Granatiere (1906)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Granatiere
ilustracja
Klasa

niszczyciel

Typ

Soldato

Historia
Stocznia

Ansaldo, Genua

Położenie stępki

24 lipca 1905

Wodowanie

27 października 1906

 Regia Marina
Wejście do służby

18 kwietnia 1907

Wycofanie ze służby

3 listopada 1927

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

normalna: 395 ton
pełna: 412 t

Długość

całkowita: 65 metrów
64,4 m na KLW

Szerokość

6,1 m

Zanurzenie

2,1 m

Napęd
2 maszyny parowe potrójnego rozprężania
3 kotły
moc 6000 KM
2 śruby
Prędkość

28,5 węzła

Zasięg

1200 Mm przy prędkości 12 węzłów

Uzbrojenie
4 działa kal. 76 mm (4 x I)
10 min
Wyrzutnie torpedowe

3 x 450 mm (3 x I)

Załoga

55

Granatierewłoski niszczyciel z początku XX wieku, uczestnik I wojny światowej, jedna z jedenastu jednostek typu Soldato. Okręt został zwodowany 27 października 1906 roku w stoczni Ansaldo w Genui, a do służby w Regia Marina wszedł w kwietniu 1907 roku. W 1921 roku jednostka została przeklasyfikowana na torpedowiec, a z listy floty została skreślona w listopadzie 1927 roku.

Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]

„Granatiere” był jednym z jedenastu bliźniaczych niszczycieli – ostatniej serii jednostek tej klasy wzorowanych na projektach stoczni brytyjskich[1]. Okręty, zaprojektowane w stoczni Ansaldo, zbliżone były wielkością i parametrami do typu Nembo, lecz posiadały szereg udoskonaleń wynikających z doświadczeń eksploatacyjnych poprzedników[2][3].

Okręt został zbudowany w stoczni Ansaldo w Genui[2][4]. Stępkę niszczyciela położono 24 lipca 1905 roku, został zwodowany 27 października 1906 roku, a do służby w Regia Marina przyjęto go 18 kwietnia 1907 roku[2][5]. Jednostka otrzymała znak taktyczny „GR”[2][5].

Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]

Okręt był niewielkim, pełnomorskim niszczycielem o długości całkowitej 65 metrów (64,4 metra na linii wodnej), szerokości 6,1 metra i zanurzeniu 2,1 metra[2][6]. Wyporność normalna wynosiła 395 ton, zaś pełna 412 ton[1][2]. Okręt napędzany był przez dwie czterocylindrowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej projektowanej mocy 6000 KM (w praktyce maszyny osiągały moc pomiędzy 5954 a 6392 KM), do których parę dostarczały trzy kotły Thornycroft[2][7]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 28,5 węzła[2][6]. Okręt zabierał zapas 90 ton węgla, co zapewniało zasięg wynoszący 1200 Mm przy prędkości 12 węzłów (lub 400 Mm przy prędkości 23,5 węzła)[1][2][a].

Niszczyciel był uzbrojony w cztery pojedyncze działa dwunastofuntowe kal. 76 mm (3 cale) QF L/40 Ansaldo M1897[2][7]. Masa działa wynosiła 625 kg, masa naboju 5,9 kg, kąt podniesienia lufy od -10 do +42°, prędkość wylotowa pocisku 674 m/s, donośność maksymalna 9850 metrów, zaś szybkostrzelność 15 strz./min[9]. Uzbrojenie uzupełniały trzy pojedyncze wyrzutnie torped kal. 450 mm (17,7 cala), na jego pokładzie można było umieścić 10 min morskich[1][2].

Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 52 podoficerów i marynarzy[2][7].

Służba[edytuj | edytuj kod]

W latach 1910–1912 podwyższono tylny maszt, zrównując jego wysokość z masztem głównym[2]. 1 lipca 1921 roku niszczyciel został przeklasyfikowany na torpedowiec[2][5]. Jednostka służyła do 3 listopada 1927 roku, kiedy została skreślona z listy floty[2][5].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Według The Naval Annual 1912 zapas węgla wynosił 82 tony[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Ivan Gogin: "Soldati", 1st (ARTIGLIERE) group destroyers (1907-1910). Navypedia. [dostęp 2017-09-10]. (ang.).
  2. a b c d e f g h i j k l m n o Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: 1985, s. 268.
  3. Robert Jackson: Niszczyciele, fregaty i korwety. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2001, s. 182.
  4. John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: 1990, s. 214.
  5. a b c d Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: 1970, s. 67.
  6. a b J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 617.
  7. a b c Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: 1970, s. 66.
  8. T.A. Brassey (red.): The Naval Annual, 1912. Portsmouth: 1912, s. 258.
  9. Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: 1970, s. 281-282.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • T.A. Brassey (red.): The Naval Annual, 1912. Portsmouth: J. Griffin and Co., 1912. (ang.).
  • Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1970. ISBN 0-7110-0105-7.
  • Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Ivan Gogin: "Soldati", 1st (ARTIGLIERE) group destroyers (1907-1910). Navypedia. [dostęp 2017-09-10]. (ang.).
  • Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
  • Robert Jackson: Niszczyciele, fregaty i korwety. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2001. ISBN 83-1109-273-7.
  • John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).