Filaret (Małyszewski)

Filaret

Foma Małyszewski
Arcybiskup niżnonowogrodzki i arzamaski
Kraj działania	Imperium Rosyjskie
Data i miejsce urodzenia	1807 Rogino
Data i miejsce śmierci	7 lipca 1873 Niżny Nowogród
Biskup niżnonowogrodzki i arzamaski
Okres sprawowania	1869–1873
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Eparchia niżnonowogrodzka
Śluby zakonne	10 sierpnia 1840
Prezbiterat	8 listopada 1830
Nominacja biskupia	30 kwietnia 1851
Chirotonia biskupia	28 maja 1851

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	28 maja 1851
Miejscowość	Wilno
Miejsce	Sobór św. Mikołaja
Konsekrator	Józef (Siemaszko)

Filaret, imię świeckie Foma Małyszewski (ur. 1807 w Roginie, zm. 25 czerwca^?/7 lipca 1873 w Niżnym Nowogrodzie) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys

Był synem unickiego duchownego. Wykształcenie teologiczne uzyskał w seminarium duchownym w Połocku, a następnie w Głównym Seminarium Duchownym przy Uniwersytecie w Wilnie. Stopień magistra nauk teologicznych uzyskał w 1830. W tym samym roku został wykładowcą języka francuskiego oraz cerkiewnosłowiańskiego w seminarium, którego był absolwentem. Święcenia kapłańskie przyjął 8 listopada 1830. Po trzyletnich dodatkowych studiach na Uniwersytecie Petersburskim został w seminarium połockim profesorem statystyki oraz języków francuskiego i niemieckiego. Jeszcze w 1833 został jednak skierowany do pracy w Seminarium Litewskim, na stanowiskach profesora historii Kościoła, obrządków grecko-wschodnich, języka francuskiego oraz śpiewu cerkiewnego. Od 1834 do 1836 był również sekretarzem zarządu seminarium, zaś od 1836 zasiadał w konsystorzu diecezji litewskiej. W 1837 otrzymał godność protoprezbitera. Od wymienionego roku został ponownie profesorem, jak również inspektorem seminarium duchownego w Połocku. W 1839, po synodzie połockim, przyjął prawosławie, razem ze wszystkimi duchownymi i wiernymi Kościoła unickiego na ziemiach zabranych. W tym samym roku otrzymał order św. Anny III stopnia. Od 1840 był rektorem seminarium duchownego w Połocku i przewodniczącym konsystorza eparchii połockiej. 10 sierpnia tego samego roku złożył wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię zakonne Filaret, zaś następnego dnia otrzymał godność archimandryty.

W 1843 został dziekanem monasterów eparchii połockiej, w tym samym roku został odznaczony orderem św. Anny II stopnia, zaś w 1847 – orderem św. Włodzimierza III stopnia. Dwa lata później został rektorem seminarium duchownego w Wilnie, które to stanowisko zwyczajowo łączył z obowiązkami przełożonego monasteru Trójcy Świętej w Wilnie. Był także dziekanem monasterów w eparchii wileńskiej i litewskiej.

30 kwietnia 1851 został nominowany na biskupa kowieńskiego, wikariusza eparchii wileńskiej i litewskiej; chirotonię biskupią przyjął 28 maja tego samego roku w soborze św. Mikołaja w Wilnie. W 1854 otrzymał order św. Anny I stopnia. Wielokrotnie, na polecenie metropolity wileńskiego Józefa, dokonywał kontroli w parafiach, monasterach i szkołach cerkiewnych na Litwie. W latach 1860–1869 był ordynariuszem eparchii ufijskiej, zaś od 1869 do 1873 był biskupem niżnonowogrodzkim; urząd ten sprawował to śmierci. Został pochowany w soborze Przemienienia Pańskiego w Niżnym Nowogrodzie obok innych biskupów niżnonowogrodzkich. Jego nagrobek został zniszczony w czasie rozbiórki soboru w 1929.