Dęblin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Gabaryty Dęblin)
Dęblin
miasto i gmina
Ilustracja
Pomnik Bohaterskich Lotników Dęblińskiej Szkoły Orląt
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Powiat

rycki

Prawa miejskie

13 listopada 1954

Burmistrz

Beata Siedlecka

Powierzchnia

38,33[1] km²

Wysokość

115 m n.p.m.

Populacja (2019-12-31)
• liczba ludności
• gęstość


16 058[2]
418,9 os./km²

Strefa numeracyjna

+48 81

Kod pocztowy

08-530

Tablice rejestracyjne

LRY

Położenie na mapie powiatu ryckiego
Mapa konturowa powiatu ryckiego, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Dęblin”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej znajduje się punkt z opisem „Dęblin”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Dęblin”
Ziemia51°34′00″N 21°51′41″E/51,566667 21,861389
TERC (TERYT)

0616011

SIMC

0955740

Urząd miejski
Rynek 12
08-530 Dęblin
Strona internetowa

Dęblinmiasto w województwie lubelskim, w powiecie ryckim.

Dęblin położony jest w historycznej Małopolsce, w południowo-zachodniej części ziemi stężyckiej, przy ujściu rzeki Wieprz do Wisły, w szerokiej dolinie rzecznej, która osiąga 15 km szerokości. Dolina ma budowę terasową. Najstarsza terasa położona jest 20 m nad zwierciadłem Wisły.

Według danych GUS z 31 grudnia 2019 r. miasto miało 16 058 mieszkańców[2].

W 1629 roku właścicielem wsi w powiecie stężyckim województwa sandomierskiego był Piotr Aleksander Tarło[3].

Geneza nazwy[edytuj | edytuj kod]

W średniowiecznych zapiskach można się spotkać z nazwami Deblin (1505) i Deblyn (1508) co oznacza, że osada nazywana była wtedy Deblinem. W połowie XVI wieku pojawia się obecna nazwa. Nie istnieje żadna potwierdzona dostatecznymi argumentami hipoteza dotycząca jej pochodzenia. W okresie zaborów, po wybudowaniu w 1842 w pobliżu Dęblina twierdzy, miasto nosiło nazwę Iwanogród (ros. Ивангород), na cześć Iwana Paskiewicza, namiestnika Królestwa Polskiego[4].

W jednym z przedmieść Chicago, Oak Lawn, Illinois, w którym prawie co piąty mieszkaniec jest polskiego pochodzenia, znajduje się ulica Deblin Lane.

Legenda głosi, że nazwa wzięła się od tego, że w Dęblinie rosło dużo dębów, a w rzekach pływały ryby liny.

