Fritz Wiedemann
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Konsul generalny w San Francisco | |
| Okres |
od 1939 |
| Przynależność polityczna | |
Fritz Wiedemann (ur. 16 sierpnia 1891 w Augsburgu, zm. 17 stycznia 1970 r. w Postmünster) – niemiecki żołnierz i działacz NSDAP. W latach 1934-1938 był osobistym adiutantem Adolfa Hitlera, który służył z nim podczas I wojny światowej[1].
Okres wojny[edytuj | edytuj kod]
Wiedemann i Hitler po raz pierwszy spotkali się podczas pierwszej wojny światowej gdy Hauptmann Wiedemann jako adiutant pułkowy 16 bawarskiego zapasowego pułku piechoty był przełożonym kaprala Hitlera[2]. Razem z Maxem Axmannem, był on jednym z najbardziej wspierających Hitlera ludzi w pułku, nominował go do Krzyża Żelaznego Pierwszej Klasy, który Hitler otrzymał w 1918 roku[3]. Gdy dostarczano dowody do procesów norymberskich, Wiedemann zasugerował, że Hitler zaprzepaścił szanse na otrzymanie awansu w pułku w związku z tym, że określał oficerów dowodzących „Czechami”[4].
Adiutant Hitlera[edytuj | edytuj kod]
Po wojnie Wiedemann opuścił armię i został rolnikiem, początkowo odrzucił ofertę Hitlera w 1922 roku, aby pomóc mu przy organizacji bojówek SA[5]. Jednakże, gdy Hitler doszedł do władzy, Wiedemann przyjął nową ofertę Hitlera jaką była początkowo praca w biurach Rudolfa Hessa, zanim został adiutantem Hitlera, oraz członkostwo w NSDAP (od 2 lutego 1934 roku)[6]. Odtąd był ciągle przy Hitlerze, towarzyszył mu podczas wizyt, ułatwiał spotkania i kontakty z Hitlerem m.in. poprzez korespondencję[7]. Uczestniczył także w spotkaniu z lordem Halifaxem lipcu 1938 roku dotyczącym przyłączenia Sudetów do Rzeszy[8].
Służba dyplomatyczna[edytuj | edytuj kod]
Niedługo po tym Wiedemann stracił przychylność Hitlera[9]. W styczniu 1939 roku został mianowany konsulem generalnym w USA w San Francisco[10]. W publicznych wystąpieniach nadal popierał nazizm, prowadził także rozrywkowe życie uczestnicząc w spotkaniach towarzyskich, był członkiem ekskluzywnego Olimpic Club oraz pojawiał się w artykułach gazety Herb Caen[11]. W 1941 roku w lokalnym sądzie federalnym pojawiły się zarzuty sugerujące, że pracował przy pronazistowskich inicjatywach wraz z Henrym Fordem[12]. Prywatnie jednak Wiedemann całkowicie zerwał z nazizmem. Spotkał się z brytyjskim agentem Sir Williamem Weismanem, ostrzegł go, że Hitler ma niestabilną osobowość i oczekiwał natychmiastowego ataku Brytyjczyków na Niemcy. Zaoferował także, publiczne wystąpienie, które miało potępić władzę nazistów, jednak w tym czasie Biały Dom nie był zainteresowany ofertą.
Dr Weber odnalazł zapis rozmów Wiedemanna z 1940 roku w których przestrzega on przed Hitlerem i stwierdza, że Hitler ma „podzieloną osobowość i zajmuje znaczące miejsce wśród najbardziej okrutnych ludzi świata, sam widzi siebie jako lepszego niż Napoleon i przyjaźń z nim byłaby niemożliwa”. Wiedemann powiedział Wisemanowi o planach zdobycia przez Hitlera Wielkiej Brytanii i „silnie rekomendował” aby Brytyjczycy uderzyli szybko oraz „tak mocno jak to tylko możliwe”. Powiedział także Wisemanowi, że morale narodu niemieckiego i wsparcie dla Hitlera są niskie. Dr Weber powiedział, że gdyby Hitler wiedział o „zdradzie” Wiedemanna skazałby go na karę śmierci[13].
Później Wiedemann wysłany był do Tiencinu, gdzie był ważną postacią w niemieckim szpiegostwie w Chinach[14].
Wiedemann był źródłem dowodów podczas procesów norymberskich, chociaż zarzuty wobec niego zostały umorzone w 1948 roku. Później powrócił do rolnictwa znikając z życia publicznego[15].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Harold Charles Deutsch, Hitler and his Generals: The Hidden Crisis, January-June 1938, U of Minnesota Press, 1974, s. 41
- ↑ Thomas Weber, Hitler's First War: Adolf Hitler, the Men of the List Regiment, and the First World War, Oxford University Press, 2010, s.96
- ↑ Weber, Hitler's First War, s. 215
- ↑ Otis C. Mitchell, Hitler's Stormtroopers and the Attack on the German Republic, 1919-1933, McFarland, 2008, s. 36
- ↑ Weber, Hitler's First War, s. 260-1
- ↑ Weber, Hitler's First War, s. 293
- ↑ Weber, Hitler's First War, s. 293-4
- ↑ Peter Hoffmann, The History of the German resistance, 1933-1945, McGill-Queen's Press, 1996, s. 59
- ↑ Fabrice d'. Almeida, High Society in the Third Reich, Polity, 2008, s. 69
- ↑ W G Krivitsky, In Stalin's Secret Service, READ BOOKS, 2007, s. 20
- ↑ Stephen Fox, Uncivil Liberties: Italian Americans Under Siege During World War II, Universal-Publishers, 2000, s. 46
- ↑ David L. LewisThe Public Image of Henry Ford: An American Folk Hero and His Company, Wayne State University Press, 1976, s. 152
- ↑ in.news.yahoo.com/hitlers-chief-aide-urged-british-topple-him-peace-045558072.html
- ↑ Ellis M. Zacharias, Secret Missions: The Story of an Intelligence Officer, Naval Institute Press, 2003, s. 193
- ↑ Ernst Klee, Das Personenlexikon zum Dritten Reich. Wer war was vor und nach 1945, Fischer Taschenbuch Verlag, Zweite aktualisierte Auflage, Frankfurt am Main 2005, s. 675