Jewgienij Pietrow (pisarz)

Jewgienij Pietrow
Евгений Петрович Катаев
Jewgienij Pietrow (Евгений Петров)
	; Jewgienij Pietrow w 1932 roku
Imię i nazwisko	Jewgienij Pietrowicz Katajew
Data i miejsce urodzenia	13 grudnia 1903 ; Odessa
Data i miejsce śmierci	2 lipca 1942 ; obwód rostowski
Narodowość	rosyjska
Język	rosyjski
Dziedzina sztuki	proza, publicystyka
	Ważne dzieła
	Dwanaście krzeseł; Złote cielę;
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jewgienij Pietrowicz Pietrow (ros. Евгений Петрович Петров, właśc. Jewgienij Pietrowicz Katajew, ros. Евгений Петрович Катаев; ur. 30 listopada^?/13 grudnia 1903 w Odessie, zm. 2 lipca 1942, zestrzelony nad obwodem rostowskim) – radziecki pisarz i publicysta. Brat Walentina Katajewa.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z odeskiej rodziny nauczycielskiej. W 1920 roku ukończył gimnazjum i rozpoczął pracę w Ukraińskiej Agencji Telegraficznej. Następnie był inspektorem Wydziału Kryminalnego. W 1923 roku przeniósł się do Moskwy, gdzie współpracował najpierw z czasopismem Czerwona papryka a potem Syrena. W tym ostatnim poznał swojego przyszłego wieloletniego przyjaciela i współautora jego powieści – Ilję Ilfa. W 1927 roku rozpoczynają pracę nad swoją najsłynniejszą powieścią – Dwanaście krzeseł. Stworzyli w niej postać Ostapa Bendera, „Wielkiego kombinatora”, która weszła do kanonu literatury jako symbol sprytu i życiowego cwaniactwa. Twórczy tandem wkrótce opublikował kolejne utwory:

nowelę Niezwykłe historie z życia miasta Kołokołamska (Необыкновенные истории из жизни города Колоколамска, 1928)
nowelę 1001 dzień, czyli nowa Szecherezada (1001 день, или Новая Шахерезада, 1929)
powieść Złote cielę (Золотой телёнок, 1931)
opowiadanie Parterowa Ameryka (Одноэтажная Америка, 1937).

W latach 1932–1937 Pietrow i Ilf pisali również razem felietony do gazety Prawda. Współpracę przerwała śmierć Ilfa, który zmarł w Moskwie 13 kwietnia 1937.

W latach 1939–1942 Pietrow pracował nad futurystyczną powieścią Podróż do kraju komunizmu, w którym przedstawiał Rosję Radziecką w 1963 roku. Po wybuchu wojny w 1941 roku trafił na front jako korespondent wojenny. Zginął 2 lipca 1942 roku nad terytorium obwodu rostowskiego, gdy samolot, którym wracał z Sewastopola, został strącony przez niemiecki myśliwiec.