W latach 1961–1981 pod polską banderą pływał po morzach europejskich drobnicowiec „Dęblin”[5].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Brama Lubelska Twierdzy Dęblin
  • 1397 – wzmiankowany jako wieś
  • XVIII w. – własność Mniszchów
  • pocz. XIX w. – własność ks. Aleksandra Jabłonowskiego
  • 1838–1878 – u ujścia Wieprza do Wisły rozpoczęta została budowa twierdzy według projektu rosyjskiego generała Iwana Dehna, twórcy twierdz w Modlinie, Warszawie i Brześciu
  • 1840 – car Mikołaj I Romanow podarował dobra dęblińskie Iwanowi Paskiewiczowi, stąd do 1915 obowiązywała nazwa Iwanogród
  • 1854 – powstała osada Irena (obecna starówka Dęblina z Rynkiem)
  • 1877 – uruchomienie linii kolejowej Warszawa-Lublin
  • 1885 – uruchomienie linii kolejowej Łuków-Radom oraz Kolei Iwangorodzko-Dąbrowskiej
  • 1893 – powstał jeden z pierwszych oddziałów aeronautycznych wojsk carskich wyposażonych w balony obserwacyjne
  • 1914 – w sąsiedztwie twierdzy trwały zacięte bitwy pomiędzy wojskami niemieckimi i austriackimi a rosyjskimi
  • sierpień 1920 – wyruszyła kontrofensywa wojsk polskich do Bitwy Warszawskiej
  • 1927 – przeniesienie z Grudziądza Oficerskiej Szkoły Lotniczej zwanej „Szkołą Orląt”
  • 1929 – założono Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa, obecnie siedziba Wyższej Szkoły Oficerskiej Sił Powietrznych
  • sierpień 1941 – hitlerowcy zakładają na terenie dawnej twierdzy (w Cytadeli, Forcie VII i na stokach Reduty Balonna) obóz dla jeńców radzieckich Stalag 307. Ginie ich ok. 80 tys.[6]
  • lipiec 1944 – oddział AK Mariana Bernaciaka podczas Akcji Burza w Dęblinie samodzielnie uratował przed zniszczeniem ważne obiekty wojskowe i gospodarcze, uchronił mieszkańców przed wywózką i znęcaniem się przez wycofujących się żołnierzy niemieckich
  • sierpień 1944 – na skarpie wiślanej ginie kpr. Michał Okurzały, radiotelegrafista z 1. Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki, ściągając na siebie ogień artyleryjski (na miejscu jego śmierci ustawiono kopiec pamiątkowy)[6]
  • 1944 – utworzenie obozu specjalnego NKWD[7].
  • 1953 – połączony z Ireną[8]
  • 1954 – Dęblin otrzymał prawa miejskie[9]
  • 2011 – 1 kwietnia powstało Muzeum Sił Powietrznych

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Pałac Mniszchów w Dęblinie
Dębliński ratusz

Zabytki w Dęblinie[10]:

  • Twierdza Dęblin – fortyfikacje na prawym brzegu Wisły (forty na lewym brzegu znajdują się na terenie woj. mazowieckiego)
  • Cytadela w Dęblinie
  • Pozostałości fortu I „Nadwiślanka” w Nadwiślance, gm. Stężyca
  • Fort II „Mierzwiączka” w Mierzwiączce
  • Pozostałości fortu III „Dęblin” w Dęblinie
  • Pozostałości fortu IV „Borowa” w Borowej, gm. Puławy
  • W parku Zespół pałacowy (córka właściciela Dęblina, Jerzego MniszchaMaryna Mniszchówna była żoną cara Dymitra Samozwańca I, a po jego śmierci poślubiła Dymitra Samozwańca II)
  • Cmentarz wojenny Balonna – założony przez Rosjan w czasie I wojny światowej. Znajduje się na nim 450 grobów (186 imiennych): żołnierzy carskich i austriackich (w tym polskich legionistów) z czasów Wielkiej Wojny, wojny polsko-bolszewickiej, stacjonującego w Dęblinie 15 pułku piechoty „Wilków” oraz polskich i czechosłowackich lotników[11]
  • Cmentarz komunalny – groby nieznanego żołnierza i symboliczne pomnik ofiar faszyzmu
  • Brama Lubelska i brama Warszawska
  • Pomnik lotników
  • Muzeum Sił Powietrznych
  • Kościół pw. Chrystusa Miłosiernego (pierwotnie cerkiew w Łosicach z I poł. XVIII w.), przeniesiona do Dęblina w 1928–1929
  • Zespół Dworca Kolei Nadwiślańskiej
  • Synagoga w Dęblinie – zbudowana w połowie XIX wieku, przy ulicy Okólnej. Podczas II wojny światowej zdewastowana przez hitlerowców. Po wojnie budynek synagogi służył jako łaźnia miejska, następnie przebudowano ją na magazyn. Obecnie nieistniejąca – na jej miejscu stoi sklep AGD-RTV.

Okoliczna przyroda[edytuj | edytuj kod]

Na lewym brzegu Wisły, kilkanaście kilometrów od Dęblina, znajduje się jeden z większych kompleksów leśnych w Polsce – Puszcza Kozienicka. Większość jej drzewostanu – głównie w części wschodniej – stanowi sosna. Występują w niej też dęby i graby. W części zachodniej rosną lasy mieszane z jodłą, brzozą, grabem, świerkiem, osiką i jesionem. Miejscami zachowały się nieliczne jawory i modrzewie[12].

