Głazowisko Fuledzki Róg
54°05′42″N 21°39′05″E/54,095000 21,651389| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Mezoregion | |
| Data utworzenia |
1963 |
| Akt prawny | |
| Powierzchnia |
39,91 ha |
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
| 54°05′42″N 21°39′05″E/54,095000 21,651389
| |
Głazowisko Fuledzki Róg – nieistniejący rezerwat przyrody nieożywionej im. prof. Stanisława Małkowskiego.
Rezerwat Głazowisko Fuledzki Róg został ustanowiony w 1963 roku. Do roku 1989 funkcjonował jako samodzielny rezerwat, później został wchłonięty przez utworzony w 1976 roku rezerwat Jezioro Dobskie[1]. Zajmował powierzchnię 39,91 ha, powstał w celu zachowania reliktowego krajobrazu polodowcowego, mającego charakter pierwotnego głazowiska, które jest położone w utworach moreny czołowej. Znajduje się tu około 6000 głazów porośniętych unikatowymi roślinami. Największy ma 9,3 m w obwodzie i wysokość 2 m.
Pośród głazów spotkać można odłamki skał osadowych w kolorze ciemnozielonym, bogate w organiczny materiał składający się z graptolitowych łupków z soczewkami i konkrecjami wapnia. Skały te pochodzą z górnego syluru i prawdopodobnie zostały przyniesione przez lodowiec z wyspy Gotlandii na Bałtyku[2].
Spotyka się tu stada żurawi.
Roślinność[edytuj | edytuj kod]
- zarośla łozowe – powstałe przez zarastanie szuwarów nadjeziornych:
- wierzba szara
- wierzba uszata
- wierzba pięciopręcikowa
- kruszyna pospolita
- pojedyncze egzemplarze: olszy czarnej i brzozy omszonej
- runo: trzcinnik pospolity, nerecznica błotna, psianka słodkogórz, knieć błotna, kosaciec żółty, siedmiopalecznik błotny, bobrek trójlistkowy, trzcina pospolita
- na obrzeżach i wyższych kępach rośnie: chmiel zwyczajny – owijający drzewa gęstymi splotami
- oles brzozowy: brzoza omszona, krzewy wierzb, nerecznica błotna, trzcinnik lancetowaty
- na stromych i wysokich brzegach jeziora rosną drzewa: wierzba biała, osika, dąb szypułkowy, olsza czarna oraz krzewy: głóg jednoszyjkowy, trzmielina brodawkowata, dzikie bzy: bez czarny i bez koralowy.
- na powierzchni dużych głazów narzutowych widać dobrze zachowaną florę epifityczną.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zarządzenie Ministra Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych z dnia 10 maja 1989 r. zmieniające zarządzenie w sprawie uznania za rezerwaty przyrody (M.P. z 1989 r. nr 17, poz. 119)
- ↑ J. Panfil, Pojezierze Mazurskie, Wiedza Powszechna, Warszawa, 1978, s. 129-130.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- J. Panfil, Pojezierze Mazurskie, Wiedza Powszechna, Warszawa 1978, s. 129.