Grace Jones

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Elster (dyskusja | edycje) o 23:46, 23 sty 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Grace Jones
Ilustracja
Grace Jones (2011)
Imię i nazwisko

Grace Mendoza[1]

Data i miejsce urodzenia

19 maja 1948[2]
Spanish Town[3]

Instrumenty

akordeon

Typ głosu

kontralt/sopran[4]

Gatunki

disco, soul, rhythm and blues, reggae, pop, new wave, dance

Zawód

piosenkarka, autorka tekstów, modelka, aktorka

Aktywność

od 1976

Powiązania

Studio 54, Andy Warhol, Keith Haring

Współpracownicy
Tom Moulton, Chris Blackwell, Alex Sadkin, Trevor Horn, C C Music Factory, Jonathan Elias, Chris Stanley, Tricky, Ivor Guest
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Beverly Grace Jones[3][5], właściwie Grace Mendoza[6] (ur. 19 maja 1948 w Spanish Town) – jamajska piosenkarka i aktorka, była modelka (mierzy 6 stóp (ok. 183 cm)[7]. Inne źródła podają także 175 cm[8]); ikona światowej popkultury lat 70. i 80., kojarzona z oryginalnym stylem i wyrafinowanym smakiem, symbol nocnego życia Nowego Jorku[9].

Jej największe przeboje to „I've Seen That Face Before (Libertango)”, „Slave to the Rhythm” i „Private Life”, a najpopularniejszymi płytami są Nightclubbing, Slave to the Rhythm i Island Life[4]. Artystka słynie ze swego oryginalnego, androgynicznego wizerunku[7][10]. Jest podziwiana za wizualną stronę występów i szatę graficzną okładek swoich albumów[11]. Jej styl od wielu lat służy jako inspiracja dla innych artystów, m.in. Annie Lennox i Lady Gaga.

Życiorys

Wczesne lata

Przyszła na świat w Spanish Town na Jamajce[5] jako jedna z bliźniąt i czworga dzieci Marjorie Nell (z domu Williams) i Roberta Winstona Jonesa[12], lokalnego polityka i duchownego Kościoła Apostolskiego[13]. Wychowywała się wraz z bratem bliźniakiem Noelem[14][15] w wierze zielonoświątkowców, co noc musiała brać udział w spotkaniach modlitewnych i czytaniach biblijnych. W 1962 roku wraz z rodziną przeprowadziła się na Wschodnie Wybrzeże Stanów Zjednoczonych, gdzie jej ojciec pracował jako robotnik rolny, dopóki duchowe doświadczenie podczas nieudanej próby samobójczej zainspirowało go do zostania ministrem zielonoświątkowym. Kiedy jej rodzice byli w Stanach Zjednoczonych, zostawili swoje dzieci pod opieką babki ze strony matki i jej nowym mężem, Peartem, który wprowadził surową dyscyplinę i regularnie bił dzieci, gdy były pod jego opieką, co Jones określiła jako „poważne znęcanie się”. Początkowo uczęszczała do Zielonoświątkowej Szkoły Wszystkich Świętych, zanim została wysłana do pobliskiej szkoły publicznej. Jako dziecko, nieśmiała Jones miała tylko jednego klasowego przyjaciela; inni koledzy z klasy dokuczali jej z powodu „chudą sylwetki”, ale znalazła pocieszenie w sporcie.

Kiedy miała 13 lat, jej rodzina osiedliła się w Lyncourt w Salina[16], gdzie w 1956 jej ojciec ustanowił swoją własną posługę w Kościele Apostolskim Jezusa Chrystusa. Uczyła się na wydziale języka hiszpańskiego w Onondaga Community College w Syracuse, w stanie Nowy Jork. Z czasem Jones zaczęła buntować się przeciwko rodzicom i ich religii; zaczęła nosić makijaż, pić alkohol i wraz z bratem odwiedzać gejowskie kluby. W college'u brała także lekcje teatralne, a nauczycielka dramatu przekonała ją, by dołączyła do niej podczas letniej trasy w Filadelfii, gdzie mieszkając w komunach hippisowskich, zarabiała jako tancerka go-go, używając LSD i innych narkotyków. Podjęła następnie pracę jako szwaczka.

