Eugeniusz (Bołchowitinow)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eugeniusz
Jewfimij Bołchowitinow
Metropolita kijowski i halicki
Ilustracja
Kraj działania

Imperium Rosyjskie

Data urodzenia

18 grudnia 1767

Data śmierci

23 lutego 1837

Miejsce pochówku

Sobór Mądrości Bożej w Kijowie

Metropolita kijowski i halicki
Okres sprawowania

1822-1837

Wyznanie

prawosławie

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Śluby zakonne

1799

Diakonat

do 1793

Prezbiterat

1793

Chirotonia biskupia

17 stycznia 1804

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

17 stycznia 1804

Miejscowość

Petersburg

Konsekrator

Ambroży (Podobiedow)

Eugeniusz, imię świeckie: Jewfimij Aleksiejewicz Bołchowitinow (ur. 7 grudnia?/18 grudnia 1767, zm. 11 lutego?/23 lutego 1837) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył seminarium duchowne w Woroneżu i jako najlepszy absolwent w swoim roczniku otrzymał stypendium na naukę w Słowiańsko-Grecko-Łacińskiej Akademii w Moskwie. Równocześnie uczęszczał na wykłady Uniwersytetu Moskiewskiego. W 1793, jako mężczyzna żonaty, przyjął w Woroneżu święcenia kapłańskie. Od 1796 był prefektem seminarium duchownego w Woroneżu.

W 1798 zmarła trójka jego dzieci, zaś rok później także żona. Wydarzenia te skłoniły go do złożenia ślubów mniszych. Od 1800 do 1802 był przełożonym monasteru Trójcy Świętej w Zielencu. Następnie przez dwa lata kierował Nadmorską Pustelnią Trójcy Świętej i św. Sergiusza.

17 stycznia 1804 miała miejsce jego chirotonia na biskupa starorusskiego, wikariusza eparchii nowogrodzkiej, petersburskiej, estońskiej i fińskiej. W 1808 przeniesiony na katedrę wołogodzką. Od 1813 do 1816 był biskupem kałuskim. W 1816, w momencie przeniesienia do eparchii pskowskiej, został podniesiony do godności arcybiskupiej. W 1822 został arcybiskupem kijowskim. Jeszcze w tym samym roku otrzymał godność metropolity kijowskiego i halickiego, którą sprawował do śmierci. Pracę duszpasterską łączył z działalnością naukową w dziedzinie teologii.

Sprzeciwiał się sugerowanej przez Mikołaja I reformie seminariów i parafii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Równocześnie sugerował przyznanie najbiedniejszym wiejskim placówkom duszpasterskim państwowych subsydiów (do 350 rubli)[1]. Negatywnie odnosił się do koncepcji przyznania duchownym stałych pensji w miejsce wynagrodzeń za odprawiane nabożeństwa i obrzędy[2].

Członek rosyjskich towarzystw naukowych i badawczych. W 1827 obronił pracę doktorską w dziedzinie filozofii. Wolnomularz[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. G. Freeze, The Parish Clergy in Nineteenth-Century Russia. Crisis, Reform, Counter-Reform, Princeton University Press, Princeton 1983, s.66-67
  2. G. Freeze, The Parish Clergy in Nineteenth-Century Russia. Crisis, Reform, Counter-Reform, Princeton University Press, Princeton 1983, s.72
  3. L. Hass, Wolnomularstwo w Europie środkowo-wschodniej w XVIII i XIX wieku, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1982, s. 304.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]