Franciszek Lewcio

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Lewcio
Ilustracja
podpułkownik administracji podpułkownik administracji
Data i miejsce urodzenia

22 września 1897
Głogowiec

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
Charków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

14 pułk piechoty
Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych

Stanowiska

szef wydziału

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons

Franciszek Lewcio (ur. 22 września 1897 w Głogowcu, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – podpułkownik administracji Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Głogowcu w rodzinie Wojciecha i Wiktorii z domu Perykasz. Od 1912 roku był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich. Uczęszczał do C. K. Gimnazjum w Jarosławiu[1] Po wybuchu I wojny światowej służył w Legionach, w I Brygadzie. Wg innych źródeł służył w latach 1914–1918 w armii austriackiej, po skończeniu szkoły oficerskiej, walczył na froncie włoskim[2][3].

W 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego, został przydzielony do 14 pułku piechoty Ziemi Kujawskiej[2]. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku, został zweryfikowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. W drugiej połowie lat 20. został oddelegowany do Oddziału II Sztabu Generalnego[2]. 2 kwietnia 1929 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 60. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. Z dniem 1 sierpnia 1930 został przeniesiony z Ekspozytury Oddziału II SG do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisko kierownika Samodzielnego Referatu Informacyjnego[2][5]. Z dniem 1 maja 1934 roku został przeniesiony do Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[6]. Na tym stanowisku pozostawał do września 1939 roku. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 4. lokatą w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna[7]. W marcu 1939 nadal pełnił służbę w Biurze Personalnym MSWojsk. na stanowisku szefa Wydziału II Oficerów Służby Stałej[8].

Franciszek Lewcio w 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie jego szczątki spoczywają w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Figuruje w wykazie, poz. 1889[3].

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[9]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ XXI Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Jarosławiu za rok szkolny 1916, Jarosław 1916.
  2. ↑ a b c d Kolekcja VM ↓, s. 4.
  3. ↑ a b Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 176.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929 roku, s. 106.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 303.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 154.
  7. ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 286.
  8. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 431.
  9. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  10. ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
  11. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2864 z 13 kwietnia 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 16, poz. 558.
  12. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
  • Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2, s. 297.
  • Rocznik Oficerski 1923 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 164, 421.
  • Rocznik Oficerski 1924 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 156, 364.
  • Rocznik Oficerski 1928 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1928, s. 132, 198.
  • Rocznik Oficerski 1932 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1932, s. 35, 471.
  • Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
  • Lewcio Franciszek. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.1-89 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-09-30].
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Franciszek_Lewcio&oldid=71832922”