Na prawym brzegu Wisły, na północ od Dęblina występują bory sosnowe i sosnowo-dębowe, a w podmokłych dolinach łęgi, najczęściej wierzbowo-topolowe i jesionowo-olszowe. Na tym terenie do większych kompleksów leśnych należą lasy garwolińskie, ciągnące się wzdłuż nadwiślańskiej krawędzi Wysoczyzny Żelechowskiej. Na lewym brzegu Wieprza w północno-zachodniej części Wysoczyzny Lubartowskiej rosną lasy gołębskie.

Struktura powierzchni[edytuj | edytuj kod]

Dęblin ma obszar 38,51 km² (2002)[13], w tym:

  • użytki rolne: 28%
  • użytki leśne: 15%

Miasto stanowi 6,26% powierzchni powiatu.

Demografia[edytuj | edytuj kod]

Dane z 31 grudnia 2014[14]:

Opis Ogółem Kobiety Mężczyźni
Jednostka osób % osób % osób %
Populacja 17876 100 8456 51 8437 49
Gęstość zaludnienia
[mieszk./km²]
464 227 236
  • Piramida wieku mieszkańców Dęblina w 2014 roku[15].


Gospodarka[edytuj | edytuj kod]

Na początku lat 90., wraz z całym krajem, Dęblin przeszedł okres zasadniczych przemian gospodarczych. Duże państwowe przedsiębiorstwa, związane z obronnością kraju, zwalniały pracowników i zmniejszały produkcję. Obecnie obiekty w niektórych wojskowych zakładach są w pełni wykorzystywane i odnajmowane dęblińskim przedsiębiorcom. W mieście powstało około tysiąca nowych prywatnych podmiotów gospodarczych. Otworzono między innymi przedsiębiorstwa przemysłu dziewiarskiego, konfekcyjnego, materiałów budowlanych, przetwórstwa owocowo-warzywnego. Przedsiębiorstwo komunalne przekształcone w spółkę z o.o. również notuje systematyczny wzrost[potrzebny przypis]. Najwięcej osób zatrudnionych jest w przemyśle na rzecz wojska, tj. w Wojskowych Zakładach Lotniczych Nr 3 oraz w Wojskowych Zakładach Inżynieryjnych.

Transport[edytuj | edytuj kod]

Dworzec kolejowy w Dęblinie

Dęblin posiada wiele połączeń drogowych i kolejowych. Rangę miasta podnosi usytuowane w nim wojskowe lotnisko Dęblin-Irena. Obecnie lotnisko służy przede wszystkim szkoleniu pilotów.

Dęblin ma liczne połączenia kolejowe, m.in. z Lublinem, Warszawą, Otwockiem, Radomiem, Bydgoszczą, Białą Podlaską, Łukowem, Przemyślem, Szczecinem i Kielcami. Funkcjonuje również komunikacja prywatna. Główne linie to Dęblin PKP – Dęblin Rynek, Dęblin – Stawy – Ryki – Lublin, Dęblin – Ryki – Otwock – Warszawa oraz Dęblin – Puławy.

Dęblin jest ważnym węzłem kolejowym. Przebiegają przezeń: linia kolejowa 7 Warszawa WschodniaDorohusk (przez Lublin) i linia 26 do Radomia (przez Pionki). Dziennie na stacji zatrzymuje się kilkadziesiąt pociągów regionalnych i międzyregionalnych.

 Zobacz też: Dęblin Towarowy.

