Feliks Kamiński (pułkownik)

Feliks Kamiński

pułkownik artylerii
Pełne imię i nazwisko	Feliks Stanisław Kamiński
Data i miejsce urodzenia	17 kwietnia 1886 Jaworzno, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	kwiecień 1940 Charków, USRR, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1914–1936
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	1 pułk artylerii przeciwlotniczej
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Od lewej: minister spraw zagranicznych Włoch Dino Grandi, minister spraw zagranicznych Polski August Zaleski, Marszałek Józef Piłsudski i ppłk Feliks Kamiński (11 czerwca 1930)

Feliks Stanisław Kamiński (ur. 17 kwietnia 1886 w Jaworznie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari..

Życiorys

Urodził się 17 kwietnia 1886 w Jaworznie, w rodzinie Jana i Balbiny z Borowczyków. Ukończył szkołę powszechną w Jaworznie, następnie Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, początkowo na Wydziale Lekarskim, po czym przeniósł się na Wydział Filozoficzny, który ukończył w 1914.

Od 1 stycznia 1912 był członkiem Związku Strzeleckiego. Po wybuchu I wojny światowej, 8 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Służył w V batalionie, a od lutego 1915 był podporucznikiem w 1 pułku artylerii. Uczestniczył we wszystkich bitwach I Brygady (nad Styrem, pod Stochodem, pod Kostiuchnówką). Za odwagę i bohaterstwo podczas ofensywy rosyjskiej z 4 lipca 1916 złożono wniosek o odznaczenie Orderem Wojennym Virtuti Militari. Po kryzysie przysięgowym, 17 września 1917 został wcielony do Armii Austro-Węgier. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. U kresu wojny w październiku uczestniczył w rozbrajaniu Austriaków w Krakowie.

8 stycznia 1919 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z dniem 15 listopada 1918 z tymczasowym zatwierdzeniem stopnia porucznika nadanego przez generała Bolesława Roję. Najpierw pracował w Dowództwie WP w Krakowie, następnie został przydzielony do pociągu pancernego „Piłsudczyk” i Inspektoratu Artylerii w Warszawie. Służył w 2 pułku artylerii polowej Legionów, od lutego 1919 jako adiutant II Brygady Artylerii, od 6 maja 1920 dowódca I dywizjonu. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej: w walkach o Mińsk, o Borysów, nad Berezyną, w odwrocie do Warszawy i pościgu do Berezyny. Za bohaterstwo okazane w wojnie otrzymał 17 maja 1922 Krzyż Srebrny Virtuti Militari. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku został zweryfikowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Nadal służył w 2 pap Legionów w Kielcach, gdzie od 1921 był zastępcą dowódcy pułku. Od 28 maja do 9 października 1924 był odkomenderowany na kurs dowódców pułków w Toruniu.

Podczas przewrotu majowego kierując I dywizjonem pułku 13 maja 1926 udał się do stolicy, uczestniczył w walkach po stronie Marszałka Józefa Piłsudskiego, a 22 maja ta jednostka powróciła do Kielc bez odniesionych strat. W sierpniu 1926 został przeniesiony do kadry oficerów artylerii i przydzielony do Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko zastępcy szefa gabinetu Ministra Spraw Wojskowych. 12 kwietnia 1927 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 1 stycznia 1927 i 17. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Od 26 sierpnia 1930 był oficerem sztabowym do zleceń I wiceministra Spraw Wojskowych. 12 maja 1932 został mianowany dowódcą 1 pułku artylerii przeciwlotniczej w Warszawie. Od 24 lipca 1933 pełnił równocześnie obowiązki dowódcy 11 Grupy Artylerii. Na pułkownika został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 2. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Orzeczeniem komisji wojskowo-lekarskiej przy ministrze spraw wojskowych dla wojskowych zawodowych z 14 stycznia 1936 został uznany za zupełnie i trwale niezdolnego do służby wojskowej. Z dniem 31 marca 1936 został przeniesiony w stan spoczynku.

W 1929 został prezesem Towarzystwa Przyjaciół „Miasta-Ogrodu Czerniaków”, łącząc tę funkcję z funkcją prezesa Spółdzielni Oficerskiej „Sadyba”. W 1936 został przeniesiony w stan spoczynku. Wszedł w skład zarządu Polskich Zakładów Optycznych.

Po ataku III Rzeszy na Polskę ewakuowany wraz z przedsiębiorstwem na południowy wschód. Po agresji ZSRR na Polskę został w okolicach Lwowa wzięty do niewoli sowieckiej. Był przetrzymywany w obozie starobielskim. W 1940 wraz z innymi jeńcami osadzonymi w Starobielsku został przewieziony do Charkowa i zamordowany strzałem w tył głowy przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 (część zbrodni katyńskiej). Zamordowani jeńcy są pochowani na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie w Piatichatkach.

27 października 1923 ożenił się z Marią Plutyńską, z którą miał dwóch synów: Krzysztofa Huberta (ur. 1926) i Pawła Józefa (ur. 1928) oraz córkę Barbarę (ur. 1935).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5940 – 17 maja 1922
• Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz 2, 3 i 4 w 1921)
• Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka „Znak Pancerny” – honorowo 11 listopada 1935
• Odznaka „Za wierną służbę”
• Wielka Wstęga Orderu Gwiazdy (Afganistan, 1934)
• Komandor Orderu św. Sawy (Jugosławia, 1929)
• Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)

Upamiętnienie

5 października 2007 minister obrony narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia generała brygady. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” Feliks Kamiński został uhonorowany poprzez zasadzenie Dębu Pamięci przy Szkole Podstawowej im. św. Maksymiliana Marii Kolbe w Pusznie Godowskim. Ponadto został upamiętniony na tablicy pamiątkowej przy Dębie Pamięci w Jaworznie, zbiorowo honorujących dziewięć ofiar zbrodni katyńskiej.

9 września 2017 został patronem ulicy Jaworznie w miejsce Oskara Langego.

Bibliografia

• Feliks Stanisław Kamiński. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości, sygn. I.480.757 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-04].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 717, 816.
• Rocznik Oficerski 1924 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 640, 739.
• Rocznik Oficerski 1928 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1928, s. 430, 451.
• Rocznik Oficerski 1932 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1932, s. 177, 727.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 858.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
• Bogusław Szwedo: Małopolski słownik biograficzny uczestników działań niepodległościowych 1939–1956. T. 11. Kraków: Barbara, 2005, s. 49–51. ISBN 83-921802-1-6.
• Feliks Kamiński. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2014-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
• Archiwum historii mówionej - Paweł Kamiński.