Explorer 22
| |
| Inne nazwy |
Beacon Explorer BE-B, S-66A, Ionosphere 3 |
|---|---|
| Indeks COSPAR |
1964-064A |
| Indeks NORAD |
S00899 |
| Państwo | |
| Zaangażowani | |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
889 km |
| Apogeum |
1081 km |
| Okres obiegu |
104,80 min[1] |
| Nachylenie |
79,70°[1] |
| Mimośród |
0,013029 |
| Czas trwania | |
| Początek misji | |
| Koniec misji |
luty 1970 |
| Wymiary | |
| Kształt |
graniastosłup ośmioboczny |
| Wymiary |
0,46 m × 0,30 m |
| Masa całkowita |
52,6 kg |
Explorer 22 (również: Beacon Explorer BE-B) – mały amerykański satelita do badań jonosfery. Wysłany w ramach programu programu Explorer; drugi z serii Beacon Explorer (start pierwszego, S-66, nie powiódł się). Wykonywał pomiary obfitości elektronów w górnych warstwach atmosfery i pól magnetycznych. Wyposażony był w 360 odbłyśników światła laserowego, dzięki którym 11 października 1964 przeprowadzono pierwszą udaną próbę laserowej lokalizacji satelity.
Budowa i działanie[edytuj | edytuj kod]
Początkowo stabilizowany obrotowo. Po rozłożeniu paneli ogniw słonecznych stabilizowany gradientem pola magnetycznego (magnes sztabkowy i pręty tłumiące). Do określania położenia wykorzystywano magnetometr trójosiowy i detektory Słońca.
Satelita nie był wyposażony w rejestratory danych – telemetria i dane naukowe przekazywane były tylko w czasie rzeczywistym, pod warunkiem widzialności naziemnych stacji łączności.
W sierpniu 1968 przerwano zbieranie danych telemetrycznych z Explorera 22. W lipcu 1969 Centrum Lotów Kosmicznych imienia Roberta H. Goddarda zaniechało śledzenia statku i jego wykorzystania naukowego. Zadanie to, w oparciu o elementy orbity wyznaczane przez NORAD, przejęła ESRO. Satelita przestał działać w lutym 1970. W jego zastępstwo wysłano satelitę BE-C.
Statek pozostaje na orbicie okołoziemskiej, której trwałość szacuje się na 250 lat.
Ładunek[edytuj | edytuj kod]
- Dwa cylindryczne próbniki elektrostatyczne do pomiaru gęstości i temperatury elektronów. Każdy składał się z elektrody zbierającej umieszczonej w pierścieniu osłaniającym. Pierścień miał długość 12,7 cm, a elektroda 22,86 cm. Elektrody był naprzemiennie przemiatane napięciem zmiennym o przebiegu piłokształtnym, o amplitudach -3 i +5 wolt, z częstotliwością 2 Hz. Ładunek zbierany przez elektrody informował o gęstości elektronów, ich temperaturze i średniej masie jonów. Przyrząd zbierał dane przez 22 sekundy co 3 minuty. Wyłączony w sierpniu 1968.
- Nadajniki radiowe fal spolaryzowanych pracujące na częstotliwościach 20,005, 40,010, 41,010, 360,090 MHz, do namierzania radiowego statku przez stacje śledzenia "Transit" i pomiarów obfitości elektronów. Zbierał dane do stycznia 1970.
- 360 odbłyśników laserowych
- Pasywny eksperyment laserowy służący określaniu położenia statku (kąta i odległości) na orbicie. Składał się z dziewięciu paneli po 40 odbłyśników kwarcowych, oświetlanych z Ziemi mikrosekundowymi impulsami lasera rubinowego.
- Eksperyment nawigacji dopplerowskiej
- Eksperyment stanowiły dwa nadajniki ciągłych koherentnych niemodulowanych fal radiowych o częstotliwości 162 i 324 MHz, odbieranych przez sieć Tranet Doppler Network, w celu badań geodezyjnych. Generator fal oparty był o podwójny rezonator kryształkowy, o częstotliwości podstawowej 3 MHz ± 80 ppm.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Edmund Staniewski, Ryszard Pawlikowski: 15 lat podboju kosmosu 1957-1972. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1974, s. 300.
- ↑ Czas za Jonathan's Space Home Page. NSSDC Master Catalog podaje 03:07.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jonathan's Space Home Page (ang.)
- NSSDCA Master Catalog (ang.)
- Space 40 (cz.)
- Mark Wade: BE. [w:] Encyclopedia Astronautica [on-line]. (ang.).
- Mark Wade: Beacon. [w:] Encyclopedia Astronautica [on-line]. (ang.).