Gento (syn Genzeryka)
Gento[1] (również Genton[2]; V w. n.e.) – drugi syn Genzeryka, króla Wandalów[3].
Odgrywał istotną rolę u boku swego ojca. Może o tym świadczyć wymienienie go przez Prokopiusza z Cezarei wśród imion uczestników bitwy morskiej pod Kartaginą (468) w której Wandalowie walczyli z ekspedycją cesarstwa wschodniorzymskiego, pod wodzą Basiliskosa, szwagra cesarza Leona I[4]. Gento dowodził częścią lub całością floty wandalskiej[a]. Być może w podobnym charakterze uczestniczył także w innych kampaniach ojca. Możliwe, że błędna informacja w kronice Hydacjusza jakoby to on poślubił Eudocję, córkę cesarza Walentyniana III, również jest odbiciem jego ważnej roli w państwie[5].
Wedle relacji Prokopiusza Gento podczas bitwy pod Kartaginą nabrał podziwu dla waleczności jednego z rzymskich dowódców, Jana. Gdy okręt Rzymianina zaczął tonąć, ten wskoczył do morza, a wówczas syn Genezeryka zaproponował mu pomoc i zagwarantował bezpieczeństwo. Jednak Jan odmówił i utonął, obciążony zbroją[6].
Gento zmarł jeszcze za życia swego ojca[7]. Pozostawił po sobie kilku synów. Najstarszy z nich, Godagis padł ofiarą prześladowań ze strony swojego stryja i nowego króla Huneryka. Ten w 481 lub 482 roku zaczął eliminować pretendentów do tronu, pragnąc zapewnić go swemu synowi, Hilderykowi, co było niezgodne z zasadą sukcesji, ustanowioną przez Genezeryka, wedle której królem zostawał najstarszy mężczyzna spośród rodu Hasdingów. Godagis z żoną zostali skazani na wygnanie, ich dalsze losy pozostają nieznane[8]. Represje przeżyli kolejni synowie Genty, Guntamund oraz Trasamund, którzy panowali po Huneryku (odpowiednio w latach 484–496 i 496–523), jak również Gelaris. Ten ostatni prawdopodobnie był młodszy od Hilderyka, możliwe więc, że nie dotknęły go żadne prześladowania[9]. Synem Genty mógł też być Geilarith[b], ojciec Gelimera, ostatniego władcy Wandalów[10].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Strzelczyk 1992 ↓, s. 225 podaje jedynie, bez wskazania tej konkretnej bitwy, że był notowany w źródłach jako jeden z dowódców wojsk, podobnie jak inni członkowie rodu.
- ↑ Strzelczyk 1992 ↓, s. 211 nie podaje, by był synem Genty.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wilczyński 1994 ↓, s. 109 (i dalej).
- ↑ Strzelczyk 1992 ↓, s. 151 (i dalej).
- ↑ Wilczyński 1994 ↓, s. 109.
- ↑ Wilczyński 1994 ↓, s. 75, 109.
- ↑ Wilczyński 1994 ↓, s. 109–110.
- ↑ Wilczyński 1994 ↓, s. 76.
- ↑ Wilczyński 1994 ↓, s. 110.
- ↑ Strzelczyk 1992 ↓, s. 211.
- ↑ Strzelczyk 1992 ↓, s. 151, 211.
- ↑ Wilczyński 1994 ↓, s. 276; Strzelczyk 1992 ↓, s. 211.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Strzelczyk: Wandalowie i ich afrykańskie państwo. Kraków: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1992, seria: Rodowody cywilizacji. ISBN 83-06-02205-X.
- Marek Wilczyński: Zagraniczna i wewnętrzna polityka afrykańskiego państwa Wandalów. Kraków: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogicznej, 1994, seria: Prace monograficzne Wyższej Szkoły Pedagogiczne w Krakowie, nr 176. ISBN 83-85898-29-8.