Funryu 2

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Funryu 2
Państwo

 Japonia

Rodzaj

przeciwlotniczy pocisk ziemia-powietrze

Długość

2,2 m[1][2]

Średnica

0,28[1]–0,30[2]

Rozpiętość

0,88 m [1]

Masa

370 kg[2]

Napęd

silnik rakietowy na paliwo stałe[1][2]

Prędkość

845 km/h[1][2]

Zasięg

5000 m (pułap)[1][2]

Naprowadzanie

radiowe[1][2]

Masa głowicy

50 kg[1][2]

Funryu 2 – japoński pocisk rakietowy ziemia-powietrze z okresu II wojny światowej. Wybudowano kilka prototypów i przeprowadzono zakończone sukcesem testy pocisków ale nie weszły one do produkcji seryjnej i nie były użyte bojowo.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Prace nad pociskiem rozpoczęto w 1 Arsenał Lotniczo-Techniczny Lotnictwa Marynarki (Kūgishō) w 1944 w ramach programu Funryu[3].

Od początku zdecydowano, że pocisk ma być zbudowany jako rakieta na paliwo stałe z naprowadzaniem radiowym[3]. Pomimo że zaprojektowano i przetestowano już wówczas w Japonii trzy rakiety które mogły być użyte do napędu pocisku (Ro-Tsu, Ro-Sa i Ro-Ta), do napędu Funryu 2 postanowiono zaprojektować i zbudować nową rakietę[3]. Nowy silnik miał ciąg o mocy 2400 kilogramów i czas pracy wynoszący 3,5 sekundy[3][2].

Z powodu bardzo poważnych trudności z zaopatrzeniem w materiały strategiczne, Kūgishō nie mogło zdobyć wystarczających ilości duraluminium do zbudowania prototypów pocisku, ostatecznie wymagane materiały zostały ukradzione z rządowych magazynów[1].

Z wykradzionych materiałów zbudowano kilka egzemplarzy pocisku, jeden z nich używany był do testów w tunelu aerodynamicznym, a pozostałe użyte zostały w testach przeprowadzanych w okolicy wulkanu Asama[1]. Pierwsze odpalenia pocisków miały za zadanie jedynie ewaluację pracy silnika i sprawdzenie charakterystyki lotu rakiety i nie były one z żaden sposób kierowane[1]. Pierwszy prawdziwy test Funryu 2 odbył się w lipcu 1945 kiedy w obecności przedstawicieli Marynarki odpalono pocisk w kierunku stacjonarnego celu na ziemi[1]. Lot rakiety był korygowany drogą radiową i pocisk uderzył o 20 metrów od celu[1]. Pomimo że nie trafiono w cel,test został uznany za udany, ale był to także ostatni test tego pocisku i dalsze prace nad nim zostały przerwane z powodu zakończenia wojny[1].

Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]

Funryu 2 był przeciwlotniczym pociskiem rakietowym napędzanym silnikiem rakietowym na paliwo stałe i naprowadzanym na cel drogą radiową[3]. Rakieta miała bardzo prosty kształt, do kadłuba pocisku przymocowano cztery drewniane skrzydła z ruchomy powierzchniami sterowymi działającymi jak sterolotki (elewony), na końcu rakiety, przy silniku, umieszczone cztery, mniejsze i nieruchome lotki[3].

Pocisk wyposażony był w podwójny, radiowy system naprowadzania na cel[3] i dwa żyrokompasy do stabilizacji pionowej[1][2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j k l m n o E. M. Dyer III: Japanese Secret Projects. s. 133.
  2. a b c d e f g h i j René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. s. 533.
  3. a b c d e f g E. M. Dyer III: Japanese Secret Projects. s. 132.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. Londyn: Putnam, 1979. ISBN 0-370-30251-6.
  • Edwin M. Dyer III: Japanese Secret Projects: Experimental Aircraft of the IJA and IJN 1939-1945. Hersham, Surrey: Midland Publishing, 2009. ISBN 978-1857803-174.