Gazelopka sawannowa
| Eudorcas thomsonii[1] | |
| Günther, 1884 | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
gazelopka sawannowa |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
 | |
| Zasięg występowania | |
| |
Gazelopka sawannowa[3] (Eudorcas thomsonii) – przedstawiciel rodziny wołowatych z rzędu parzystokopytnych.
Występowanie i biotop[edytuj | edytuj kod]
Występują w Kenii i Tanzanii. Zamieszkują sawanny.
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Smukłe ciało pokryte jest płową sierścią. Po bokach tułowia i niektórych częściach głowy biegną czarne pasy. Brzuch, tylna część zadu i wewnętrzne strony kończyn są białe. Rogi gazeli są długie i nieznacznie wykrzywione. Krótki, czarny ogon leżący w białej sierści na zadzie zwanej lustrem służy do odganiania owadów.
Informacje ogólne[edytuj | edytuj kod]
Wysokość w kłębie:
60–90 cm
Długość ciała:
80–110 cm
Długość ogona:
19–27 cm
Waga:
30–35 kg
Długość życia:
10–12 lat
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Żyjąc w pobliżu wodopoju gazele prowadzą osiadły tryb życia, lecz stada zamieszkujące tereny suche podejmują się długich wędrówek. W porze deszczowej przemieszczają się razem z gnu i zebrami czasami także z topi.
Pokarm[edytuj | edytuj kod]
Preferują krótkie, niezbyt gęste trawy. Zjadają też resztki pozostawione przez zebry i gnu, a podczas suszy chętnie żywią się owocami i gałązkami krzewów.
Rozmnażanie[edytuj | edytuj kod]
Samce spotykające się podczas okresu godowego na granicach swojego terytorium przystępują do rytualnej walki – zderzają się rogami. Ciąża tomi trwa ok. 6 miesięcy. Po trzech tygodniach od porodu młode jest w stanie dołączyć do grupy. W wieku 2 miesięcy przestaje ssać mleko, a po ukończeniu 1. roku życia osiąga dojrzałość płciową.
Inne[edytuj | edytuj kod]
- dzięki rozwiniętym gruczołom ślinowym gazele mogą jeść bardzo suchy pokarm
- energicznie machając ogonem tomi ostrzegają się nawzajem przed niebezpieczeństwem
- młode poznaje matkę po charakterystycznych dźwiękach i machaniu głową
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Eudorcas thomsonii, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Eudorcas thomsonii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.