Gigi D’Agostino
 |
Ten artykuł należy dopracować |
 Gigi D’Agostino (2003) | |
| Imię i nazwisko |
Luigino Celestino Di Agostino |
|---|---|
| Pseudonim |
Gigi D’Agostino, Gigi Dag, Dottor Dag, Lento Violento Man, GG DAG, II Folklorista |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
od 1986 |
| Wydawnictwo |
NoiseMaker |
| |
| Strona internetowa | |
Gigi D’Agostino, właśc. Luigino Celestino di Agostino (ur. 17 grudnia 1967 w Turynie)[2] – włoski DJ i producent muzyczny.
Za sprawą singli takich jak „Bla Bla Bla”, „The Riddle”, „La passion” i „L’amour toujours”, wydawanych przez niego u schyłku lat 90, zdobył popularność w Europie.
Lata 90.[edytuj | edytuj kod]
Karierę DJ-a rozpoczął pod koniec lat 80. w Turynie, debiutując w tamtejszym klubie Woodstock. Następnie przeniósł się do klubu Ultimo Impero, gdzie występował regularnie w latach 1993–1998. Swoją karierę producenta muzycznego zaczął w 1992, wydając (pod pseudonimem Noisemaker) remiksy utworów Wendy Garcia „Sexo Sexo” oraz Rave Tirolers „Uipy”.
W 1993 wraz z Sergio Datta'sem i Maurizio De Stefani rozpoczął muzyczny projekt pod nazwą Voyager, w ramach którego wydał utwory: „Hypnotribe”, „Baseball Furies” i „City of Light”. Wkrótce po tym D’Agostino opuścił projekt, który już bez jego udziału istniał do 1996.
W 1994 wydał debiutancki solowy singiel „The Mind’s Journey” i rozpoczął współpracę z Danielą Gas, z którą nagrał albumy: Experiments Vol.1, Creative Nature Vol.1, Creative Nature Vol.1 (remix), Creative Nature Vol.2. W tym samym roku wydał remiks utworu Harmonya „No War”. W 1995 został członkiem zespołu Gianfranco Bortolottiego, głównego założyciela wytwórni Media Records. W wytwórni BXR wydał EP Melody Voyager, a następnie w 1995 i 1996: Giallone Remix, Fly, Sweetly, New Year’s Day, Gigi’s Violin (które doszły do czwartego miejsca najlepiej sprzedających się singli we Włoszech), Elektro Message i Angel’s Symphony (utworzony we współpracy z Mauro Picotto). Pod koniec 1996, publika poznała album album pt. A Journey Into Space. W 1996 wydał kompilację przebojów Le Voyage '96, która sprzedała się w liczbie 80 tys. sztuk, a następnie jej kolejną część Le Voyage Estate. W tym samym roku wydał kolejny album zatytułowany po prostu Gigi D’Agostino, który zawierał 19 utworów i sprzedał się w liczbie ponad 60 tys. sztuk.
W międzyczasie muzyka D’Agostino zaczęła ewoluować, a na singlu „Music” z EPki pt. Gin Lemon po raz pierwszy wykorzystał wokal. W 1997 wyprodukował wiele remiksów, m.in. „Sharada House Gang – Gipsy Boy”, „Niccolò Fabi – Il giardiniere”, „Raf by Picotto – In 2 My Life e Divine Works – Ancient Person of My Heart”. Rok później rozpoczął współpracę z Paolo Sandrini, z którym wydał utwory: „Elisir”, „Cuba Libre”, „The Way” i „Movimento”. Pierwszy z singli został umieszczony na albumie L’amour toujours, a drugi na EP Tanzen.
W 1999 wydał kompilację pt. Eurodance Compilation, która zawierała kilka jego nieznanych wcześniej utworów. Za składankę otrzymał platynową płytę i został nagrodzony tytułem Najlepszy producent roku podczas Italian Dance Awards. W tym samym roku wydał także singiel „Bla Bla Bla”/„Voyage”, który jako pierwszy reprezentował Lento Violento, czyli późniejszy styl muzyczny D’Agostino. W tym samym roku wydał również EP pt. Tanzen, który zawierał m.in. przeboje „Another Way”, „The Riddle” i „La passion”.
Pod koniec 1999 wydał dwupłytowy album pt. L’amour toujours, który zawierał 23 utwory i osiągnął 10. miejsce wśród najlepiej sprzedających się płyt we Włoszech, dzięki czemu D’Agostino zdobył kolejną platynową płytę. Otrzymał również nagrodę dla najlepszego DJ-a – producenta roku i artysty reprezentującego Włochy na świecie oraz został nagrodzony na Austrian Music Award. W Polsce nagrania uzyskały status złotej płyty[3].
