Ernest Wittmann
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
7 lutego 1909 |
| Data i miejsce śmierci |
2 września 1995 |
| Gra pojedyncza | |
| Wimbledon |
3R (1946) |
| Odznaczenia | |
| |
Ernest Wittmann (ur. 7 lutego 1909 w Żylinie, zm. 2 września 1995 w Londynie[1]) – polski tenisista pochodzenia żydowskiego, reprezentant polski, medalista III Makabiady z 1950 roku.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W okresie kariery sportowej w Polsce był zawodnikiem Żydowskiego Towarzystwa Sportowego Jutrzenka Kraków, od 1930 Katowickiego Klubu Tenisowego, a następnie w latach 1933–1938 WKS Legia Warszawa. Członek reprezentacji Polski w Pucharze Davisa w latach 1932–1937. W tym okresie był głównie rezerwowym, co wynikało z doskonałej formy Józefa Hebdy i Ignacego Tłoczyńskiego. Mimo wszystko należał do czołówki polskiego tenisa lat 30. XX wieku. Ostatecznie w reprezentacji wystąpił dwa razy, pierwszy raz w meczu Polska-Włochy w 1933 roku w Warszawie, który zakończył się porażką Polski 2:3 oraz w meczu Polska-Estonia w Tallinnie w 1934 roku, wygranym przez Polskę 5:0 (wystąpił w parze deblowej z Ignacym Tłoczyńskim).
W 1929 roku był sklasyfikowany na 5. miejscu, a w latach 1932 i 1937 na 4. miejscu rankingu Polskiego Związku Tenisowego. W 1933 roku, podczas wizyty drużyny WKS Legia Warszawa w Sztokholmie, rozegrał towarzyski mecz tenisa ziemnego z królem Szwecji – Gustawem V. Potem jeszcze kilkakrotnie w różnych miastach Europy rozgrywał towarzyskie mecze tenisa i brydża z monarchą. W 1934 roku przetłumaczył na język polski książkę Tenis, której autorem był René Lacoste.
W momencie wybuchu II wojny światowej przebywał w Londynie. Początkowo był żołnierzem Królewskiej Artylerii Przeciwlotniczej, a następnie w RAF-ie szefem tłumaczy i oficerem łącznikowym w polskim ośrodku szkolenia pilotów w Netton Notts.
Po zakończeniu wojny pozostał na Zachodzie. W 1946 roku wygrał mecz wielkoszlemowy na Wimbledonie w Londynie[2]. W 1950 roku na III Igrzyskach Machabejskich w Izraelu zajął drugie miejsce w grze pojedynczej oraz drugie miejsce w grze podwójnej. Medale z tych igrzysk oraz inne trofea z okresu swojej kariery sportowej Wittman przekazał Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie.
Dzięki wstawiennictwu Jerzego Klugera po wyborze Karola Wojtyły na papieża uzyskał wraz z żoną audiencję u Jana Pawła II.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej za wkład do sportu polskiego, postanowieniem prezydenta Lecha Wałęsy.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ernest Wittmann. [w:] Historia Polskiego Tenisa [on-line]. Polski Związek Tenisowy. [dostęp 2021-11-29]. (pol.).
- ↑ Krzysztof Straszak: Radwańska wyrównała rekord wygranych meczów w Wielkim Szlemie. sportowefakty.pl, 2012-06-26. [dostęp 2013-04-20]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2021-11-29] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2021-11-29] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2021-11-29] (ang.).
- Fragment (tablica) wystawy plenerowej Sport Żydowski w przedwojennej Warszawie autorstwa dr. Jarosława Rokickiego, przygotowanej przez Fundacje im. prof. Mojżesza Schorra, a prezentowanej na przełomie 2012/2013 r., przy ul. Twardej 6 w Warszawie. Tablica pt. Tenisista, dawał fory królowi Szwecji – Ernest Wittmann. Komisarzem wystawy była dr Grażyna Pawlak.
- Profil na stronie Pucharu Davisa. daviscup.com. [dostęp 2013-04-20]. (ang.).