płetwa ogonowa ma kształt łopatkowaty bądź zaokrąglony.
Ubarwienie cała zakonserwowanych, dorosłych lecz niedojrzałych płciowo, osobników jest żółtawobrązowe, zaś osobników dojrzałych brązowo-purpurowe. Linia boczna nie jest pigmentowana.
Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek słodkowodny. Spotykany w górnych odcinkach rzek, oraz w górskich jeziorach, na wysokości 1400-2134 m n.p.m. Ślepice żyją w mulistym dnie na głębokości do 1 m. Przeobrażenie następuje po około 30 miesiącach, zaś osobniki dorosłe żyją jeszcze przez 6 miesięcy.
Odżywianie[edytuj | edytuj kod]
Osobniki dorosłe są pasożytami. Atakuje głównie niewielkie ryby (do 15 cm) z gatunków Gilia bicolor, Rhinichthys osculus, oraz introdukowane pstrągi źródlane i potokowe. Ze względu na niewielkie rozmiary żywicieli i głęboki charakter zadawanych ran większość ataków Enthosphenus minimus jest śmiertelna. Znane są przypadki żywienia się na padlinie oraz kanibalizmu.
Rozród[edytuj | edytuj kod]
Wędrówki rozrodcze są bardzo ograniczone. Tarło w jeziorze Miller Lake odbywa się między 20 lipca a 20 sierpnia, zaś w rzece Sycan w czerwcu (w tym drugim przypadku odbywa się ono rano, przy temperaturze wody około 20 °C. Tarlaki wygrzebują dołek ,o średnicy około 10 cm i głębokości 3 cm, w żwirowatym lub piaszczystym dnie w wodzie o głębokości około 30 cm. Jedna samic składa od 500 do 730 ziaren ikry. Po tarle osobniki dorosłe giną.
Znaczenie i ochrona[edytuj | edytuj kod]
W roku 1985 gatunek ten został wytępiony (przy użyciu trucizny) w jeziorze Miller z powodu jego pasożytnictwa na palczakach pstrągów.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Entosphenus minimus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ C.E. Bond & T.T. Kan. Lampetra (Entosphenus) minima n. sp., a dwarfed parasitic lamprey from Oregon. „Copeia”. 1973 (3), s. 569, 1973. DOI: 10.2307/1443122. (ang.).
- ↑ NatureServe, Entosphenus minimus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2018, wersja 2017-3 [dostęp 2018-03-03] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Entosphenus minimus. (ang.) w: Froese, R. & D. Pauly. FishBase. World Wide Web electronic publication. fishbase.org [dostęp 16 maja 2016]