Gnejusz Domicjusz Ahenobarbus (konsul 32 n.e.)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gnejusz Domicjusz Ahenobarbus
Ilustracja
Imię i nazwisko urodzenia

Gnaeus Domitius Ahenobarbus

Data urodzenia

11 grudnia 17 p.n.e.

Data i miejsce śmierci

styczeń 40
Pyrgi

Rodzice

Lucjusz Domicjusz Ahenobarbus, Antonia Starsza

Małżeństwo

Agrypina Młodsza

Dzieci

Neron

Gnaeus Domitius Ahenobarbus (ur. 11 grudnia 17 p.n.e., zm. w styczniu 40 n.e.) pochodził ze znakomitego rodu rzymskiego Domicjuszy Ahenobarbów. Powiązany rodzinnie z najznakomitszymi postaciami końca republiki rzymskiej i początków pryncypatu. Cioteczny prawnuk triumwira Marka Emiliusza Lepidusa, wnuk drugiego triumwira Marka Antoniusza, cioteczny wnuk trzeciego triumwira Oktawiana, czyli pierwszego cesarza Augusta. Brat Domicji i Domicji Lepidy, równie jak on mających znaczącą pozycję w tamtym czasie. Jego ojcem był Lucjusz Domicjusz Ahenobarbus[1] konsul w 16 p.n.e. a matką Antonia Starsza[2][3].

Życie[edytuj | edytuj kod]

Według antycznych źródeł był człowiekiem zupełnie zdemoralizowanym. Swetoniusz przytacza[2] wiele przykładów jego przestępczych wyczynów i nieuczciwości. Zabił swego wyzwoleńca, gdy ten nie chciał wypić tyle ile mu Domicjusz rozkazywał, świadomie przejechał chłopca na drodze Apijskiej, wykłuł oko pewnemu ekwicie, który śmiał się z nim spierać. Gnejusz, na życzenie cesarza Tyberiusza[4], poślubił w 28 n.e. Agrypinę Młodszą córkę Germanika. W 29 n.e. sprawował urząd pretora i naraził się na złośliwe żarty nie wypłacając nagród wyścigowym woźnicom. Został zmuszony skargami przywódców stronnictw cyrkowych do publicznego obwieszczenia, że od tej pory nagrody będą wypłacane natychmiast i w gotówce[2]. Konsul w 32 n.e. przez cały rok razem z Lucjuszem Arruntiuszem Kamillusem Skrybonianusem [5], jako prokonsul zarządzał Sycylią. W 36 n.e. wszedł w skład komisji powołanej do oszacowania szkód spowodowanych przez groźny pożar Awentynu[6]. Pod koniec życia cesarza Tyberiusza oskarżano go o obrazę majestatu, cudzołóstwa i o kazirodcze stosunki z siostrą Domicją Lepidą. Za oskarżeniami tymi stał prefekt pretorianów Makron[7]. Domicjusz uszedł kary tylko dlatego, że cesarz wtedy zmarł[2][8]. W grudniu 37 n.e. Agrypina urodziła ich jedyne dziecko Lucjusza Domicjusza Ahenobarba, przyszłego cesarza Nerona[9][10]. Podobno składającym mu życzenia z okazji urodzin syna odpowiedział, że jego i Agrypiny potomek musi okazać się potworem, który przyniesie państwu zgubę[11]. Domicjusz zmarł w styczniu 40 n.e. w Pyrgach w Etrurii na puchlinę wodną. Współspadkobierca trzyletniego Nerona, cesarz Kaligula, zagrabił większość majątku, a wdowę skazał na zesłanie[11].

Wywód przodków[edytuj | edytuj kod]

4. Gnejusz Domicjusz Ahenobarbus      
    2. Lucjusz Domicjusz Ahenobarbus
5. Emilia Lepida        
      1. Gnejusz Domicjusz Ahenobarbus
6. Marek Antoniusz    
    3. Antonia Starsza    
7. Oktawia Młodsza      
 

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Księga druga, rozdział 72. W: Wellejusz Paterkulus: Historia rzymska. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo, 2006, s. 190-191. ISBN 83-04-04830-2.
  2. a b c d Nero, Rozdział 5. W: Gajusz Swetoniusz Trankwillus: Żywoty Cezarów. Warszawa: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, 1972.
  3. Antoniusz, Rozdział 87. W: Plutarch z Cheronei: Żywoty sławnych mężów. (Z żywotów równoległych). Wrocław: Ossolineum – De Agostini, 2006.
  4. Roczniki, Księga czwarta, rozdział 75. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 153. ISBN 83-07-02993-7.
  5. Księga LVIII 20. W: Kasjusz Dion Kokcejanus: Historia.
  6. Roczniki, Księga szósta, rozdział 45. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 153. ISBN 83-07-02993-7.
  7. Księga LVIII 27. W: Kasjusz Dion Kokcejanus: Historia.
  8. Roczniki, Księga szósta, rozdział 46-47. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 153. ISBN 83-07-02993-7.
  9. Roczniki, Księga dwunasta, rozdział 3. W: Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 153. ISBN 83-07-02993-7.
  10. Księga Dwudziesta; rozdział VIII 1. W: Józef Flawiusz: Dawne dzieje Izraela. edycja komputerowa www.histurion.pl.
  11. a b Nero, Rozdział 6. W: Gajusz Swetoniusz Trankwillus: Żywoty Cezarów. Warszawa: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, 1972.