Kariera

Mając 18 lat przeprowadziła się do Nowego Jorku i rozpoczęła karierę jako modelka z agencją Wilhelmina Modelling. Amerykańska agencja modelek, dla której pracowała, wysłała ją do Europy, uznając, że jej uroda jest zbyt ostra jak na amerykańskie gusty. Jej kariera rozpoczęła się na wybiegach w Paryżu, gdzie pracowała dla najwybitniejszych projektantów mody i stylistów, m.in.: Lagerfelda, Versace i Saint-Laurenta. Pojawiła się na okładkach francuskich wydań magazynów mody Elle czy Vogue[17] oraz Stern dla Helmuta Newtona, Hansa Feurera i Guya Bourdina. Dzieliła paryski apartament z Jerry Hall i Jessicą Lange. W 1973 roku Jones trafiła na okładkę albumu Billy'ego Paula Ebony Woman.

Po powrocie do USA stała się jedną z barwniejszych postaci klubu Studio 54 w Nowym Jorku[18][19][20]. Została muzą Andy’ego Warhola, który, zafascynowany jej urodą, wykonał wiele z jej słynnych fotografii[21].

W 1977 roku podpisała kontrakt płytowy z wytwórnią Island Records i nagrała swój debiutancki album Portfolio. Zawierał on taneczne przeboje disco: „Sorry”, „I Need a Man” i stylową wersję piosenki „La vie en rose” z repertuaru Édith Piaf, która była motywem przewodnim filmu Roberta Altmana Prêt-à-Porter (1994)[2]. W roku 1978 u boku Amandy Lear i Patty Pravo wzięła udział w bardzo kontrowersyjnym programie rozrywkowym Stryx, emitowanym we włoskiej telewizji. Pod koniec lat 70. nagrała jeszcze dwa albumy utrzymane w stylu disco: Fame i Muse.

Wkrótce porzuciła wygląd królowej dyskoteki na rzecz charakterystycznej kanciastej fryzury, która stała się na wiele lat jej znakiem firmowym. Wystylizowana przez ówczesnego partnera, francuskiego kreatora mody Jean-Paula Goude, była prowokująca i ambiwalentna seksualnie. Za ostry image odwołujący się do estetyki zaczerpniętej z klubów sadomasochistycznych i androgyniczny wizerunek została obwołana „królową gejowskiego disco”[4][22].

Na początku lat 80. zaczęła nagrywać muzykę nowofalową i funkową, wówczas też odnosiła największe muzyczne sukcesy. Jej czwarta płyta, Warm Leatherette, zawierała własne wersje utworów m.in. The Pretenders i Roxy Music. Był to album przełomowy – dzięki pochodzącemu z niego przebojowi „Private Life” Grace Jones udało się przebić na brytyjskiej liście przebojów. W tym samym roku podczas programu telewizyjnego spoliczkowała na wizji prezentera Russella Harty'ego, twierdząc, że ją ignoruje[10]. Wydarzenie to zostało wiele lat później uznane za jedno z najbardziej szokujących w historii angielskiej telewizji[23].

W 1981 roku nagrała album Nightclubbing, który zawierał covery piosenek takich wykonawców jak Iggy Pop, Flash and the Pan czy The Police. Album stał się dużym sukcesem, a singel „I've Seen That Face Before (Libertango)” stał się sztandarowym hitem Jones, a utwór został wykorzystany przez Romana Polańskiego do filmu Frantic (1988) z Harrisonem Fordem[2]. W tym samym roku Grace Jones rozpoczęła trasę koncertową po USA i Europie, w ramach której przedstawiała kultowe już widowisko A One Man Show. Następna płyta, Living My Life, ukazała się w 1982 roku i przyniosła przeboje: „My Jamaican Guy” i „Nipple to the Bottle”. W 1984 roku Jones po raz pierwszy wystąpiła w filmie – zagrała rolę agresywnej amazonki Zuli w filmie Conan Niszczyciel z odtwarzającym rolę tytułową Arnoldem Schwarzeneggerem. Za tę kreację rok później została nominowana do nagrody filmowej Saturn.

