Feliks Godowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Feliks Godowski
pułkownik audytor pułkownik audytor
Data i miejsce urodzenia

25 sierpnia 1878
Lwów

Data i miejsce śmierci

1940
USRR, ZSRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

C. K. Armia
C. K. Obrona Krajowa
Wojsko Polskie

Jednostki

30 Pułk Piechoty Austro-Węgier,
19 Pułk Piechoty Obrony Krajowej,
Legia Oficerska,
WSO VI

Stanowiska

szef sądu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska

Późniejsza praca

adwokat

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (II RP)

Feliks Ludwik Godowski[1] h. Odrowąż (ur. 25 sierpnia 1878 we Lwowie, zm. 1940 w ZSRR) – doktor praw, adwokat, pułkownik audytor Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 25 sierpnia 1878 we Lwowie, w rodzinie Władysława, powstańca styczniowego, architekta, i Malwiny z Krammerów[2]. Miał brata Maurycego, nauczyciela, oficera, harcerza[3]. W 1899 ukończył VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum Arcyksiężniczki Elżbiety w Samborze (w jego klasie byli m.in. Stanisław Michałowski, Witold Skalski)[4]. Ukończył studia prawnicze uzyskując doktorat praw. Od ok. 1913 był adwokatem przy C. K. Sądzie Powiatowym w Szczercu[5].

W rezerwie piechoty C. K. Armii został mianowany kadetem z dniem 1 stycznia 1901[6][7], a potem awansowany na stopień podporucznika z dniem 1 stycznia 1906[8]. Był przydzielony do 30 pułku piechoty we Lwowie do ok. 1910[9][10][11][12][13][14][15]. Następnie został przeniesiony do C. K. Obrony Krajowej i zweryfikowany w stopniu podporucznika piechoty w grupie nieaktywnych z dniem 1 stycznia 1906[16]. Od tego czasu do ok. 1912 był przydzielony do 19 pułku piechoty obrony krajowej we Lwowie (ok. 1911–1912 przydział do tej jednostki miał wówczas także jego brat Maurycy)[17][18][19].

Po zakończeniu I wojny światowej, jako były oficer armii austriackiej został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu kapitana[20]. Brał udział w walkach podczas wojny polsko-ukraińskiej w szeregach Legii Oficerskiej, po czym wiosną 1919 został przydzielony do Sądu Polowego we Lwowie, w którym został jednym z audytorów w składzie osobowym sądu i jego agendach w Galicji Wschodniej (podobną drogę przeszedł por. Marian Buszyński)[21]. W kolejnych latach pracował w audytoriacie lwowskim. Został awansowany do stopnia majora. Dekretem z 22 maja 1920 został zatwierdzony w stopniu podpułkownika w korpusie sądowym z dniem 1 kwietnia 1920[22]. Zweryfikowany w tym stopniu ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[23][24], a później na stopień pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925[25]. W latach 20. był sędzią orzekającym w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr VI we Lwowie[26]. 15 grudnia 1923 został przeniesiony do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr II w Lublinie na stanowisko pełniącego obowiązki szefa sądu[27]. Z dniem 1 listopada 1924 został przeniesiony do WSO Nr VI na stanowisko sędziego orzekającego[28][29]. W lipcu 1927 został przesunięty w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr VI ze stanowiska sędziego orzekającego na stanowisko szefa sądu[30][31][25][32]. 16 marca 1928 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi[33][25]. Później został przeniesiony w stan spoczynku. W 1934 roku, jako pułkownik w stanie spoczynku, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[34].

Jako emerytowany wojskowy pracował ponownie jako adwokat, prowadził kancelarię adwokacką przy ulicy Oficerskiej 22[32][35].

W wyborach samorządowych z maja 1939 ubiegał się o mandat radnego Rady Miasta Lwowa startując z Listy Katolicko-Narodowej i został zastępcą radnego Kazimierza Winiarza[36].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD. Został przewieziony do więzienia przy ulicy Karolenkiwskiej 17 w Kijowie. Tam prawdopodobnie na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/5-7 oznaczony numerem 706)[37]. Ofiary tej zbrodni zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji wojskowych C. K. Armii był określany w języku niemieckim jako „Felix Godowski”.
  2. ↑ Feliks Godowski. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2020-12-21].
  3. ↑ Barbara Sawczyk, Maria Sąsiadowicz, Ewa Stańczyk, Ocalić od zapomnienia... Patroni tarnowskich ulic. Tom 1, Tarnów: Miejska Biblioteka Publiczna im. Juliusza Słowackiego, 2003, ISBN 83-915445-2-4, OCLC 749304724.
  4. ↑ Sprawozdanie Dyrekcji C. K. Gimnazyum Arcyksiężniczki Elżbiety w Samborze za rok szkolny 1899. Sambor: 1899, s. 9, 36.
  5. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 109, 113.
  6. ↑ Awans noworoczny (dokończenie). „Kurjer Lwowski”. Nr 1, s. 1, 1 stycznia 1901. 
  7. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1903. Wiedeń: 1902, s. 386.
  8. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1907. Wiedeń: 1906, s. 366.
  9. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1903. Wiedeń: 1902, s. 457.
  10. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1904. Wiedeń: 1903, s. 461.
  11. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1905. Wiedeń: 1904, s. 469.
  12. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1906. Wiedeń: 1905, s. 477.
  13. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1907. Wiedeń: 1906, s. 485.
  14. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1908. Wiedeń: 1907, s. 493.
  15. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1909. Wiedeń: 1909, s. 511.
  16. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1910. Wiedeń: 1910, s. 190.
  17. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1910. Wiedeń: 1910, s. 322.
  18. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1911. Wiedeń: 1911, s. 328.
  19. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1912. Wiedeń: 1912, s. 334.
  20. ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920, s. 32.
  21. ↑ Leszek Kania. Ochrona porządku prawnego i bezpieczeństwa publicznego podczas obrony Lwowa (listopad 1918 – marzec 1919). „Prace Instytutu Prawa i Administracji PWSZ w Sulechowie”, s. 308, 2006. 
  22. ↑ Sprawy wojskowe. „Słowo Polskie”. Nr 326, s. 3, 16 lipca 1920. 
  23. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1089.
  24. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 984.
  25. ↑ a b c Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 691.
  26. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1084.
  27. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 80 z 23 grudnia 1923 roku, s. 745.
  28. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 116 z 31 października 1924 roku, s. 648.
  29. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 979.
  30. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 15 lipca 1927 roku, s. 204.
  31. ↑ Organa 1928 ↓, s. 71.
  32. ↑ a b Leszek Kania. Ochrona porządku prawnego i bezpieczeństwa publicznego podczas obrony Lwowa (listopad 1918 – marzec 1919). „Prace Instytutu Prawa i Administracji PWSZ w Sulechowie”, s. 309, 2006. 
  33. ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 88 „za zasługi na polu sądownictwa wojskowego”.
  34. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 367.
  35. ↑ 1939 Lwow City Directory and Province Gazetteer. genealogyindexer.org. [dostęp 2014-12-10].
  36. ↑ Wykaz mandatów w wyborach do Rady miejskiej we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 123 z 3 czerwca 1939. 
  37. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 26. [dostęp 2014-10-27].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Feliks_Godowski&oldid=73053553”