Gończy fiński
 Gończy fiński | |
| Inne nazwy |
Finnish Hound, Suomenajokoira |
|---|---|
| Kraj pochodzenia | |
| Wymiary | |
| Wysokość |
56-62 cm |
| Masa |
25 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa VI, Sekcja 1, |
Gończy fiński – jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych i posokowców, zaklasyfikowana do sekcji psów gończych. Podlega próbom pracy[1].
Krótki rys historyczny[edytuj | edytuj kod]
Rasa powstała w XVIII wieku w wyniku krzyżowania gończych angielskich, niemieckich, szwajcarskich i skandynawskich.
Użytkowość[edytuj | edytuj kod]
W lecie jako zwinny i energiczny łowczy wykorzystywany jest do polowań na drobną zwierzynę. W zimie woli być towarzyszem człowieka w domu.
Charakter i temperament[edytuj | edytuj kod]
Pies przyjazny i aktywny.
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Umaszczenie jest trójkolorowe, z czarnym kuprakiem, białą strzałką na pysku i białymi znaczeniami w dolnych partiach ciała. Sierść gęsta i twarda. Charakterystyczny jest tułów, którego długość jest większa niż wysokość psa w kłębie. Inne cechy to duże i opadające uszy, mocne nogi i opuszki oraz długi ogon.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- David Alderton "Psy", Wiedza i życie, Warszawa 2006
- Bruce Fogle: Wielka encyklopedia : Psy. Warszawa: MUZA SA, 1996. ISBN 83-7079-672-9.
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.