Eonium drzewiaste

Eonium drzewiaste
	; Eonium drzewiaste na naturalnym siedlisku
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	Saxifraganae
Rząd	skalnicowce
Rodzina	gruboszowate
Rodzaj	eonium
Gatunek	eonium drzewiaste
	Nazwa systematyczna
	Aeonium arboreum Webb et Berthelot; Hist. Nat. Iles Canaries 2(1): 185 1840
Synonimy
	Sempervivum arboreum L.;
	Sempervivum arboreum L.;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Eonium drzewiaste (Aeonium arboreum Webb & Berthel.) – gatunek roślin z rodziny gruboszowatych (Crassulaceae). Pochodzi z Wysp Kanaryjskich i Maroka, rozprzestrzenił się i obecnie rośnie na naturalnych stanowiskach również w Algierii, Tunezji, na Maderze, w Anglii, Grecji, Włoszech, Francji, Portugalii, Hiszpanii, a także w stanie Kalifornia w USA, w Meksyku oraz w Australii i Nowej Zelandii. Ponadto jest uprawiany w wielu krajach świata^[4].

Morfologia i biologia[edytuj | edytuj kod]

Pokrój: Krzew o zgrubiałych łodygach i liściach (sukulent). W swojej ojczyźnie rośnie na nasłonecznionych, kamienistych zboczach gór i osiąga wysokość do 2 m, uprawiany w mieszkaniu rzadko przekracza 60 cm^[5].
Liście: Mięsiste, o łopatkowatym kształcie i długości 5-15 cm. Wyrastają w rozetce na szczycie pędu. Dolne liście stopniowo opadają (zazwyczaj zimą)^[5].
Kwiaty: O średnicy ok. 2 cm, promieniste, trąbkowate, bardzo liczne, zebrane w duży, stożkowaty kwiatostan o długości do 30 cm. Są w różnych odcieniach żółtego koloru, ale istnieją kultywary o kwiatach czerwonych. Po przekwitnięciu pęd kwiatostanowy obumiera^[5]^[6]

Uprawiany w mieszkaniu jest długowieczny, obumierają tylko te pędy, które zakwitły. Roślina z uszkodzonych pędów wydziela sok mleczny, który może podrażnić skórę^[7].

Zastosowanie i uprawa[edytuj | edytuj kod]

Zastosowanie: Pochodzi z rejonów o ciepłym klimacie. W Polsce może być uprawiany tylko jako roślina pokojowa lub w ogrzewanych szklarniach^[5]. Z drzewiastych form można tworzyć bonsai^[7].
Wymagania: Podłoże typowe dla roślin doniczkowych. Najlepsze są szerokie i niskie doniczki. Wymaga silnego oświetlenia, w pokoju musi być ustawione blisko południowego okna, jednak jeśli jest tuż za szybą może ulec oparzeniu, w lecie należy więc go odsunąć od okna. Można w lecie wynieść na balkon czy werandę, jeśli są zabezpieczone przed deszczem. Przed przymrozkami musi być wniesiony do pomieszczenia. Jest wytrzymały na suche powietrze i zimą dobrze znosi centralne ogrzewanie mieszkań. Temperatura nie powinna być niższa od 8-12^o C, w niższej temperaturze żółkną mu i opadają liście^[7].
Zabiegi uprawowe: Roślina łatwo się rozkrzewia. Jeśli nie chcemy, by miała jeden tylko pień jak drzewo, lecz była krzewiasta, należy za młodu ściąć ją niewysoko nad ziemią^[5]. Od wiosny do jesieni podlewa się tak, by ziemia zdążyła z góry przeschnąć, zimą tylko z rzadka. Roślina lepiej znosi chwilowy brak wody, niż nadmierne podlewanie, które powoduje gnicie korzeni. Nawożenie tylko w lecie, niewiele, najlepiej specjalnymi nawozami dla sukulentów. Przesadzanie do większej doniczki tylko wtedy, gdy jest już wyraźnie za mała. Rozmnaża się dość łatwo z sadzonek liściowych lub pędowych. Po odcięciu pędu należy go przed zsadzonkowaniem na jakiś czas przetrzymać w suchym miejscu, by linia cięcia przeschła, inaczej może gnić. Sadzonkuje się w czystym piasku^[7].

Kultywary (odmiany uprawne)[edytuj | edytuj kod]

'Albovariegatum'
'Atropurpureum'
'Luteovariegatum'
'Zwartkop'

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2013-10-13] (ang.).
↑ The Plant List. [dostęp 2014-11-20].
↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2014-11-20].
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Kwiaty doniczkowe. Aeonium arboreum. [dostęp 2014-12-06].
↑ Martin Haberer: Wielki atlas roślin ogrodowych i pokojowych. Warszawa: Oficyna Wyd. Delta. ISBN 978-83-7175-623-8.
↑ ^a ^b ^c ^d Jarosław Rak: Pielęgnowanie roślin pokojowych. Cz. II. Edward Kawecki (zdjęcia). Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 1998. ISBN 83-7073-089-2.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2013-10-13] (ang.).

[TPL-3] The Plant List. [dostęp 2014-11-20].

[grin-4] Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2014-11-20].

[eonium-5] Kwiaty doniczkowe. Aeonium arboreum. [dostęp 2014-12-06].

[atlas-6] Martin Haberer: Wielki atlas roślin ogrodowych i pokojowych. Warszawa: Oficyna Wyd. Delta. ISBN 978-83-7175-623-8.

[rak-7] Jarosław Rak: Pielęgnowanie roślin pokojowych. Cz. II. Edward Kawecki (zdjęcia). Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 1998. ISBN 83-7073-089-2.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]