Eugen Hadamovsky

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eugen Hadamovsky
SS-Obersturmführer SS-Obersturmführer
Data i miejsce urodzenia

14 grudnia 1904
Berlin

Data i miejsce śmierci

1 marca 1945
Miastko

Formacja

Schutzstaffel

Jednostki

4 Dywizja Grenadierów Pancernych SS Polizei

Eugen Hadamovsky (ur. 14 grudnia 1904 w Berlinie, zm. 1 marca 1945 w Miastku) – niemiecki oficer, kierownik Towarzystwa Radiowego Rzeszy, kierownik sztabu propagandy NSDAP.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studiował chemię i budowę maszyn w Berlinie. Podczas studiów należał do organizacji Schwarze Reichswehr. W latach 1921–1928 pracował jako mechanik za granicą – w Austrii, we Włoszech, w Afryce Północnej i Hiszpanii. W grudniu 1930 roku zapisał się do NSDAP. W 1931 z polecenia Josepha Goebbelsa został kierownikiem Towarzystwa Radiowego Rzeszy (Reichs-Rundfunk-Gesellschaft), rok później został mianowany kierownikiem sztabu propagandy partii[1].

Pod koniec wojny dołączył do 4 Dywizji Grenadierów Pancernych SS Polizei jako Obersturmführer i zginął 1 marca 1945 w Miastku. Jego szczątki zidentyfikował na podstawie wojskowych znaków tożsamości i badań antropologicznych zespół badaczy z Zakładu Medycyny Sądowej Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie[2].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Okładka książki z 1937 roku
  • Propaganda und nationale Macht. Die Organisation der offentlichen Meinungfur die nationale Politik. Oldenburg, 1933
  • Weltgeschichte im Sturmschritt: das grossdeutsche Jahr 1938. München: F. Eher, 1939
  • Hitler kämpft um den Frieden Europas: ein Tagebuch von Adolf Hitlers Deutschlandfahrt. München: Eher, 1936
  • Hitler erobert die Wirtschaft. München: F. Eher, 1935
  • Weltgeschichte im Sturmschrift. München: Zentralverl. d. NSDAP, 1939
  • Blitzmarsch nach Warschau: Frontberichte eines politischen Soldaten. München: Eher, 1940

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Biographie: Eugen Hadamovsky, 1904-1945. [dostęp 2013-10-29].
  2. Agnieszka Szymczak: Kryminalne zagadki ekshumacji - www.Focus.pl. [dostęp 2013-10-29].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Degeners Wer ist′s? Berlin: H. Degener, 1935 s. 571
  • Das Deutsche Führerlexikon. Berlin: Verlagsanstalt Otto Stollberg GmBH, 1934