Fu Cong

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fu Cong
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 marca 1934
Szanghaj

Pochodzenie

chińskie

Data i miejsce śmierci

28 grudnia 2020
Londyn

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

pianista

Wydawnictwo

m.in. Decca Records, Meridian Records i CBS

Fu Cong (chiń. upr. 傅聪; chiń. trad. 傅聰; pinyin Fù Cōng; pisany także często w starej transkrypcji jako Fou Ts’ong; ur. 10 marca 1934 w Szanghaju, zm. 28 grudnia 2020 w Londynie[1]) – chiński pianista, laureat III nagrody podczas V Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie w 1955 roku. Podczas konkursu w prasie polskiej wymieniany był jako Fu Tsung[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Młodość i wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z inteligenckiej rodziny. Jego ojciec Fu Lei (1908–1966) był tłumaczem literatury francuskiej oraz krytykiem sztuki. Fu Cong rozpoczął naukę gry na fortepianie w wieku siedmiu lat, a jego pierwszym nauczycielem został włoski pianista i dyrygent Mario Paci[3]. W 1951 zadebiutował V koncertem fortepianowym Ludwiga van Beethovena[4].

W 1953 zdobył III nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Bukareszcie[4]. W 1955 reprezentował Chiny na V Konkursie Chopinowskim. Zajął tam 3. miejsce i zdobył nagrodę Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków[5].

W latach 1954–1956 studiował w Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie w klasie Zbigniewa Drzewieckiego[4].

Kariera pianistyczna[edytuj | edytuj kod]

Działalność koncertową rozpoczął w Chinach. Do Polski po raz pierwszy przyjechał w 1953 jako solista Chińskiego Zespołu Pieśni i Tańca[2]. Od lipca 1954 (gdy rozpoczął studia pod kierunkiem Drzewieckiego) dawał w Polsce liczne recitale i występy z orkiestrą symfoniczną. W latach 50. występował także w wielu państwach Europy Wschodniej. W 1958 z powodu sytuacji politycznej w Chinach przeprowadził się do Anglii[6]. W latach 60. i 70. XX wieku dał około 2400 koncertów solowych, stając się jednym z najpopularniejszych pianistów na świecie[7]. Koncertował w większości krajów Europy, w Azji, obu Amerykach i Australii[8]. W Chinach występował m.in. w 1976[9], 1989 i 1998[10]. Wiele razy powracał też do Polski, m.in. na Międzynarodowy Festiwal Chopinowski w Dusznikach-Zdroju[8].

Zasiadał w jury wielu konkursów muzycznych, m.in. Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina[11] i Międzynarodowego Konkursu Muzycznego im. Królowej Elżbiety Belgijskiej[9].

Współpracował m.in. z Yehudim Menuhinem i Danielem Barenboimem[7]. Tygodnik „Time” uznał go za najlepszego z żyjących chińskich muzyków, a niemiecki pisarz Hermann Hesse nazwał go „jedynym prawdziwym wykonawcą Chopina”[12].

Repertuar i dyskografia[edytuj | edytuj kod]

W jego repertuarze znajdują się utwory m.in. Fryderyka Chopina, Wolfganga Amadeusa Mozarta, Franza Schuberta, Claude’a Debussy’ego, Georga Friedricha Händla, Domenica Scarlattiego, Johanna Sebastiana Bacha i Ludwiga van Beethovena[10].

Nagrał kilkadziesiąt płyt dla różnych wytwórni muzycznych, m.in. Decca Records, Meridian Records i CBS[13][14]. W 1994 ukazała się płyta Sztuka pianistyczna Fou Ts’onga, która została wydana prywatnie przez Marthę Argerich, Leona Fleishera i Radu Lupu[8].

Zmarł w Londynie na COVID-19 w wieku 86 lat[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Just in: Major pianist dies of Covid. slippeddisc.com. [dostęp 2020-12-28]. (ang.).
  2. a b Życie Warszawy. R. 12, 1955 nr 53=3536 (3 III), Instytut Prasy "Czytelnik", 3 marca 1955, s. 1 [dostęp 2020-12-29].
  3. Like Father, Like Son. chinaculture.org, 6 sierpnia 2007. [dostęp 2017-01-14]. (ang.).
  4. a b c Dybowski 2005 ↓, s. 202.
  5. Wysocki 1987 ↓, s. 65.
  6. Dybowski 2005 ↓, s. 204.
  7. a b Fu Cong. polish.cri.cn. [dostęp 2016-04-26]. (pol.).
  8. a b c Dybowski 2005 ↓, s. 205.
  9. a b Fou Ts'ong Piano Recital. theatrebeijing.com. [dostęp 2016-04-26]. (ang.).
  10. a b Robert Cummings: Fou Ts'ong. allmusic.com. [dostęp 2016-04-26]. (ang.).
  11. Wysocki 1987 ↓, s. 216.
  12. Fou Ts'ong, piano. chineseperformingarts.net. [dostęp 2016-04-26]. (ang.).
  13. Fou Ts'ong: Discography. allmusic.com. [dostęp 2016-04-26]. (ang.).
  14. Fou Ts'ong: Discography. discogs.com. [dostęp 2016-04-26]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Stanisław Dybowski: Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie. Warszawa: Selene, 2005, s. 202–205. ISBN 83-910515-1-X.
  • Stefan Wysocki: Wokół Konkursów Chopinowskich. Warszawa: Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1987. ISBN 83-212-0443-0.