GSM 1800

GSM 1800 (nazywany także Digital Communication System (DCS), lub DCS 1800) – standard GSM, w którym transmisja mowy i danych może odbywać się w paśmie częstotliwości 1710 – 1880 MHz. Jest on drugim, po GSM 900 najbardziej rozpowszechnionym standardem GSM na świecie. Obecnie używany jest w większości państw europejskich, azjatyckich, afrykańskich, w Australii i Oceanii oraz w niektórych krajach Ameryki Południowej i Środkowej.

Historia powstania i rozwój standardu

W roku 1990 European Telecommunications Standards Institute, na bazie specyfikacji GSM 900 phase 1 rozpoczął pracę nad standardem telefonii komórkowej działającej w zakresie częstotliwości około 1800 MHz. Otrzymał on nazwę DCS 1800. W 1993 roku dwie pierwsze sieci działające w tym standardzie należące do operatorów Mercury One-2-One (obecnie należącego do brytyjskiego oddziału T-mobile) i Hutchison Orange zostały uruchomione w Wielkiej Brytanii. W 1997 roku nastąpiła zmiana nazwy na GSM 1800, obecnie rozwojem standardu zajmuje się instytut standaryzacyjny 3GPP.

Aspekty techniczne

Sieć szkieletowa (ang. Core Network) i usługi oferowane w GSM są niezależne od standardu na którym oparto budowę sieci (aby zapoznać się z architekturą i możliwościami sieci GSM, przeczytaj artykuł GSM). To co wyróżnia poszczególne standardy, to rozwiązania stosowane w sieci radiowej (ang. Radio Access Network).

Używane częstotliwości

W standardzie GSM 1800 używa się 374 częstotliwości rozłożone co 200 kHz (tak zwane DCS 1800 Band).

• 1710 MHz do 1785 MHz jako uplink, czyli częstotliwości na których telefony komórkowe nadają sygnał odbierany przez stacje bazowe.
• 1805 MHz do 1880 MHz jako downlink, czyli częstotliwości na których stacje bazowe nadają sygnał odbierany przez telefony komórkowe.

Rozmiar komórek

Maksymalny zasięg komórki w systemie GSM 1800 nie przekracza około 8 km, to ograniczenie w porównaniu ze standardem GSM 900 bierze się głównie z faktu, że do emisji sygnału na wyższych częstotliwościach trzeba użyć większej energii.

Komórki o niewielkich rozmiarach znakomicie nadają się do tworzenia sieci na obszarach gęsto zaludnionych, gdzie ze względu na duże natężenie ruchu telekomunikacyjnego potrzeba wielu komórek o dużej pojemności. W sytuacji w której na niewielkim obszarze znajduje się dużo komórek o dużym zasięgu (np. GSM 900) interferencje znacznie utrudniają stworzenie tzw. planu częstotliwości. Z tych powodów na początkowym etapie rozwoju sieci operatorzy na ogół starają się zapewnić pokrycie radiowe za pomocą systemu GSM 900 a wraz ze wzrostem natężenia ruchu zapewniają pojemność poprzez "zagęszczenie" sieci poprzez dodanie komórek DCS-owych.

Współdziałanie z innymi standardami GSM

Wielu operatorów sieci w standardzie GSM 1800, stara się też (o ile umożliwiają im to uzyskane licencje) budować sieci w standardzie GSM 900 (taka sytuacja występuje na przykład w Polsce). W takim przypadku istnieje wspólna sieć szkieletowa (ang. Core Network), a niezależnie rozwijane są systemy stacji bazowych dla obydwu standardów GSM. Oferowane obecnie telefony umożliwiają transmisję w obu standardach, możliwe jest też przemieszczanie się podczas rozmowy pomiędzy stacjami bazowymi pracującymi w różnych standardach bez utraty połączenia (handover).

Zobacz też

Inne standardy GSM: GSM 400, GSM 700, GSM 850, GSM 900, GSM 1900, R-GSM.

Bibliografia

• Aleksander Simon, Marcin Walczyk. Sieci komórkowe GSM/GPRS. Usługi i bezpieczeństwo.
• Siegmund Redl, Matthias Weber, Malcolm W. Oliphant. GSM and Personal Communications Handbook
• Specyfikacja 3GPP TS 45.005. GSM/EDGE Radio Access Network;Radio transmission and reception.

Linki zewnętrzne

• Strona GSM Association zawierająca informację o wszystkich operatorach sieci GSM i używanych w nich standardach. gsmworld.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-04)]..
• Specyfikacja 3GPP TS 45.005 Radio Access Network;Radio transmission and reception.
• Specyfikacja 3GPP TS 43.026 Radio Access Network;Multiband operation of GSM/DCS 1800 by a single operator.