Gerard Bernacki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gerard Bernacki
Biskup tytularny Oppidum Consilinum
Ilustracja
Herb duchownego Quodcumque discevit vobis, facito
Czyńcie, cokolwiek wam powie
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

3 listopada 1942
Książenice

Data i miejsce śmierci

21 grudnia 2018
Prudnik

Miejsce pochówku

Cmentarz przy ul. Sienkiewicza w Katowicach

Biskup pomocniczy katowicki
Okres sprawowania

1988–2012

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

4 czerwca 1967

Nominacja biskupia

18 marca 1988

Sakra biskupia

16 kwietnia 1988

Multimedia w Wikimedia Commons
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

16 kwietnia 1988

Miejscowość

Katowice

Miejsce

katedra Chrystusa Króla

Konsekrator

Damian Zimoń

Współkonsekratorzy

Stanisław Nowak
Alfons Nossol

Grób biskupa Gerarda Bernackiego na cmentarzu przy ul. Sienkiewicza w Katowicach

Gerard Bernacki (ur. 3 listopada 1942 w Książenicach, zm. 21 grudnia 2018 w Prudniku) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, tercjarz franciszkański[1][2], biskup pomocniczy katowicki w latach 1988–2012, od 2012 biskup pomocniczy senior archidiecezji katowickiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 3 listopada w Książenicach. W latach 1956–1961 kształcił się w Liceum Ekonomicznym w Rybniku, które ukończył ze świadectwem dojrzałości[3]. W latach 1961–1967 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie (w latach 1961–1962 w Tarnowskich Górach)[3][4]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 4 czerwca 1967 w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach biskup koadiutor katowicki Herbert Bednorz[3]. W latach 1971–1974 studiował w Prymasowskim Studium Życia Wewnętrznego w Warszawie, gdzie w 1975 uzyskał licencjat z teologii życia wewnętrznego. Od 1974 do 1976 kontynuował studia na Wydziale Teologicznym Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, które ukończył z magisterium z teologii moralnej[3][4]. Dalsze studia odbył w Rzymie. Wpierw w latach 1977–1981 studiował na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim, gdzie po przedłożeniu rozprawy Duchowość chrześcijańska w dokumentach Soboru Watykańskiego II uzyskał doktorat z teologii życia wewnętrznego, następnie w latach 1981–1983 na Papieskim Uniwersytecie św. Tomasza z Akwinu, gdzie otrzymał doktorat z teologii moralnej na podstawie dysertacji Duchowość rodziny chrześcijańskiej w świetle Soboru Watykańskiego II[3].

W latach 1967–1971 pracował jako wikariusz w parafii Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Orzeszu, następnie w latach 1971–1973 w parafii św. Mikołaja w Bielsku-Białej, gdzie jednocześnie był kapelanem szpitalnym. Od 1983 do 1984 pełnił funkcję administratora parafii Matki Boskiej Bolesnej w Rybniku[3][4].

Od 1973 do 1977 pełnił funkcję rektora Diecezjalnego Domu Rekolekcyjnego w Wodzisławiu Śląskim-Kokoszycach. Od 1984 do 1993 prowadził wykłady z teologii życia wewnętrznego i teologii moralnej w Wyższym Seminarium Duchownym w Katowicach. Od 1984 do 1985 był kapelanem szpitalnym. W latach 1985–1988 pełnił funkcję kapelana i sekretarza Damiana Zimonia, biskupa diecezjalnego katowickiego[3].

18 marca 1988 został prekonizowany biskupem pomocniczym diecezji katowickiej ze stolicą tytularną Oppidum Consilinum. Święcenia biskupie otrzymał 16 kwietnia 1988 w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach[3]. Udzielił mu ich Damian Zimoń, biskup diecezjalny katowicki, któremu asystowali Stanisław Nowak, biskup diecezjalny częstochowski, i Alfons Nossol, biskup diecezjalny opolski[5]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Quodcumque discevit vobis, facito” (Czyńcie, cokolwiek wam powie), zaczerpnięte z drugiego rozdziału Ewangelii wg św. Jana[6]. Został ustanowiony wikariuszem generalnym diecezji. W kurii biskupiej pełnił funkcje: moderatora duszpasterstwa kapłanów, egzaminatora diecezjalnego, opiekuna Ruchu Światło-Życie. Wszedł w skład kolegium konsultorów, rady kapłańskiej i rady duszpasterskiej[3]. 31 stycznia 2012 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego archidiecezji katowickiej[7][8]. Równocześnie ze Stolicy Apostolskiej otrzymał polecenie opuszczenia archidiecezji i zakaz sprawowania na jej terenie posług religijnych[9]. Jako biskup senior mieszkał w klasztorach Bonifratrów, najpierw w Zakopanem, później w Warszawie, a pod koniec życia w Prudniku[10].

W strukturach Episkopatu Polski pełnił funkcję delegata ds. Ruchu Światło-Życie, a także członka Komisji ds. Liturgii i Duszpasterstwa Liturgicznego oraz ds. Zakonnych. Był także wiceprzewodniczącym Unii Apostolskiej Kleru[3]. W 1992 był współkonsekratorem podczas sakry biskupa pomocniczego gnieźnieńskiego Stanisława Gądeckiego[11].

Zmarł 21 grudnia 2018 w Prudniku[12]. 29 grudnia 2018 został pochowany na cmentarzu przy ul. Henryka Sienkiewicza w Katowicach[13].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ S. Kalita. W dukielskim sanktuarium. „Pokój i Dobro”. 1/2011, s. 8. FZŚ. ISSN 1664-3233. 
  2. ↑ S. Tomoń: Pokój i Dobro!. jasnagora.com, 2004-07-24. [dostęp 2015-01-07].
  3. ↑ a b c d e f g h i j K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 18–19. ISBN 83-7052-900-3.
  4. ↑ a b c G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 25. ISBN 83-911554-0-4.
  5. ↑ K.R. Prokop. Sukcesja święceń biskupich pasterzy Kościoła katowickiego (1925/1926–2005/2006). „Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne”. T. 39, z. 2, s. 402, 2006. Księgarnia św. Jacka. ISSN 0137-3447. [dostęp 2015-08-02]. 
  6. ↑ Gerard Bernacki na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl. [dostęp 2016-11-04].
  7. ↑ Rinuncia di Ausiliare di Katowice (Polonia). press.vatican.va, 2012-01-31. [dostęp 2013-12-26]. (wł.).
  8. ↑ Katowice: Bp Gerard Bernacki przechodzi na emeryturę. episkopat.pl (arch.), 2012-01-31. [dostęp 2016-11-04].
  9. ↑ W. Todur: Dlaczego na pogrzebie Gerarda Cieślika nie było jego przyjaciela biskupa? Oburzeni kibice Ruchu piszą do papieża. slask.sport.pl, 2013-11-11. [dostęp 2013-12-26].
  10. ↑ S. Kreczmański: Uroczystości pogrzebowe śp. bpa Gerarda Bernackiego. archidiecezjakatowicka.pl (arch.), 2018-12-29. [dostęp 2019-10-05].
  11. ↑ Gerard Bernacki. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-12-26]. (ang.).
  12. ↑ Zmarł biskup Gerard Bernacki. katowice.gosc.pl, 2018-12-21. [dostęp 2018-12-21].
  13. ↑ A. Pietryga: Przeszedł w ręce Boga. katowice.gosc.pl, 2018-12-29. [dostęp 2018-12-29].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Biskupi katowiccy
Biskupi diecezjalni
Biskupi pomocniczy
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gerard_Bernacki&oldid=73432488”