Genius Loves Company
| Wykonawca albumu studyjnego | ||||
| Ray Charles | ||||
| Wydany | ||||
|---|---|---|---|---|
| Nagrywany |
czerwiec 2003 – marzec 2004 | |||
| Gatunek |
R&B, soul, jazz, pop, urban contemporary | |||
| Długość |
51:31 | |||
| Wydawnictwo |
Liberty EMI Records UK. Hear Music, Concord, EMI[1] | |||
| Producent |
John Burk, Phil Ramone | |||
| Oceny | ||||
| ||||
| Album po albumie | ||||
| ||||
| Single z albumu Genius Loves Company | ||||
| ||||
Genius Loves Company – ostatni album studyjny rhythm and bluesowego i soulowego muzyka Raya Charlesa, wydany 31 sierpnia 2004 roku, po śmierci artysty. Sesje nagraniowe trwały od czerwca 2003 roku do marca 2004 roku[12]. Płyta składa się ze standardów muzyki popularnej, country, blues oraz R&B, wykonywanych przez Charlesa w duetach m.in. z Natalie Cole, Eltonem Johnem, Norah Jones, B.B. Kingiem, Gladys Knight, Dianą Krall, Vanem Morrisonem, Williem Nelsonem i Bonnie Raitt. Genius Loves Company był ostatnim albumem artysty nagranym i skompletowanym przed jego śmiercią w czerwcu 2004 roku.
Album wyprodukowany został w wyniku współpracy dwóch wytwórni: Concord i Hear Music, należącej do Starbucks, największej na świecie sieci kawiarni[13]. Genius Loves Company była tym samym pierwszą niekompilacyjną płytą wydaną przez Hear Music, a także jednym z najpopularniejszych albumów Charlesa. Płyta promowana była przez Starbucks oraz dostępna w kawiarniach sieci.
2 lutego 2005 roku Genius Loves Company pokrył się potrójną platyną w Stanach Zjednoczonych, gdzie sprzedał się w ponad trzech milionach kopii. Na całym świecie album roszedł się w około sześciu milionach egzemplarzy[14].
Geneza[edytuj | edytuj kod]
Nagrywałem z tak wieloma niesamowitymi artystami w mojej karierze, ale nigdy na własny album z duetami. Pomyślałem, że to odpowiedni czas, aby sprowadzić część moich przyjaciół, których kocham oraz artystów, których podziwiam do mojego studia, by zaśpiewali ze mną. Wszyscy goście wnieśli własną magię do każdego z utworów. To jest to, czego chcieliśmy i dokładnie to otrzymaliśmy. Stworzyliśmy covery tego wszystkiego, od country do R&B, popu, rocka i bluesa. Nigdy nie pozwoliłem im dać się zamknąć w małym pudełku, i ta płyta wyraża to otwarte uczucie. Piękna piosenka jest piękną piosenką - i śpiewanie z tak wieloma wspaniałymi wykonawcami jest błogosławieństwem od Boga.
Odbiór[edytuj | edytuj kod]
Sukces komercyjny[edytuj | edytuj kod]
Odkąd ogromny sukces w 1962 roku odniosły albumy Modern Sounds in Country and Western Music oraz Modern Sounds in Country and Western Music Volume Two, większość kolejnych płyt Charlesa spotkała się z dużą krytyką[15]. Genius Loves Company okazał się być sukcesem i udanym powrotem. Szybko uplasował się na szczycie Billboard 200, będąc tym samym pierwszym od czterdziestu lat albumem artysty, który zajął miejsce #1 zestawienia. Płyta stała się również najlepiej sprzedającym się albumem w twórczości muzyka[16].
Genius Loves Company zadebiutował na miejscu #2 Billboard 200, a 5 marca 2005 roku uplasował się na szczycie notowania[17]. Album często odtwarzany był na antenach stacji radiowych grających jazz, blues, R&B, urban contemporary i country, a także zyskał przychylne opinie krytyków oraz muzycznych publikacji. W pierwszym miesiącu od wydania płyta rozeszła się w ponad dwóch milionach kopii w Stanach Zjednoczonych oraz w ponad trzech milionach egzemplarzy na świecie. Duży sukces Genius Loves Company (ponad sześć milionów sprzedanych kopii) spowodował, iż do jego promocji i dystrybucji dołączyła sieć Starbucks[18]. Szacuje się, że Starbucks Coffee Company przyczyniła się do sprzedaży niemal trzydziestu procent całkowitej liczby nabytych egzemplarzy. Po zdobywaniu kolejnych certyfikatów: złota, platyny i multi-platyny, album pokrył się trzykrotną platyną w Stanach Zjednoczonych, przyznaną przez Recording Industry Association of America 2 lutego 2005 roku[14].
W Polsce album uzyskał status złotej płyty[19].
Nagrody Grammy[edytuj | edytuj kod]
W grudniu 2004 roku album otrzymał dziesięć nominacji do nagród Grammy[20]. 47. ceremonię rozdania nagród Grammy, która odbyła się 13 lutego 2005 roku zdominował Genius Loves Company, zdobywając aż osiem statuetek, w tym m.in. w jednych z najważniejszych kategorii: Album of the Year oraz Record of the Year za „Here We Go Again”.