Rok 2000 i później[edytuj | edytuj kod]
W 2000 singiel „The Riddle” w samych Niemczech sprzedał się w liczbie 1 mln sztuk, a we Francji w liczbie 200 tys. sztuk. W tym samym roku D’Agostino wydał również dwie EP – Tecno Fes, które zawierało remiks „L’amour toujours”, oraz Tecno Fes Vol. 2.
W październiku 2001 powrócił z utworem „Super”, który powstał we współpracy z Albertino. Piosenka uplasowała się na drugim miejscu wśród najlepiej sprzedających się singli we Włoszech. Za ten utwór artysta otrzymał dwie nagrody: Najlepszy producent dance oraz Public Award na Danish DJ's w Kopenhadze. Następnie wydał nowe EP pod tytułem L’amour toujours EP, a w grudniu 2001 roku kompilację Il Grande Viaggio Vol. 1, która zawierała utwory o brzmieniu charakterystycznym dla D’Agostino. Następnie wystąpił na Donauinselfest w Austrii, gdzie jego występ oglądało 70 tys. ludzi.
W 2003 dołączył do redakcji radia Radio Italia Network, w którym prowadzi audycję Il Programmino di Gigi D’Agostino. W listopadzie 2003 opublikował minialbum pt. Silence EP (Underconstructon 1).
W 2004 współpracował z takimi artystami jak Molella czy Datura oraz wydał drugą i trzecią część albumu pt. Underconstruction oraz kompilację Laboratorio 1, która zawiera wiele utworów wydanych przez wytwórnię Noisemaker.
W listopadzie 2004 została wydana dwupłytowa kompilacja Benessere 1 zawierająca utwory wybrane i zmiksowane przez D’Agostino. W grudniu 2004 wydał kolejny dwupłytowy album L’Amour Toujours II, który zawierał wiele nieznanych wcześniej utworów oraz kilka przerobionych wcześniejszych hitów. W 2005 wyprodukował wiele nagrań, m.in. kompilacje Laboratorio 2, Laboratorio 3, singiel „Welfare” z albumu L’Amour Toujours II, a także Movimenti Incoerenti Vol 1,2 i 3 (wydane tylko na płytach winylowych) oraz singiel La Batteria Della Mente, zawierający także remiks Roberto Molinaro, a także winyl La Tarantella dell’Orso. Wyprodukował wciąż kolejne single, które wychodziły na płytach winylowych, m.in.: Like A Prayer (cover znanej piosenki Madonny), Cammino Contento, Minestra EP. Pod koniec 2005 wydał składankę pt. Disco Tanz – many ways for deejays, która oprócz nowych utworów zawierała te opublikowane wcześniej na winylach oraz singiel „I Wonder Why”, który został później wydany zarówno na winylu, jak i na CD. We wrześniu 2005, dzięki ścisłej współpracy z Altromondo Studios oraz z Provenzano Dj, otrzymał propozycję pracy w radiu m2o i prowadzenia codziennie programu o nazwie Il Cammino di Gigi D’Agostino, z pomocą Luca Noise.
W marcu 2006 wydał album Some Experiments, który uważany jest za punkt odniesienia, jeśli chodzi o styl typowy dla D’Agostino. Utwory radosne i rytmiczne mieszają się z utworami o mrocznym klimacie. Niewielki wkład miał także polski artysta (dwa własne utwory oraz współpraca przy jednym), Luigi Elettrico (wymieniony jako signor Sosnowski), dzięki któremu powstały: Gigi’s Love, Pigia pigia oraz Those were the days. 27 kwietnia 2007 wydał album pt. Lento Violento …e altre storie, dzięki której Gigi D’Agostino otrzymał srebrną płytę za ponad 20 tys. sprzedanych kopii i osiągnął 3. miejsce wśród najlepiej sprzedających się płyt we Włoszech oraz 1. miejsce wśród producentów niezależnych.
Kilka miesięcy po sukcesie Lento Violento e altre storie Gigi D’Agostino 27 lipca opublikował kolejną podwójną płytę. Pod aliasem Lento Violento Man wydał album La Musica Che Pesta. 25 lipca 2008 wydał album pt. Suono Libero, na którym znajduje się 40 utworów.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Drago Bonacich: Gigi D’Agostino. allmusic.com. [dostęp 2010-08-18]. (ang.).
- ↑ Rodzinne miasto, występy, biografia Gigi D'Agostino [online], Last.fm [dostęp 2023-04-21] (pol.).
- ↑ Złote płyty CD przyznane w 2003 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-06-22].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Oficjalna strona Gigi D’Agostino
- Gigi D’Agostino w bazie Discogs.com (ang.)