Wraz z producentem Trevorem Hornem w 1985 roku zrealizowała dobrze przyjętą przez krytykę muzyczną płytę Slave to the Rhythm[24], gdzie zaprezentowała mieszankę popu, funku i rhythm and bluesa. Tytułowy singel stał się największym przebojem artystki. Płyta zawierała też fragmenty wywiadu, w których opowiadała o sobie. W przygotowaniu tego albumu brał udział także gitarzysta Pink Floyd, David Gilmour. W tym samym roku ukazała się kompilacja Island Life z największymi przebojami, a Grace Jones wystąpiła w czternastym z kolei oficjalnym filmie z cyklu o Jamesie Bondzie - Zabójczy widok u boku Rogera Moore’a. Zagrała tam rolę niepokojącej, demonicznej May Day i przyćmiła prawdziwą dziewczynę Bonda graną przez Tanyę Roberts[25].

Pozowała także dla magazynu Playboy - w sierpniu 1978 dla włoskiej edycji i w lipcu 1985 dla Helmuta Newtona[26].

Kolejnym dużym przebojem Grace Jones stała się piosenka „I'm Not Perfect (But I'm Perfect for You)” z albumu Inside Story, a teledysk do tego utworu uznano za dzieło sztuki i symbol estetyki lat 80. Jednak wydana w 1989 płyta Bulletproof Heart nie sprzedała się dobrze, choć promujące ją single „Love on Top of Love” i „Amado Mio” zyskały sporą popularność.

W latach 90. ograniczyła działalność muzyczną. Wydała kilka singli, w tym „7 Day Weekend” w 1992 i „Sex Drive” w 1993 roku. Ten ostatni został nagrany na płytę Black Marilyn, która wedle zapowiedzi miała „wstrząsnąć sceną klubową”[27], ostatecznie jednak nie ujrzała światła dziennego. Zagrała w pięciu filmach, w tym m.in. w komedii romantycznej Bumerang (1992) z Eddie'm Murphy. W roku 1997 razem z Tricky'm pracowała nad nową płytą, Force of Nature. Album nigdy się nie ukazał z powodu nieporozumień między artystami, wydano jedynie singel „Hurricane (Cradle to the Grave)”.

W roku 2006 artystka pierwszy raz w swojej karierze wystąpiła w Polsce (3 lutego w Sali Kongresowej w Warszawie)[28]. W 2008 roku, po 19 latach przerwy, piosenkarka powróciła na scenę albumem Hurricane. Promowała go singlami „Corporate Cannibal” (w stylu Massive Attack) i „Williams' Blood”. W tym samym roku wyruszyła w trasę The Hurricane Tour, która okazała się sukcesem. 26 kwietnia 2010 wokalistka dała koncert w londyńskim Royal Albert Hall[29], występ ten zyskał pozytywne opinie krytyków[30]. W kwietniu 2010 ukazało się DVD Grace Jones – Live in Concert, zawierające dostępny dotąd jedynie na kasecie wideo koncert z 1982 roku znany jako A One Man Show. DVD zawiera 3 bonusowe wideoklipy: „Slave to the Rhythm”, „Love Is the Drug” i „Crush”[31].

Zostało potwierdzone, iż Grace Jones wystąpi w lipcu 2010 w Polsce na Open’er Festival 2010[32]. 2 maja 2010 ukazał się trzeci singel z albumu Hurricane, „Love You to Life”, z pięcioma wersjami tytułowej piosenki[33]. Producent Ivor Guest ogłosił na MySpace, iż ukończył pracę nad albumem Hurricane w wersji dub, która ukazała się w 2011 roku[34].

Grace Jones nagrała 2 kolejne piosenki (po „Soufi” pochodzącej z wydanego w 2009 albumu „Prohibition”) z Brigitte Fontaine – „Dancefloor” i „Caravan”, które ukazały się na najnowszym albumie Brigitte L'un n'empêche pas l'autre.

W 2014 roku nagrała utwór „Original Beast” na scieżkę dźwiękową do filmu Igrzyska śmierci: Kosogłos. Część 1. Rok później wydała autobiografię I'll Never Write My Memoirs. W międzyczasie wydała też reedycje albumów Nightclubbing i Warm Leatherette, a także rozbudowaną kompilację Disco.