Zdobyte nagrody[21]:
- Record of the Year: John Burk (producent), Terry Howard, Al Schmitt (engineers/mikserzy), Ray Charles & Norah Jones za „Here We Go Again”
- Album of the Year: John Burk, Don Mizell, Phil Ramone, Herbert Waltl (producenci), Terry Howard (producent & engineer/mikser), Robert Fernandez, John Harris, Pete Karam, Joel Moss, Seth Presant, Al Schmitt, Ed Thacker (engineers/mikserzy), Robert Hadley, Doug Sax (mikserzy)
- Best Instrumental Arrangement Accompanying Vocalist(s): Victor Vanacore (aranżer) za „Over the Rainbow” wykonywaną przez Raya Charlesa i Johnny’ego Mathisa
- Best Gospel Performance: Ray Charles i Gladys Knight za „Heaven Help Us All”
- Best Pop Collaboration with Vocals: Ray Charles i Norah Jones za „Here We Go Again”
- Best Pop Vocal Album: Ray Charles i różni artyści
- Best Engineered Album, Non-Classical: Robert Fernandez, John Harris, Terry Howard, Pete Karam, Joel Moss, Seth Presant, Al Schmitt & Ed Thacker
- Best Surround Sound Album: Al Schmitt (mikser), Robert Hadley & Doug Sax
Lista utworów[edytuj | edytuj kod]
1. „Here We Go Again” z Norah Jones (Lanier/Steagall) 3:59 2. „Sweet Potato Pie” z Jamesem Taylorem (Taylor) 3:47 3. „You Don’t Know Me” z Dianą Krall (Arnold/Walker) 3:55 4. „Sorry Seems to Be the Hardest Word” z Eltonem Johnem (John/Taupin) 3:59 5. „Fever” z Natalie Cole (Cooley/Davenport) 3:30 6. „Do I Ever Cross Your Mind?” z Bonnie Raitt (Burnette/Smotherman) 4:34 7. „It Was a Very Good Year” z Williem Nelsonem (Drake) 4:59 8. „Hey Girl” z Michaelem McDonaldem (Gerry Goffin/Carole King) 5:15 9. „Sinner’s Prayer” z B.B. Kingiem (Fulson/Glenn) 4:25 10. „Heaven Help Us All” z Gladys Knight (Miller) 4:32 11. „Somewhere Over the Rainbow” z Johnnym Mathisem (Arlen/Harburg) 4:54 12. „Crazy Love” z Vanem Morrisonem (Morrison) 3:42 51:31
Pozycje na listach[edytuj | edytuj kod]
Album[edytuj | edytuj kod]
| Rok | Notowanie | Pozycja[12] |
|---|---|---|
| 2004 | Billboard 200 | #1 |
| 2004 | Top Canadian Albums | #1 |
| 2004 | Top Internet Albums | #1 |
| 2004 | Top R&B/Hip-Hop Albums | #4 |
Single[edytuj | edytuj kod]
| Rok | Singel | Pozycja[12] | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Billboard Hot 100 | Hot R&B/Hip-Hop Songs | Adult Contemporary | |||
| 2004 | „You Don't Know Me” | – | – | 21 | |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Discogs: Ray Charles – Genius Loves Company. www.discogs.com. [dostęp 2020-12-09]. (ang.).
- ↑ Genius Loves Company w serwisie AllMusic.
- ↑ Robert Christgau: CG: ray charles.
- ↑ The Daily Vault Music Reviews: Genius Loves Company.
- ↑ Genius Loves Company | Music | EW.com. ew.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-08)]..
- ↑ Jazz | JazzTimes Magazine > Reviews > CD Reviews [online], com/reviews/cd_reviews/detail.cfm?article_id=14944§ion=Vox&issue=200409 [dostęp 2024-04-23] [zarchiwizowane z adresu 2009-02-15].
- ↑ Music: Genius Loves Company (Digipak) (CD) by Ray Charles (Artist). tower.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-08)]..
- ↑ Ray Charles: Genius Loves Company – PopMatters Music Review.
- ↑ Ray Charles: Genius Loves Company: Music Reviews: Rolling Stone. rollingstone.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-01)]..
- ↑ USATODAY.com – Charles’ final notes are 'Genius'.
- ↑ Ray Charles „Genius Loves Company” – The Edge. media.www.westerncourier.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-08)]..
- ↑ a b c Genius Loves Company overview. AllMusic. (ang.).
- ↑ VanderKnyff, Rick: Genius Loves Company. MSN Money, 16 lutego 2005. [dostęp 2007-11-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (23 kwietnia 2007)]. (ang.).
- ↑ a b RIAA Searchable Database: Gold & Platinum. RIAA.com. (ang.).
- ↑ The Rolling Stone Interview: Ray Charles. Rolling Stone. [dostęp 2008-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-08)]. (ang.).
- ↑ Genius Loves Company: Charles’ Parting Gift. NPR.com. (ang.).
- ↑ Discography - Ray Charles - Genius Loves Company. Billboard.com. [dostęp 2018-12-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-03-17)]. (ang.).
- ↑ Chandler, Susan: The coffee market. Starbucks becomes an influential cultural tastemaker. Chicago Tribune, 18 marca 2007. (ang.).
- ↑ Złote płyty CD przyznane w 2005 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-11-19].
- ↑ Ray Charles’ Multi-Platinum Genius Loves Company Nominated for 10 GRAMMY Awards. BNET Business Network. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-11)]. (ang.).
- ↑ CBS News: 2005 Grammy Award Winners, Complete List Of 47th Annual Grammy Awards Winners. CBS Interactive, Inc. [dostęp 2016-03-13]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Okładka
- Analiza kolejnych piosenek, opatrzonych komenatrzami artystów, na podstawie not albumowych (ang.)
- Genius Loves Company na oficjalnej stronie Concord Music Group (ang.)
