Glinka (Beskid Żywiecki)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Glinka
Ilustracja
Polana pod szczytem Glinki
Państwo

 Polska

Pasmo

Beskid Żywiecki, Karpaty

Wysokość

928 m n.p.m.

Położenie na mapie Beskidu Żywieckiego, Małego i Makowskiego
Mapa Beskidu Żywieckiego, Małego i Makowskiego z zaznaczoną granicą Polski, na dole po lewej znajduje się czarny trójkącik z opisem „Glinka”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, blisko górnej krawiędzi po lewej znajduje się czarny trójkącik z opisem „Glinka”
Ziemia49°28′33,0″N 19°11′13,7″E/49,475833 19,187139

Glinka (928 m) – szczyt w Grupie Pilska w Beskidzie Żywieckim, znajdujący się w zachodnim, długim grzbiecie Krawcowego Wierchu. Grzbiet ten poprzez Glinkę, Kubieszówkę i Kotelnicę opada do wideł Bystrej i potoku Glinka w Ujsołach[1]. Na mapie Geoportalu opisany jest jako Długi Groń[2].

Glinka (Długi Groń) to tylko mało wybitne wzniesienie. W północno-zachodnim kierunku opada z niego do doliny Bystrej grzbiet, na którym znajduje się należące do miejscowości Złatna osiedle Kotrysia Polana. Grzbiet ten odziela dolinę potoku Straceniec od doliny Potoku Głębokiego[1]. Wierzchołek Glinki jest bezleśny, trawiasty. Na jego południowych stokach znajdują się polany pod Soblówką. Dawniej polany ciągnęły się również grzbietem do Krawcowego Wierchu. Były to: polana Pogwarówka, polana Piekańka i Wyrobisko. Obecnie polanami tymi prowadzi znakowany szlak turystyczny, polany jednak w dużym już stopniu zarosły lasem. Widokowe są jeszcze polany pomiędzy Kubieszówką i Glinką oraz polana pod szczytem Glinki. Szlak turystyczny omija szczyt Glinki, prowadząc przez polanę na jego południowych stokach (polany pod Soblówką)[2].

Na trawiastych terenach Glinki rośnie m.in. rzadki w Polsce i chroniony prawnie dzwonek piłkowany[3].

Szlak turystyczny[edytuj | edytuj kod]

szlak turystyczny żółty Glinka – Kubieszówka – bacówka PTTK na Krawcowym Wierchu

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Beskid Śląski i Żywiecki. Mapa 1:50 000. Kraków: Wyd. „Compass”, 2011. ISBN 978-83-7605-084-3.
  2. a b Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna. [dostęp 2012-09-10].
  3. Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.