Przez miasto przechodzą drogi krajowe i wojewódzkie:

Oświata[edytuj | edytuj kod]

Lotnicza Akademia Wojskowa – rektorat
Szkoły podstawowe[16]
Szkoły średnie[17]
Szkoły wyższe

Wspólnoty wyznaniowe[edytuj | edytuj kod]

Kościół parafialny św. Piusa V w Dęblinie

Większość mieszkańców Dęblina stanowią katolicy. W mieście działalność religijną prowadzą następujące kościoły i związki wyznaniowe:

  • zbór Kościoła Chrześcijan Baptystów
  • Kościół Ewangelicznych Chrześcijan:
  • zbór Kościoła Ewangelicznych Chrześcijan[18]

Sport[edytuj | edytuj kod]

Największym klubem sportowym w miejscowości jest występujący aktualnie w A klasie MKS „Orlęta 1925” Dęblin. Orlęta 1925 są kontynuatorem tradycji założonego w 1925 roku Wojskowego Klubu Sportowego Orlęta Dęblin. Na dzisiaj we wszystkich sekcjach klubu zrzeszonych jest ponad 200 osób w tym 100 dzieci. Drużyna szachowa Czarni Dęblin z powodzeniem występuje w II Lidze Seniorów. W miejscowości działa również klub piłkarski Gabaryty Dęblin. Drużyna występuje obecnie w B klasie. Działa też klub tenisa stołowego U-MKTS LOB Dęblin, którego dwa zespoły występują obecnie w IV Lidze Lubelskiej.

 Zobacz też: Stadion Czarnych Dęblin.

Miasta partnerskie[edytuj | edytuj kod]

Sąsiednie gminy[edytuj | edytuj kod]

Puławy, Ryki, Stężyca, Sieciechów.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dane Głównego Urzędu Statystycznego: Ludność. Stan i struktura w przekroju terytorialnym (Stan w dniu 31 XII 2014 r.). [dostęp 2015-09-28].
  2. a b Wyniki badań bieżących - Baza Demografia - Główny Urząd Statystyczny [online], demografia.stat.gov.pl [dostęp 2020-07-18].
  3. Własność ziemska w powiecie sandomierskim w roku 1629, w:Przegląd Nauk Historycznych 2012, r. XI, Nr 2, s. 57.
  4. Kazimierz Rymut: Nazwy miast Polski. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1987, s. 60. ISBN 83-04-02436-5.
  5. Mariusz Karolak: Statek „Dęblin” na europejskich trasach. [dostęp 2013-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-26)].
  6. a b Rada Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa „Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa lata wojny 1939- 1945”, Sport i Turystyka 1988, ISBN 83-217-2709-3, s. 423.
  7. Józef Dębiński, Komunistyczne obozy koncentracyjne w Polsce pojałtańskiej, „Studia Włocławskie” (16), 2014, s. 63.
  8. Encyclopedia of Camps & Ghettos [online], www.ushmm.org [dostęp 2023-04-12] (ang.).
  9. Dz.U. z 1954 r. nr 49, poz. 254.
  10. Krzysztof Karbowski, Dęblin. Walory krajoznawczo-turystyczne, 2003.
  11. Andrzej Węgrowicz: Dęblin Wojskowy cmentarz Balonna. Otwarty Przewodnik Krajoznawczy. [dostęp 2021-03-08]. (pol.).
  12. Miasto Dęblin, Przyroda [online], Miasto Dęblin [dostęp 2023-01-28] (pol.).
  13. Portal Regionalny i Samorządowy REGIOset. regioset.pl. [dostęp 2010-09-14].
  14. Baza Demograficzna – Tablice predefiniowane – Wyniki badań bieżących; Stan i struktura ludności; Ludność według płci i miast. GUS. [dostęp 2010-09-14].
  15. Dęblin w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2018-06-21] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  16. Strona miasta, dane teleadresowe szkół podstawowych
  17. Strona miasta, dane teleadresowe szkół średnich
  18. Kościół Ewangelicznych Chrześcijan Piątków – Dęblin.
  19. Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2018-10-20].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Przybyszewski Stanisław M., Historia garnizonu Dęblin w latach 1832–1939, Wydawnictwo Ajaks, Pruszków 2004

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]