Franciszek Sznajde

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Sznajde
Ilustracja
generał brygady
Data i miejsce urodzenia

8 października 1790
Warszawa

Data i miejsce śmierci

13 grudnia 1850
Grenelle

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Księstwa Warszawskiego
Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego

Jednostki

Dywizjon Karabinierów Konnych
I Brygada Jazdy

Stanowiska

dowódca dywizjonu
dowódca brygady jazdy

Główne wojny i bitwy

wojny napoleońskie
wojna polsko-rosyjska

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Grób na cmentarzu Montmartre (po lewej stronie)

Franciszek Sznajde (Schajdy) vel Sznajder (ur. 8 października 1790 w Warszawie, zm. 13 grudnia 1850 w Grenelle koło Paryża) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Franciszek Sznajde urodził się 8 października 1790 roku w Warszawie[1]. W styczniu 1808 został podsekretarzem w Ministerium Wojny Księstwa Warszawskiego. 15 kwietnia 1809 został kadetem 2 Pułku Ułanów, z którym uczestniczył w kampaniach napoleońskich 1809, 1812 i 1813. Walczył pod Raszynem, Smoleńskiem i Borodino, a w 1813 w obronie Gdańska, za co został awansowany na porucznika[1][2].

13 lutego 1815 rozpoczął służbę w 2 Pułku Strzelców Konnych, w którym był między innymi instruktorem woltyżerki, a w 1817 roku adiutantem pułku[3]. 27 grudnia 1830 został dowódcą Korpusu Żandarmerii. 7 lutego 1831 Wódz Naczelny, Michał Gedeon Radziwiłł wydał rozkaz o przeformowaniu Korpusu Żandarmerii w Dywizjon Karabinierów Konnych, pododdział jazdy przeznaczony do służby w polu. 31 marca 1831 na czele dywizjonu szarżował pod Dębem Wielkim. W czasie powstania listopadowego był trzykrotnie awansowany. 28 lipca 1831 otrzymał rangę generała brygady. 21 sierpnia objął dowództwo I Brygady Jazdy należącej do 3 Dywizji Jazdy. Brał udział w wyprawie Ramorina przeciwko Rosenowi, w czasie której odznaczył się pod Krynką (28 sierpnia) i Międzyrzeczem (29 sierpnia). W nocy z 17 na 18 września tego roku wraz z korpusem przekroczył granicę Galicji.

Emigrował do Francji i osiadł w Strasburgu. Prowadził działalność społeczną i polityczną. Uczestniczył w pracach Komitetu gen. Józefa Dwernickiego i Komisji Funduszy Emigracyjnych (1834-1838), Towarzystwa Historyczno-Literackiego oraz Towarzystwa Wychowania Narodowego Dzieci Wychodźców Polskich. Od 1846 był członkiem Towarzystwa Demokratycznego Polskiego. W czasie wiosny ludów powrócił do kraju. Został członkiem Komitetu Narodowego w Krakowie. Opracował plan walk ulicznych w Krakowie. Po niepowodzeniu powstania, nad którym zaciążyło widmo rzezi galicyjskiej powrócił do Francji i kontynuował działalność w TDP.

W 1849 wyjechał do Niemiec, gdzie jako dowódca sił zbrojnych Palatynatu brał udział w powstaniu w Palatynacie. Zmarł 13 grudnia 1850 roku w Grenelle koło Paryża[1]. Został pochowany na Cmentarzu Montmartre w Paryżu.

Generał Franciszek Sznajde jest patronem Mazowieckiego Oddziału Żandarmerii Wojskowej i Gimnazjum Nr 28 w Warszawie.

Awanse służbowe[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Rocznik Woyskowy Królestwa Polskiego na rok 1817. Warszawa: 1817.
  • Xsięga pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania roku 1830 zawierająca spis imienny generałów i sztab-oficerów tudzież oficerów, podoficerów i żołnierzy armii polskiej w tymże roku Krzyżem Wojskowym „Virtuti Militari” odznaczonych. Lwów: Drukarnia Ludowa, 1881.
  • Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. VII: Przemysł wojenny – Szybowiec. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1937.
  • Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1988, wyd. II.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]