Życie prywatne

Na przełomie lat 70. i 80. była związana z francuskim stylistą Jean-Paulem Goude, z którym ma syna Paulo. W latach 1983-1986 była w nieformalnym związku z Dolphem Lundgrenem[35]. W latach 1996-2004 jej mężem był Atila Altaunbay[35]. Miała także romans z modelką Janice Dickinson[35]. Jest biseksualistką[36]. W latach 1990-2007 była związana z duńskim aktorem, kaskaderem, kulturystą i strongmanem Svenem-Ole Thorsenem[37][38].

Dyskografia

 Osobny artykuł: Dyskografia Grace Jones.

Filmografia

Rok Tytuł Rola Reżyser
1973 Wojna Gordona (Gordon's War) Mary Ossie Davis
1976 Attention les yeux! Cuidy Gérard Pirès
Quelli della Calibro 38 piosenkarka w klubie Massimo Dallamano
1978 Stryx Rumstryx Enzo Trapani
1981 Deadly Vengeance przyjaciółka Slicka Amin Q. Chaudhri
1982 A One Man Show w roli samej siebie Jean-Paul Goude
1984 Conan Niszczyciel (Conan the Destroyer) Zula Richard Fleischer
1985 Zabójczy widok (A View to a Kill) May Day John Glen
1986 Wamp (Vamp) królowa Katrina Richard Wenk
1987 Z piekła rodem (Straight to Hell) Sonya Alex Cox
Sjesta (Siesta) Conchita Mary Lambert
1988 Pee-wee's Playhouse Christmas Special w roli samej siebie Paul Reubens
1992 Bumerang (Boomerang) Helen Strangé Reginald Hudlin
1995 Tatuaż żeglarza (Cyber Bandits) Masako Yokohama Erik Fleming
1998 Wyspa piratów (McCinsey's Island) Alonzo Richter Sam Firstenberg
1999 Palmer's Pick Up Pani Remo Christopher Coppola
Władca zwierząt (BeastMaster, TV) Nokinja Don Coscarelli
2001 Wilczyca (Wolf Girl, TV) Christoph/Christine Thom Fitzgerald
Zulus Chaka (Shaka Zulu: The Citadel, TV) Królowa Joshua Sinclair
2006 No Place Like Home w roli samej siebie Perry Henzell
2008 Falco – Damn, We Still Live! kelnerka Thomas Roth
Chelsea on the Rocks (dokumentalny) Bev Abel Ferrara
2016 Gutterdämmerung Bjorn Tagemose

Nagrody i nominacje

Rok Nagroda Kategoria Tytuł Rezultat
1984 Nagroda Grammy Najlepszy film muzyczny A One Man Show Nominacja
1985 Saturn najlepsza aktorka drugoplanowa Conan Niszczyciel Nominacja
1986 Saturn Najlepsza aktorka drugoplanowa Zabójczy widok Nominacja
MTV Video Music Award Najlepszy teledysk żeński „Slave to the Rhythm” Nominacja
1987 Saturn Najlepsza aktorka drugoplanowa Wamp Nominacja
1988 Złota Malina Najgorsza aktorka drugoplanowa Sjesta Nominacja
2008 Q Awards Idol – Wygrana

