Ewa Pobłocka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ewa Pobłocka
Data i miejsce urodzenia

21 listopada 1957
Chełmno

Pochodzenie

polskie

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

pianistka, pedagog

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Cytaty w Wikicytatach

Ewa Pobłocka (ur. 21 listopada 1957 w Chełmnie) − polska pianistka i pedagog; laureatka V nagrody X Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie (1980).

Wykształcenie muzyczne[edytuj | edytuj kod]

Jest córką polskiej śpiewaczki i pedagoga Zofii Janukowicz-Pobłockiej. Naukę gry na fortepianie rozpoczęła w wieku 5 lat u Krystyny Lewińskiej. Zadebiutowała na estradzie w 12 roku życia, akompaniując swojej matce w czasie jej tournée koncertowego w Polsce i za granicą. Naukę kontynuowała w Szkole Muzycznej II st. im. Fryderyka Chopina w Gdańsku-Wrzeszczu w klasie Jerzego Sulikowskiego, uzyskując dyplom z wyróżnieniem w 1976 roku[1].

Studia muzyczne podjęła w Akademii Muzycznej w Gdańsku w klasach prof. Zbigniewa Śliwińskiego i prof. Jerzego Sulikowskiego, które ukończyła z wyróżnieniem w 1981 roku. W latach 1979−1982 odbyła studia podyplomowe w Hamburgu pod kierunkiem Conrada Hansena. Dodatkowo korzy­stała z konsultacji artystycznych Jadwigi Sukiennickiej, Rudolfa Kerera (1977), Tatjany Nikołajewej (1981) i Marthy Argerich.

Od 2007 roku jest profesorem zwyczajnym[2] w Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy w klasie fortepianu[3] oraz profesorem tytularnym na stanowisku profesora nadzwyczajnego w Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie[4]. W Bydgoszczy zasiada w jury Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. I.J. Paderewskiego i odnosi sukcesy pedagogiczne. W 2003 roku została powołana do Rady Programowej Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina.

Działalność koncertowa[edytuj | edytuj kod]

Występowała niemal we wszystkich krajach Europy, w obu Amerykach oraz w Japonii, Australii, Korei, Singapurze. Oklaskiwano ją m.in. w Herkules-Saal w Monachium, Musikhalle w Hamburgu, Auditorio Nacional w Madrycie, Barbican Centre i Wigmore Hall w Londynie, Musikverein w Wiedniu, Lincoln Center w Nowym Jorku, Glenn Gould Studio w Toronto. Była solistką London Symphony Orchestra, English Chamber Orchestra, Orchestra del Maggio Musicale Fiorentino, Bayerischer Rundfunkorchester, Niederösterreichisches Tonkünstlerorchester oraz czołowych orkiestr polskich, takich jak: Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Narodowej w Warszawie, Sinfonia Varsovia, Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia w Katowicach. Z zespołem Filharmonii Narodowej pod batutą Kazimierza Korda odbyła 5 zagranicznych tournée koncertowych (1984, 1989, 1990, 1992, 1998)[5].

We wrześniu 1990 roku zainaugurowała Festiwal „Warszawska Jesień” koncertem fortepianowym Andrzeja Panufnika (było to pierwsze wykonanie tego utworu w Polsce). Dokonała także pierwszego nagrania płytowego tej kompozycji z London Symphony Orchestra, pod dyrekcją samego kompozytora. Utrwaliła również na płycie koncert fortepianowy Witolda Lutosławskiego z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia i TV w Katowicach pod dyrekcją kompozytora. W 1995 roku w Paryżu wykonaniem tego koncertu pianistka zainaugurował obchody 50-lecia istnienia UNESCO. Posiada liczne nagrania dla wielu radiofonii i wytwórni płytowych w kraju i za granicą. Pianistka chętnie wykonuje muzykę kameralną, występując z wybitnymi śpiewaczkami jako akompaniator (Olga Pasiecznik, Ewa Podleś, Jadwiga Rappé), a także z Kwartetem Śląskim. Koncertuje również w bydgoskiej Akademii Muzycznej oraz występuje z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Pomorskiej.

Była jurorką XVII[6] i XVIII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie[7]. W 2021 opublikowana została jej książka wspomnieniowa pt. forte-piano[8]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jej mężem jest Stanisław Leszczyński, z którym ma dwie córki: sopranistkę Ewę Leszczyńską i wiolonczelistkę Marię Leszczyńską. Pobłocka z córkami występuje wspólnie pod szyldem Multitrio[9].

Film dokumentalny[edytuj | edytuj kod]

„Wygrałam zakład ... Ewa Pobłocka” (1992), Produkcja: Telewizja Polska (Warszawa)[10]

Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Strona internetowa Zespołu Szkół Muzycznych w Gdańsku-Wrzeszczu - Absolwenci klasy fortepianu. [dostęp 2012-05-05].
  2. ↑ Strona internetowa Forum Akademickie, nominacje profesorskie 19 kwietnia 2007 r.. [dostęp 2012-12-05].
  3. ↑ Strona internetowa Akademii Muzycznej im. F.Nowowiejskiego w Bydgoszczy - wykładowcy. [dostęp 2012-04-12].
  4. ↑ Strona internetowa Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie - wykładowcy. [dostęp 2012-04-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-11)].
  5. ↑ Strona internetowa Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie - prof. Ewa Pobłocka - biogram. [dostęp 2012-05-05].
  6. ↑ Rozpoczął się XVII Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina. rmf24.pl, 1 października 2015. [dostęp 2015-10-01].
  7. ↑ Jury Konkursu. chopin2020.pl [dostęp 2021-10-23]
  8. ↑ Ewa Pobłocka: forte-piano. słowo/obraz terytoria, 2021. ISBN 978-83-7453-646-2.
  9. ↑ Adam Chrzanowski: Zagra Ewa Pobłocka z córkami. Koncert Multitrio w najbliższą niedzielę. golubdobrzyn.naszemiasto.pl, 2016-09-17. [dostęp 2023-12-04].
  10. ↑ Maria Erdman: "Wygrałam zakład ... Ewa Pobłocka" (1992) Produkcja: Telewizja Polska (Warszawa). [w:] filmpolski.pl - internetowa baza filmu polskiego [on-line]. [dostęp 2012-05-18].
  11. ↑ Concorso Viotti. 1970-79 [online] [dostęp 2020-05-11] (wł.).
  12. ↑ Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska "Neptuny". gdansk.pl. [dostęp 2016-07-05].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie
I (1927)
II (1932)
III (1937)
IV (1949)
V (1955)
VI (1960)
VII (1965)
VIII (1970)
IX (1975)
X (1980)
XI (1985)
XII (1990)
XIII (1995)
XIV (2000)
XV (2005)
XVI (2010)
XVII (2015)
XVIII (2021)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ewa_Pobłocka&oldid=72413743”