Fryderyk Wilhelm IV Pruski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fryderyk Wilhelm IV
Ilustracja
ilustracja herbu
podpis
Król Prus
Okres

od 7 czerwca 1840
do 2 stycznia 1861

Poprzednik

Fryderyk Wilhelm III Pruski

Następca

Wilhelm I Hohenzollern

Dane biograficzne
Dynastia

Hohenzollernowie

Data i miejsce urodzenia

15 października 1795
Berlin

Data i miejsce śmierci

2 stycznia 1861
Poczdam

Ojciec

Fryderyk Wilhelm III Pruski

Matka

Luiza Mecklemburg-Strelitz

Żona

Elżbieta Ludwika Wittelsbach

Odznaczenia
Order Orła Czarnego (Prusy) Krzyż Wielki Orderu Orła Czerwonego (Prusy) Order Domowy Hohenzollernów Order „Pour le Mérite” Krzyż Wielki Krzyża Żelaznego Order Świętego Jana (Prusy) Order Złotego Runa Order Podwiązki (Wielka Brytania) Order Orła Białego Krzyż Wielki na Łańcuchu Świętego Konstantyńskiego Orderu Wojskowego Świętego Jerzego Order Świętego Januarego (Sycylia) Order Królewski Serafinów (Szwecja) Najwyższy Order Zwiastowania Najświętszej Marii Panny (Order Annuncjaty)[a][1]

Fryderyk Wilhelm IV (ur. 15 października 1795 w Berlinie, zm. 2 stycznia 1861 w Poczdamie) – król Prus od 1840 roku z dynastii Hohenzollernów.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Młodość[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 15 października 1795 roku w pałacu Następców Tronu (niem. Kronprinzenpalais) w Berlinie[2] jako najstarszy syn Fryderyka Wilhelma III i Luizy z dynastii meklemburskiej. Już od dzieciństwa był wszechstronnie uzdolniony, znał się m.in. na sztuce. Należał do osób głęboko religijnych, był przekonany o swoim boskim posłannictwie. Lata młodości były dla przyszłego monarchy czasem ciężkiej próby. Klęska wojsk pruskich w walce z Napoleonem w bitwie pod Jeną w 1806 roku zmusiła Fryderyka Wilhelma III wraz z rodziną do ucieczki. Po ostatecznym zwycięstwie wojsk koalicji nad Napoleonem książę Fryderyk Wilhelm nadzorował z ramienia ojca przywracanie porządku w kraju. Doprowadził do nasilenia cenzury i przyczynił się do znacznego ograniczenia swobód obywatelskich. W 1823 r. ożenił się z Elżbietą Ludwiką Wittelsbach, księżniczką bawarską, ale para nie doczekała się potomstwa[3].

Król Prus[edytuj | edytuj kod]

Karykatura z 1849
Fryderyk Wilhelm IV w 1847 roku

Fryderyk Wilhelm należał do zwolenników zjednoczenia Niemiec. W 1840 r. po śmierci swojego ojca wstąpił na tron pruski[4], ogłaszając amnestię dla więźniów politycznych i łagodząc konflikt z Kościołem katolickim. Opowiadał się przeciwko reformom w duchu liberalizmu, jednak w obliczu wydarzeń Wiosny Ludów w Paryżu i Wiedniu (luty i marzec 1848), zdecydował się zwołać 18 marca 1848 r. do Berlina Zjednoczony Landtag, obiecując jednocześnie nadanie konstytucji. Nie zapobiegło to jednak wybuchowi rewolucji w Berlinie (rewolucja marcowa), którą Fryderyk Wilhelm IV początkowo próbował stłumić siłą, lecz już wkrótce zgodził się na powołanie liberalnego rządu i zwołanie Zgromadzenia Narodowego[5]. Dopiero osłabienie nastrojów rewolucyjnych umożliwiło władcy rozwiązanie Zgromadzenia i oktrojowanie (nadanie) Konstytucji Królestwa Pruskiego, 5 grudnia 1848 r.[6] Po rewizji niektórych zbyt liberalnych artykułów Fryderyk Wilhelm IV ostatecznie złożył przysięgę na nową konstytucję – 5 grudnia 1850 r., przekształcając tym samym Prusy w monarchię konstytucyjną[7].

Jako władca konserwatywny dał się również poznać w kwietniu 1849 r., kiedy odrzucił koronę cesarską ofiarowaną mu przez Frankfurckie Zgromadzenie Narodowe, obradujące we Frankfurcie nad Menem. Za powód do takiego kroku uznał fakt, iż korona nie została mu dana przez władców innych państw niemieckich, lecz przez przedstawicieli ludu, których nie uznawał za kompetentnych do decyzji godnych wyższych sfer. Jego odpowiedź była dosadna: Nie będę podnosił korony z błota[8].

