Fugato

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Fugato – fragment utworu homofonicznego wykorzystujący techniki typowe dla fugi, zwłaszcza imitację tematu w kolejnych głosach.

Najbardziej popularne było w okresie klasycyzmu, zazwyczaj stosowane w zakończeniu ostatniej części utworu cyklicznego.

Przykładem może być Fugato w Marszu żałobnym z III Symfonii Ludwiga van Beethovena.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Mała encyklopedia muzyki, Stefan Śledziński (red. naczelny), PWN, Warszawa 1981, ISBN 83-01-00958-6