Przypisy

  1. ↑ Grace Jones w bazie Filmweb
  2. ↑ a b c Grace Jones w bazie IMDb (ang.)
  3. ↑ a b Grace Jones w bazie Discogs.com (ang.)
  4. ↑ a b c Grace Jones Interesting Facts. gracejones.org. [dostęp 2009-10-15]. (ang.).
  5. ↑ a b Personalidade: Grace Jones (EUA). InterFilmes.com. [dostęp 2018-01-15]. (port.).
  6. ↑ Grace Jones (19 de Maio de 1948). Filmow.com. [dostęp 2018-01-15]. (port.).
  7. ↑ a b Grace Jones. The Getty. [dostęp 2010-04-29]. (ang.).
  8. ↑ Grace Jones. Celebrities.pl. [dostęp 2009-10-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-15)]. (pol.).
  9. ↑ Greg Prato: Grace Jones Biography. AllMusic. [dostęp 2016-07-17]. (ang.).
  10. ↑ a b Grace Jones. Republika Kobiet. [dostęp 2010-04-29]. (pol.).
  11. ↑ Simon Hattenstone (2010-04-17): Grace Jones: 'God I'm scary. I'm scaring myself'. The Guardian. [dostęp 2010-04-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-15)]. (ang.).
  12. ↑ Grace Jones - What Nationality Ancestry Race. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2018-01-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-15)]. (ang.).
  13. ↑ Robert Winston Jones Obituary. syracuse.com. [dostęp 2018-01-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-15)]. (ang.).
  14. ↑ Reality Teaon (2013-11-04): Preachers Of L.A. Bishop Noel Jones Talks About Famous Sister Grace. Realitytea.com. [dostęp 2010-04-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-16)]. (ang.).
  15. ↑ City of Refuge Church – Los Angeles Bishop Noel Jones. noeljonesministries.org. [dostęp 2018-01-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-15)]. (ang.).
  16. ↑ Grace Jones: ‘Size zero is like the walking dead. Not sexy at all’. The Guardian. [dostęp 2018-01-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-16)]. (ang.).
  17. ↑ Biografia: Grace Jones. RMF FM. [dostęp 2009-09-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-15)]. (pol.).
  18. ↑ Grace Jones on Racial Violence, Her First Acid Trip, and the Secret. Elle. [dostęp 2016-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-15)]. (ang.).
  19. ↑ Sean O'hare (2013-01-17): The crazy antics of Studio 54 revealed. Daily Mail. [dostęp 2016-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-15)]. (ang.).
  20. ↑ Sarah Leon (2011-07-09): Grace Jones at Studio 54, 1978: A Look Back. The Huffington Post. [dostęp 2016-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-15)]. (ang.).
  21. ↑ PST (2012-07-16): Grace Jones is Back. Evil Montino. [dostęp 2010-04-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-15)]. (ang.).
  22. ↑ Dana C. Ayres (2015-08-05): “The Queen of Gay Disco”: Music Monday Presents Grace Jones. The Reel Network. [dostęp 2016-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-15)]. (ang.).
  23. ↑ GMT (2001-08-31): BBC News: TV's top 10 tantrums. BBC. [dostęp 2010-04-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-15)]. (ang.).
  24. ↑ Maria Raposo: Slave to the Rhythm. Kids of Dada. [dostęp 2016-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-23)]. (ang.).
  25. ↑ Krzysztof Tomasik: Jedyny koncert gejowskiej divy. Queer.pl. [dostęp 2010-04-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-15)]. (pol.).
  26. ↑ That time Grace Jones tried to ‘kidnap’ Dolph Lundgren from his hotel, at gunpoint. dangerousminds.net. [dostęp 2018-01-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-16)]. (ang.).
  27. ↑ „Machina”, 2008. Platforma Mediowa Point Group. 
  28. ↑ San (2006-02-03): Grace Jones śpiewała w Warszawie. Wyborcza.pl. [dostęp 2010-04-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-15)]. (pol.).
  29. ↑ Grace Jones – Royal Albert Hall. Royal Albert Hall. [dostęp 2010-04-21]. (ang.).
  30. ↑ Rick Pearson. A True Queen of Glam. „Evening Standard”, s. 36, 2010-04-27. Londyn. [dostęp 2010-04-28]. (ang.). 
  31. ↑ Grace Jones ‎– Live In Concert (London & New York City). Discogs. [dostęp 2018-01-15]. (ang.).
  32. ↑ Grace Jones, Yeasayer i Regina Spektor. Open’er Festival. [dostęp 2010-03-25]. (pol.).
  33. ↑ Grace Jones – Love You To Life MP3 Downloads. 7digital. [dostęp 2010-05-03]. (ang.).
  34. ↑ Ivor Guest (2010-04-19): 'Hurricane' in dub. MySpace. [dostęp 2010-04-21]. (ang.).
  35. ↑ a b c Grace Jones Dating History. FamousFix. [dostęp 2009-09-07]. (ang.).
  36. ↑ Grace Jones w bazie Notable Names Database (ang.)
  37. ↑ Grace Jones - Sztárlexikon. Starity.hu. [dostęp 2016-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-16)]. (węg.).
  38. ↑ Svend-Ole Thorsen – stærk mand i Hollywood. Fitnews.dk. [dostęp 2016-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-16)]. (norw.).
Dziewczyny Bonda

Walther PPK

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grace_Jones&oldid=52280162”