Obowiązująca w Prusach konstytucja zapewniała władcy silną pozycję w rządzeniu państwem, którą wykorzystywał Fryderyk Wilhelm IV, mianując na premierów bliskich sobie konserwatywnych polityków. Fryderyk Wilhelm zaczął zdradzać objawy choroby psychicznej, określanej łagodnie „zmiękczeniem mózgu”[9]. W 1857 roku zachowanie króla stało się tak ekscentryczne, że jego młodszy brat zaczął zastępować króla w sprawowaniu władzy. Gdy Fryderyk nie wracał do zdrowia, Wilhelm został ustanowiony regentem w 1858. Fryderyk zmarł w 1861 r. w Poczdamie w Sanssouci[10].

Genealogia[edytuj | edytuj kod]

Prapradziadkowie

Król w Prusach
Fryderyk Wilhelm I Hohenzollern
(1688-1740)
∞1706
Zofia Dorota Hanowerska
(1687-1757)

Ferdynand Albert II z Brunszwiku
(1680-1735)
∞1712
Antonina Amalia Braunschweig
(1696-1762)

Christian III Wittelsbach (Pfalz-Zweibrücken)
(1674-1735)
∞ 1719
Karolina Nassau-Saarbrücken
(1704-1774)

landgraf Hesji-Darmstadt
Ludwik VIII
(1691-1768)
∞ 1717
Charlotta Krystyna Hanau-Lichtenberg
(1700-1726)

Krystian Karol Leiningen-Dagsburg-Falkenburg
(1695-1766)
∞ 1726
Katarzyna Polyxena Solms-Rödelheim
(1702-1765)

Adolf Fryderyk II z Meklemburgii-Strelitz
(1658-1708)
∞ 1705
Krystyna Emilia Schwarzburg-Sondershausen
(1681-1715)

Ernest Fryderyk I z Saksonii-Hildburghausen
(1681-1724)
∞ 1704
Zofia Albertyna Erbach-Erbach
(1683-1742)

Pradziadkowie

August Wilhelm Hohenzollern
(1722-1758)
∞1742
Ludwika Amalia z Brunszwiku-Lüneburga
(1722-1780)

Karolina Wittelsbach (Pfalz-Zweibrücken)
(1721-1774)
∞1741
landgraf Hesji-Darmstadt
Ludwik IX
(1719-1790)

Jerzy Wilhelm z Hesji-Darmstadt
(1722-1782)
∞1748
Maria Luiza Leiningen-Dagsburg-Falkenburg
(1729-1818)

Karol I z Meklemburgii-Strelitz
(1708-1752)
∞1735
Elżbieta Albertyna z Saksonii-Hildburghausen
(1713-1761)

Dziadkowie

Król Prus
Fryderyk Wilhelm II Hohenzollern
(1744-1797)
∞1769
Fryderyka Luiza z Hesji-Darmstadt
(1751-1805)

Fryderyka Karolina z Hesji-Darmstadt
(1752-1782)
∞1768
Karol II z Meklemburgii-Strelitz
(1741-1816)

Rodzice

Król Prus
Fryderyk Wilhelm III Hohenzollern
(1770-1840)
∞1793
Luiza Mecklemburg-Strelitz
(1776-1810)

Fryderyk Wilhelm IV Hohenzollern (1795-1861), Król Prus

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Nadany w 1847 r. przez Karola Alberta króla Sardynii.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Federico Bona: I Cavalieri dell’Ordine Supremo del Collare o della Santissima Annunziata. [w:] Blasonario subalpino [on-line]. (wł.).
  2. Brigitte Ferlet: Kronprinzen-, Prinzessinnenpalais. berlin-die-hauptstadt.de, 2009. [dostęp 2022-11-06]. (niem.).
  3. Słownik władców Europy nowożytnej i najnowszej, pod red. M. Serwańskiego i J. Dobosza, Poznań 1998, s. 132.
  4. J. Krasuski, Historia Niemiec, Wrocław-Warszawa-Kraków 1998, s. 622.
  5. J. Krasuski, op. cit., s. 196.
  6. Historia w datach, pod red. M. Czaplińskiego i J. Maronia, Warszawa 1997, s. 262.
  7. Słownik władców Europy nowożytnej i najnowszej, op. cit., s. 132.
  8. J. Krasuski, op. cit., s. 205.
  9. Theo Aronson, Cesarze Niemieccy 1871-1918, Kraków 1998, s. 19.
  10. Słownik władców Europy nowożytnej i najnowszej, op. cit., s. 133.
  11. Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 289.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Sebastian Haffner: Prusy bez legendy: Zarys dziejów. Warszawa: Oficyna Historii XIX i XX wieku, 1996. ISBN 83-905989-3-0.
  • Krasuski J., Historia Niemiec, Ossolineum, Wrocław-Warszawa-Kraków 1998.
  • Słownik władców Europy nowożytnej i najnowszej, pod red. M. Serwańskiego i J. Dobosza, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1998.
  • Schad M., Hohenzollernowie przekł. z jęz. niem. Marek Urbański, Klub dla Ciebie, Warszawa 2004.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]