Frankolin akacjowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Frankolin zbroczony)
Frankolin akacjowy
Scleroptila gutturalis[1]
(Rüppell, 1835)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

grzebiące

Rodzina

kurowate

Podrodzina

bażanty

Plemię

Gallini

Rodzaj

Scleroptila

Gatunek

frankolin akacjowy

Synonimy
  • Perdix levaillantoides A. Smith, 1836[2]
  • Francolinus levaillantoides (A. Smith, 1836)[3]
  • Francolinus levalliantoides (A. Smith, 1836)[1]
  • Scleroptila levalliantoides (A. Smith, 1836)[4]
Podgatunki
  • S. g. gutturalis (Rüppell, 1835)
  • S. g. archeri (W. L. Sclater, 1927)
  • S. g. lorti (Sharpe, 1897)
  • S. g. jugularis (Büttikofer, 1889)
  • S. g. pallidior (Neumann, 1908)
  • S. g. levalliantoides (A. Smith, 1836)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[5]

Frankolin akacjowy[6] (Scleroptila gutturalis) − gatunek średniej wielkości afrykańskiego ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae). Osiadły.

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Wyróżniono kilka podgatunków S. gutturalis[7][2][6]:

  • S. gutturalis gutturalisfrankolin akacjowyErytrea, północna Etiopia.
  • S. gutturalis archeri – południowa Etiopia, południowo-wschodni Sudan, północna Uganda, północno-zachodnia Kenia.
  • S. gutturalis lortifrankolin białobrzuchy – północna Somalia.
  • S. gutturalis jugularis – południowo-zachodnia Angola.
  • S. gutturalis pallidior – północna Namibia.
  • S. gutturalis levalliantoidesfrankolin zbroczony – wschodnia Namibia i południowa Botswana do centralnej RPA.
Frankolin akacjowy na rycinie z 1898 roku

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Wygląd zewnętrzny: Ptak o pokroju zbliżonym do kuropatwy. Charakterystyczną cechą jest widoczna w locie duża, rdzawa plama na skrzydłach.

Rozmiary: długość ciała: ok. 32 cm

Masa ciała: samiec 370–528 g, samica 379–450 g

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Środowisko[edytuj | edytuj kod]

Tereny trawiaste, zarośla i suche lasy.

Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]

Wschodnioafrykańska populacja zasiedla Sudan, Erytreę, Etiopię, Somalię, Kenię i Ugandę, natomiast południowoafrykańska Angolę, Namibię, Botswanę, RPA i Lesotho.

Pożywienie[edytuj | edytuj kod]

Podziemne części roślin, nasiona, owoce i owady, w tym chrząszcze i prostoskrzydłe.

Rozród[edytuj | edytuj kod]

Gatunek terytorialny, najprawdopodobniej monogamiczny.

Gniazdo to płytkie zagłębienie pod kępą trawy.

Okres lęgowy: zależy od regionu: luty-maj i wrzesień-październik w Południowej Afryce, czerwiec w Namibii, sierpień w Angoli oraz luty, kwiecień i sierpień w Etiopii.

Jaja: znosi 5–8 jaj.

Status, zagrożenie i ochrona[edytuj | edytuj kod]

Status według kryteriów Czerwonej księgi gatunków zagrożonych IUCN: gatunek najmniejszej troski (LC – least concern). Trend liczebności populacji uznaje się za stabilny[5].

Znaczenie w kulturze człowieka[edytuj | edytuj kod]

Na wielu terenach jest to gatunek łowny.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Francolinus levalliantoides, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2013-10-26] (ang.).
  2. a b Orange River Francolin (Francolinus levaillantoides). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-23)]. (ang.).
  3. Francolinus levaillantoides, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2013-10-26] (ang.).
  4. Scleroptila levalliantoides, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2013-10-26] (ang.).
  5. a b BirdLife International, Scleroptila gutturalis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2015-4 [dostęp 2016-05-01] (ang.).
  6. a b Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Gallini Brehm,CL, 1831 (wersja 2020-07-21). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-08-26].
  7. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Pheasants, partridges, francolins. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-08-26]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • P.J.K. McGowan: Family Phasianidae (Pheasants and Partridges). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal: Handbook of the Birds of the World. Cz. 2: New World Vultures to Guineafowl. Barcelona: Lynx Edicions, 1994, s. 493. ISBN 84-87334-15-6. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]