Gabriel (Gołosow)
| Grigorij Gołosow | |
| Biskup omski | |
.jpg)
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
6 stycznia 1839 |
| Data i miejsce śmierci |
13 sierpnia 1916 |
| Biskup omski | |
| Okres sprawowania |
1905–1911 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
7 lutego 1864 |
| Diakonat |
25 marca 1864 |
| Prezbiterat |
19 czerwca 1867 |
| Chirotonia biskupia |
14 grudnia 1886 |
| Data konsekracji |
14 grudnia 1886 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||
| Miejsce | |||||
| Konsekrator | |||||
| |||||
Gabriel, imię świeckie Grigorij Wasiljewicz Gołosow (ur. 25 grudnia 1838?/6 stycznia 1839 w Kułaczowie, gubernia jarosławska, zm. 31 lipca?/13 sierpnia 1916 w Monasterze Żołtykowskim) – rosyjski biskup prawosławny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem cerkiewnego psalmisty. Ukończył seminarium duchowne w Jarosławiu, a następnie Petersburską Akademię Duchowną. Jeszcze jako student 7 lutego 1864 złożył wieczyste śluby mnisze, zaś 25 marca 1864 został wyświęcony na hierodiakona. 19 czerwca 1867 wyświęcono go na kapłana. W 1872 obronił dysertację kandydacką, poświęconą muzyce liturgicznej w Kościele pierwszych wieków. Wcześniej, natychmiast po ukończeniu studiów w 1867, został skierowany do pracy w seminarium duchownym w Ufie jako wykładowca Pisma Świętego. Po roku pracy został przeniesiony do seminarium duchownego w Twerze, gdzie nauczał teologii pastoralnej, moralnej i porównawczej, wiedzy o staroobrzędowcach („rosyjskim raskole”) oraz języka hebrajskiego, a od 1871 także homiletyki. Od 1873 wykładał liturgikę i przedmioty pokrewne, będąc równocześnie w latach 1868–1872 asystentem inspektora seminarium, a w latach 1872–1879 ekonomem szkoły. Od 1880 do 1882 tymczasowo wykonywał obowiązki inspektora seminarium. Następnie z powodu choroby odszedł z funkcji i został skierowany do Żołtykowskiego Monasteru Zaśnięcia Matki Bożej jako jego przełożony. Jeszcze w tym samym roku polecono mu wyjazd do Petersburga, gdzie służył przez kolejne cztery lata[1].
Na wniosek ordynariusza eparchii twerskiej, arcybiskupa Sawy, został nominowany na biskupa starickiego, wikariusza tejże eparchii, zaś 14 grudnia 1886 wyświęcony na biskupa w Ławrze Aleksandra Newskiego. Jako biskup Gabriel (Gołosow) kierował również Monasterem Chłopięcym w Twerze, który wyremontował i w którym zorganizował szkołę psalmistów. Od 1894 zasiadał w komisji archiwalnej eparchii twerskiej; w wymienionym roku wydał opis dziejów Monasteru Chłopięcego. Był również odpowiedzialny za organizację nowych szkół parafialnych w eparchii, zwiększając ich liczbę z 20 do 200[1].
W 1897 został przeniesiony do eparchii wołogodzkiej, także jako wikariusz, z tytułem biskupa wielkoustiuskiego. Starał się o utworzenie odrębnej katedry wielkoustiuskiej, do czego ostatecznie, ze względów finansowych, nie doszło. W Wielkim Ustiugu wzniósł nowy budynek szkoły żeńskiej i utworzył towarzystwo wspierające najbiedniejsze uczennice. Założył również przytułek i dom pracy oferujący zatrudnienie w warsztatach bezrobotnym, otworzył szkołę misjonarzy działających wśród staroobrzędowców. W 1901 wydał pracę o historii monasteru, w którym rezydował[1].
W 1904 został, na własną prośbę, przeniesiony do eparchii połtawskiej, gdzie był biskupem pomocniczym z tytułem biskupa pryłuckiego. Rok później został biskupem omskim. W eparchii utworzył szereg nowych parafii, szczególnie cenił kapłanów z wyższym wykształceniem. Ukończył budowę domu biskupiego i siedziby konsystorza, otworzył również szkołę żeńską, seminarium duchowne, liczne szkoły parafialne i kilka towarzystw trzeźwości. Wspierał działalność misyjną duchowieństwa[1].
Związany z Czarną Sotnią, w 1908 utworzył w Omsku oddział Związku św. Michała Archanioła i został jego honorowym przewodniczącym, zachęcał duchowieństwo eparchii do przystępowania do organizacji. Zaczął również wydawać prawicowe pismo „Gołos Sibiri” i regularnie publikował na łamach pisma eparchialnego kazania i artykuły na tematy społeczne. Krytykował działalność Dumy Państwowej i zarzucał rosyjskim elitom politycznym niewolnicze naśladowanie zachodnich wzorców. Z kolei jego działalność była przedmiotem ataków ze strony lokalnej prasy liberalnej. W 1911 Świątobliwy Synod Rządzący przeprowadził w eparchii omskiej kontrolę, której wynik był negatywny dla ordynariusza administratury. Biskup Gabriel został przeniesiony w stan spoczynku i skierowany do monasteru Przemienienia Pańskiego w Arzamasie, gdzie żył na prawach przełożonego. W 1911 krótko przebywał w monasterze Trójcy Świętej w Kalazinie, następnie w Pustelni św. Mikołaja w Tieriebieniu i ponownie w Monasterze Żołtykowskim. Żył tam do śmierci i tam też został pochowany[1].
Autor opracowań z zakresu teologii liturgicznej i moralnej do użytku duchowieństwa i słuchaczy seminariów. Odznaczony orderem św. Anny I stopnia (1906) oraz orderem św. Włodzimierza III (1890) i II stopnia (1906)[1].