Epistilbit
 Epistilbit z dystryktu Jalgaon, Maharasztra, Indie (4,2 x 3,7 x 3,0 cm) | |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Skład chemiczny |
uwodniony glinokrzemian wapnia |
|---|---|
| Twardość w skali Mohsa |
4 |
| Przełam |
nierówny |
| Łupliwość |
niewyraźna |
| Układ krystalograficzny |
jednoskośny |
| Gęstość minerału |
2,25 g/cm³ |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
bezbarwny, biały, różowy, czerwonawy |
| Rysa |
biała |
| Połysk |
szklisty |
Epistilbit – minerał z gromady krzemianów, zaliczany do grupy zeolitów. Należy do grupy minerałów rzadkich.
Nazwa pochodzi od gr. epi = bliski i nazwy minerału „stilbit” i nawiązuje do podobieństwa obu tych minerałów.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Właściwości[edytuj | edytuj kod]
Zazwyczaj tworzy kryształy o pokroju słupkowym, igiełkowym, rzadko tabliczkowym. Występuje w skupieniach zbitych, promienistych, sferolitowych. Jest kruchy i przezroczysty. Współwystępuje z kwarcem, kalcytem, heulandytem, laumontytem, chabazytem, mezolitem.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Jest produktem procesów hydrotermalnych. Występuje w pęcherzach pogazowych i szczelinach skał wylewnych (w bazaltach i melafirach), w druzach pegmatytów.
Miejsca występowania:
- W Polsce: stwierdzony w Kotlinie Kłodzkiej (w melafirach i migdałowcach).
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
- ma znaczenie naukowe – wskaźnik procesów hydrotermalnych
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- R. Hochleitner: Minerały i kryształy, „Muza S.A.” 1994 r.
- J. Żaba: Ilustrowany słownik skał i minerałów, Videograf II Sp. z o. o 2003 r.
- J. Parafiniuk: Minerały systematyczny katalog 2004, TG ”Spirifer” W-wa 2005