Gerwazy (Georgijew)
| Genczo Georgijew | |
| Metropolita sliweński | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1838 |
| Data śmierci |
1919 |
| Metropolita sliweński | |
| Okres sprawowania |
1897–1919 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
1858 |
| Diakonat |
1859 |
| Prezbiterat |
do 1867 |
| Chirotonia biskupia |
8 stycznia 1873 |
| Data konsekracji |
8 stycznia 1873 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Gerwazy, imię świeckie Genczo Georgijew (ur. 1838 w Gabrowie, zm. 1919) – bułgarski biskup prawosławny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W wieku 16 lat razem z bratem, mnichem Teofanem[1] udał się na Athos i został posłusznikiem w monasterze Chilandar. Wieczyste śluby mnisze złożył 4 lata później, przyjmując imię zakonne Gerwazy. Rok później został wyświęcony na hierodiakona i podjął naukę w greckiej szkole duchownej dla mnichów w Karies[2].
W 1867 został przełożonym monasteru św. Niedzieli w Asenowgradsku. W czasie 6-letniego okresu kierowania wspólnotą założył przy monasterze szkołę niedzielną. Udzielał także schronienia w klasztorze bułgarskim rewolucjonistom i działaczom niepodległościowym, w tym Wasiłowi Lewskiemu i Georgiemu Benkowskiemu[2].
W 1873 został biskupem pomocniczym metropolii płowdiwskiej dzięki protekcji metropolity płowdiwskiego Panareta[2]. Jego chirotonia odbyła się 8 stycznia 1873, otrzymał tytuł biskupa lewkijskiego[1]. W metropolii płowdiwskiej prowadził pracę duszpasterską przez 10 lat[2]. W czasie powstania kwietniowego organizował pomoc dla ofiar tureckiej pacyfikacji wystąpienia bułgarskiego[1]. Po śmierci metropolity Panareta w 1883 przez 3 lata był locum tenens metropolii płowdiwskiej.
Od 1886 do 1891 na polecenie egzarchy bułgarskiego Józefa zarządzał tymczasowo północną częścią eparchii ochrydzkiej. W latach 1891–1893 był locum tenens nowo utworzonej metropolii starozagorskiej[1].
W 1897 został wybrany i wyświęcony na metropolitę sliweńskiego, który to urząd sprawował do śmierci w 1919. Działał na rzecz rozwoju działalności dobroczynnej Cerkwi. Przekonany słowianofil, kierował młodych mężczyzn z eparchii na naukę do Rosji[2]. Otrzymał szereg państwowych odznaczeń bułgarskich i rosyjskich[1].