Flower Power

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dziewczyna ofiarowuje policji wojskowej kwiatek podczas protestu przeciwko wojnie w Wietnamie w Arlington 21 października 1967

Flower Power – slogan używany przez amerykański ruch kontrkulturowy w latach 60. i na początku 70. XX wieku, stanowiący symbol biernego oporu oraz ideologii niestosowania przemocy[1]. Wywodzi się on z opozycyjnego ruchu występującego przeciwko wojnie w Wietnamie[2]. Slogan sformułował amerykański poeta i bitnik Allen Ginsberg w 1965 r. celem przekształcenia antywojennych demonstracji w pokojowe spektakle[3][4][5]. Symbolika zwrotu znalazła odzwierciedlenie w ubiorze hipisów (haftowane kwiaty w żywych kolorach, kwiaty we włosach) i w ich zachowaniu (rozdawanie kwiatów); znalazło to także swoje odbicie w określeniu ich jako "dzieci kwiaty"[6]. Później termin ten był stosowany jako ogólne odniesienie do ruchu hipisowskiego oraz kultury narkotyków, psychodelicznej muzyki i sztuki[7].

Geneza[edytuj | edytuj kod]

Flower Power narodziło się w Berkeley w Kalifornii w proteście przeciwko wojnie w Wietnamie. W listopadzie 1965 roku w eseju zatytułowanym How to Make a March/Spectacle Ginsberg nawoływał, aby podczas demonstracji protestujący wręczali mnóstwo kwiatów policjantom, dziennikarzom, politykom i widzom[8]. Wykorzystanie takich rekwizytów, jak kwiaty, zabawki, flagi czy słodycze miało zamienić antywojenną demonstrację w formę teatru ulicznego, a tym samym zmniejszyć wśród ludzi poziom strachu, gniewu i zagrożenia, które są nieodłączną częścią protestów[9]. Ginsberg w szczególności chciał przeciwstawić się zagrożeniu ze strony motocyklowego gangu Hells Angels (poparli oni bowiem wietnamską wojnę i grozili, że przerwą zaplanowaną antywojenną demonstrację na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley)[10]. Dzięki metodzie zaproponowanej przez Ginsberga przebieg demonstracji oceniano pozytywnie. "Flower Power" stało się integralnym symbolem ruchu kontrkultury[11].

Ruch Flower Power[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec 1966 r. Flower Power jako forma teatru ulicznego ("guerrilla theatre") rozprzestrzenił się z Kalifornii do innych części Stanów Zjednoczonych. Teatr lalek The Bread and Puppet Theatre w Nowym Jorku pokazywał spektakle-protesty, podczas których wraz z antywojenną literaturą rozdawano balony oraz kwiaty[12]. Wydawany przez nowojorskich aktywistów magazyn "Workshop in Nonviolence" (WIN) zachęcał do stosowania metody Flower Power. W maju 1967 r. Abbie Hoffman zorganizował Flower Brigade jako oficjalną część nowojorskiej parady na cześć żołnierzy w Wietnamie. Media opisywały jak uczestnicy Flower Brigade, niosący kwiaty, flagi i różowe plakaty z napisem LOVE (ang. miłość), zostali zaatakowani i pobici przez gapiów[12].

W odpowiedzi na tę przemoc Hoffman w magazynie WIN napisał tekst, w którym, odwołując się do symboliki Flower Power, ogłaszał, że jej zwolennicy nigdy nie "uschną". Zapowiadał także protest polegający m.in. na zaminowaniu rzeki żonkilami i owijaniu budynków wojskowych łańcuchami z mniszków[13].

W kolejną niedzielę maja 1967 r. aktywiści związani z czasopismem WIN zadeklarowali, że Armed Forces Day (Dzień Sił Zbrojnych) stanie się "Flower Power Day" (Dniem Flower Power). Zorganizowano wiec w Central Parku, aby przeciwstawić się tradycyjnej paradzie. Frekwencja jednak była niska. Według Hoffmana wiec nie odniósł sukcesu, ponieważ teatr uliczny wymaga konfrontacji[12][14].

W październiku 1967 r. Hoffman i Jerry Rubin pomogli zorganizować Marsz na Pentagon, wykorzystując przy tym koncepcję Flower Power[15]. Częścią pomysłu było wezwanie uczestników marszu do podjęcia próby uniesienia Pentagonu. Kiedy naprzeciwko nich stanęło ponad 2500 żołnierzy Gwardii Narodowej formując żywą barykadę przed budynkiem Pentagonu, demonstranci umieścili kwiaty w lufach karabinów[16].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Stuart Hall, "The Hippies: An American Moment" published in Ann Gray (Ed.) [w:] CCCS Selected Working Papers, Routledge (December 20, 2007), ISBN 0-415-32441-6, s. 155.
  2. ↑ Chatarji, Subarno, Memories of a Lost War: American Poetic Responses to the Vietnam War, Oxford University Press, 2001, ISBN 0-19-924711-0, s. 42.
  3. ↑ Allen Ginsberg. PBS. [dostęp 2010-07-20]. (ang.).
  4. ↑ "Guide to the Allen Ginsberg Papers: Biography/Administrative History. The Online Archive of California, Stanford University. [dostęp 2010-07-20]. (ang.).
  5. ↑ Tony Perry: Poet Allen Ginsberg Dies at 70. Los Angeles Times, 1997-4-6. [dostęp 2010-07-20].
  6. ↑ Rennay Craats, History of the 1960s, Weigl Publishers Inc., 2001, ISBN 1-930954-29-8, s. 36.
  7. ↑ Heilig, S., "The Brotherhood of Eternal Love-From Flower Power to Hippie Mafia: The Story of LSD Counterculture", Journal of Psychoactive Drugs, 2007, Tom 39, nr 3, s. 307-308.
  8. ↑ Ginsberg, Allen, "Demonstration or Spectacle as Example, As Communication, or How to Make a March/Spectacle", Berkeley Barb, 19 listopada 1965. [przedruk w:] The Portable Sixties Reader, Ann Charles (Ed.), Penguin Classic, 2002, ISBN 978-0-14-200194-3, s. 208-212.
  9. ↑ Ben Shepard: Part Two: Absurd Responses vs. Earnest Politics. The Journal of Aesthetics & Protest, 2003-01. [dostęp 2010-07-20]. (ang.).
  10. ↑ Lewis Hyde, On the poetry of Allen Ginsberg, University of Michigan Press (1 stycznia 1985), ISBN 0-472-06353-7, s. 264.
  11. ↑ William Lawlor, Beat culture: lifestyles, icons, and impact, ABC-CLIO (2005), ISBN 1-85109-400-8, s. 126.
  12. ↑ a b c Marty Jezer, Abbie Hoffman: American Rebel, s. 115
  13. ↑ Marty Jezer, Abbie Hoffman: American Rebel, s. 105
  14. ↑ Richard M. Freid, The Russians Are Coming! The Russians Are Coming!: Pageantry and Patriotism in Cold-War America, Oxford University Press, (1999), ISBN 0-19-513417-6, s. 141.
  15. ↑ James J. Farrell, The Spirit of the Sixties: The Making of Postwar Radicalism, Routledge, 1997, s. 223
  16. ↑ Carlito Rivera, The 1967 March on the Pentagon and lessons for today, "Socialism and Liberation Magazine, March 2007
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Flower_Power&oldid=72896122”