Ernest August (książę Cumberland)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ernest August II
ilustracja
ilustracja herbu
Książę Cumberland i Teviotdale
Okres

od 18 listopada 1851
do 1866

Poprzednik

Jerzy V (król Hanoweru)

Następca

Ernest August III

Dane biograficzne
Dynastia

Welfowie

Data i miejsce urodzenia

21 września 1845
Hanower

Data i miejsce śmierci

14 listopada 1923
Gmunden

Ojciec

Jerzy V (król Hanoweru)

Matka

Maria z Saksonii-Altenburga

Żona

Thyra Glücksburg

Dzieci

Maria Luiza,
Jerzy Wilhelm,
Aleksandra,
Olga,
Chrystian,
Ernest August III

Odznaczenia
Order Gwelfów (Hanower) Order św. Jerzego (Hanower) Order Złotego Runa (Austria) Order Orła Czarnego (Prusy) Krzyż Wielki Orderu Świętego Stefana

Ernest August (II) (ur. 21 września 1845 w Hanowerze; zm. 14 listopada 1923 w Gmunden, Austria) – następca tronu Hanoweru, trzeci książę Cumberland i Teviotdale, hrabia Armagh.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ernest August Wilhelm Adolf Jerzy Fryderyk urodził się 21 września 1845 roku w Hanowerze. Był synem ostatniego króla Hanoweru Jerzego V i królowej Marii. Miał dwie młodsze siostry. Jego dziadkiem był król Ernest August I. Po aneksji królestwa Hanoweru w 1866 roku i detronizacji ojca w tym samym roku wydał się na wygnanie do Austrii.

 Osobny artykuł: Bitwa pod Langensalza.

Cesarz Franciszek Józef I otoczył opieką hanowerską rodzinę królewską i włączył młodego Ernesta Augusta do czynnej służby. Ekskról Jerzy wraz z rodziną osiadał w Salzkammergut, na pograniczu austriackich landów Górna Austria, Salzburg i Styria. Należały także do niego tereny w Grünau im Almtal, w gminie Salzkammergut, w regionie Górnej Austrii.

W Gmunden 15 czerwca 1882 roku rozpoczęła się budowa Zamku Cumberland w stylu neogotyckim, charakterystycznym dla epoki dynastii Tudorów. Zamek zbudowano według projektu pochodzącego z Hanoweru architekta Ferdynanda Schorbacha. Zamek został wykupiony na własność 15 września 1886. Stał się on rezydencją księcia Ernesta Augusta i jego rodziny. Tam mieszkał i tam też zmarł w 1923 roku.

Sprawa sukcesji[edytuj | edytuj kod]

12 czerwca 1878 roku w Paryżu zmarł Jerzy V. Królowa Wiktoria pośmiertnie odznaczyła Jerzego Orderem Podwiązki. Ernest August odziedziczył po ojcu tytuły księcia Cumberland i Teviotdale. Był też nominalnym kandydatem do tronu Królestwa Hanoweru. Ernest August nie wykorzystał śmierci ojca do załagodzenia konfliktu z Prusami. Jeszcze bardziej go zaostrzył. Nieprzejednana postawa Ernesta Augusta zamknęła mu drogę do objęcia wielu intratnych stanowisk i funkcji. Był on osobą niepożądaną na terenie Królestwa Prus, a następnie Cesarstwa Niemieckiego.

W 1884 roku zmarł Wilhelm, książę Brunszwiku-Lüneburga, daleki kuzyn następcy tronu. Ernest August zgłosił swoje pretensje do księstwa, ale że nadal nie chciał uznać aneksji Hanoweru przez Prusy, Bismarck nie zgodził się na oddanie mu tronu brunszwickiego. 2 listopada 1885 stany księstwa Brunszwiku-Lüneburga wybrały księcia Prus Albrechta Hohenzollerna regentem tego niemieckiego państwa związkowego.

Małżeństwo i rodzina[edytuj | edytuj kod]

Dnia 22 grudnia 1878 ożenił się w Kopenhadze z księżniczką Thyrą, córką Christiana IX (1818–1906) i królowej Luizy z Hesji-Kassel (1817–1898). Księżniczka Thyra była siostrą króla Danii, Fryderyka VIII, królowej Wielkiej Brytanii, Aleksandry, króla Grecji, Jerzego I i cesarzowej Rosji, Dagmary znanej jako Maria Fiodorowna. Para miała sześcioro dzieci:

  • Maria Luiza (ur. 11 października 1879; zm. 31 stycznia 1948);
  • Jerzy Wilhelm (ur. 28 października 1880; zm. 20 maja 1912) – zginął w wypadku samochodowym,
  • Aleksandra (ur. 29 września 1882; zm. 30 sierpnia 1963),
  • Olga (ur. 11 lipca 1884; zm. 21 września 1958),
  • Chrystian (ur. 4 lipca 1885; zm. 3 września 1901),
  • Ernest August (ur. 17 listopada 1887; zm. 30 stycznia 1953) – następca księcia Ernesta Augusta, mąż księżniczki Wiktorii Luizy, córki cesarza Wilhelma II Hohenzollerna i jego żony cesarzowej Augusty Wiktorii.

Syn i następca[edytuj | edytuj kod]

Rok przed wybuchem I wojny światowej doszło do ocieplenia relacji z domem Hohenzollernów. Okazją do pojednania stał się ślub syna, również Ernesta Augusta z księżniczką Wiktorią Luizą, 24 maja 1913 roku. Ślub Ernesta Augusta III. i Wiktorii Luizy był jednocześnie ostatnim wielkim zjazdem głów koronowanych Europy, w większości spokrewnionych ze sobą, potomków królowej Wiktorii i króla Danii Chrystiana IX.

Ernest August 27 października 1913 roku zrzekł się na rzecz syna pretensji do tronu księstwa Brunszwiku-Lüneburga. Następnego dnia przestał być także (choć formalnie) członkiem Bundesrat, parlamentu, gdyż tylko panujący książę Brunszwiku-Lüneburga mógł wedle prawa piastować taką funkcję. Syn Ernesta Augusta został z dniem 1 listopada 1913 roku kolejnym księciem Brunszwiku-Lüneburga. Sam Ernest August na osłodę został udekorowany przez cesarza Wilhelma II Orderem Orła Czarnego, a przez władcę Austro-Węgier Franciszka Józefa I Krzyżem Wielkim Orderu Świętego Stefana w 1914[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Alexander Dylong: Hannovers letzter Herrscher. König Georg V. zwischen welfischer Tradition und politischer Realität, MatrixMedia, Göttingen 2012. ISBN 978-3-932313-49-3
  • Gudrun Keindorf und Thomas Moritz (red. w imieniu stow. „Freunde der Burg Plesse“): „Größer noch als Heinrich der Löwe.“ König Georg V. von Hannover als Bauherr und Identitätsstifter, Staats- und Universitätsbibliothek Göttingen, Paulinerkirche. Mecke Verlag, Duderstadt 2003. ISBN 3-936617-16-3.