Polski Fiat 508 Łazik
 Polski Fiat 508 Łazik na defiladzie wojskowej | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Państwowe Zakłady Inżynierii (PZInż) |
| Typ pojazdu |
samochód osobowo-terenowy |
| Trakcja |
kołowa |
| Historia | |
| Prototypy |
1935 |
| Produkcja |
1936–1939 |
| Egzemplarze |
1500 sztuk |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
silnik gaźnikowy PZInż 117 (Fiat 108) o pojemności 995 cm³ i o mocy 24 KM (17,7 kW) przy 3600 obr./min. |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Długość |
3115 mm |
| Szerokość |
1400 mm |
| Wysokość |
1380 mm |
| Rozstaw osi |
2300 mm |
| Prześwit |
160 mm |
| Masa |
760 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość |
100 km/h |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Polska Niemcy | |
Polski Fiat 508 III/W Łazik – polski samochód osobowo-terenowy zaprojektowany i skonstruowany w 1935 roku w Biurze Studiów PZInż przez inż. M. Świerczyńskiego (przy udziale inż. T. Tańskiego) z przeznaczeniem dla Wojska Polskiego. Samochód ten konstrukcyjnie wywodził się z cywilnego samochodu osobowego Polski Fiat 508 III Junak. Produkcję samochodu 508 III/W Łazik rozpoczęto w 1936 roku, a pierwsze pojazdy dla wojska dostarczono w 1937 roku. Ogółem w latach 1936 – 1939 zbudowano około 1500 sztuk łazików[1][2].
Konstrukcja pojazdu[edytuj | edytuj kod]
Pojazd posiadał otwarte nadwozie umożliwiające szybkie zajęcie w nim miejsca oraz opuszczenie go. W razie niepogody mogło być osłaniane brezentowym dachem. Nadwozie miało konstrukcję stalową opartą na drewnianym szkielecie. Z przodu pojazdu znajdował się silnik zaś z tyłu kufer bagażowy lub skrzynia ładunkowa. Szyba przednia mogła być opuszczona w celu prowadzenia z pojazdu ognia. Wnętrze posiadało uchwyty na broń, torbę na granaty i inne udogodnienia. Ponadto w niektórych egzemplarzach montowano uzbrojenie, najczęściej był to karabin maszynowy wz. 28[1][3].
Pojazd posiadał terenowe ogumienie, blokadę mechanizmu różnicowego i terenowe przełożenia przekładni głównej a czasem też skrzyni biegów. Niektóre pojazdy posiadały reduktor. Łazik posiadał jedną oś napędową[1][4].
Oprócz wersji osobowej istniały też modele pick-up służące głównie jako lekkie sanitarki[5].
Użytkownicy[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Jurga 1990 ↓, s. 80.
- ↑ Jońca, Szubański i Tarczyński 1990 ↓, s. 106-107.
- ↑ Jońca, Szubański i Tarczyński 1990 ↓, s. 107.
- ↑ Jońca, Szubański i Tarczyński 1990 ↓, s. 107-108.
- ↑ Jońca, Szubański i Tarczyński 1990 ↓, s. 109-110.
- ↑ a b Robert Sawicki. Samochody osobowe Wehrmachtu. Warszawa, Wydawnictwo Militaria, 1998. str.50
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1096-7.
- Adam Jońca, Rajmund Szubański, Jan Tarczyński: Wrzesień 1939. Pojazdy Wojska Polskiego. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1990. ISBN 83-206-0847-3. (pol.).