Granatnik M75

M75 – amerykański granatnik automatyczny używany jako broń lotnicza skonstruowany w 1958 roku. Wchodził w skład systemów uzbrojenia M5 (instalowany na UH-1A i UH-1C, ACH-47), M28 (instalowany na AH-1G). Wyprodukowano ok. 500 granatników M75. Później zastąpił go M129.

M75 był bronią automatyczną, napędową. Automatykę napędzał za pomocą wałka giętkiego silnik elektryczny. Silnik napędzał koło zębate obracające umieszczony z boku broni bęben sterujący, Na obwodzie bębna znajdowała się krzywka współpracująca z występem lufy. Obrót bębna powodował przesunięcie lufy do przodu, przesunięcie taśmy o jeden nabój, a następnie cofnięcie lufy która nasuwała się na podany nabój, Następnie następował strzał i cykl się powtarzał. Łuski i zużyte ogniwa taśmy były wypychane z broni przez kolejny podawany nabój. Granatnik był zasilany przy pomocy taśmy M16 amunicją 40 x 53 mm. Szybkostrzelność teoretyczna M75 była równa 215-235 strz/min

Bibliografia

• Przemysław Kupidura, Ryszard Woźniak, Mirosław Zahor. Granatniki. Cz. II. „Nowa Technika Wojskowa”. 2000. nr 7. s. str. 18-25. ISSN 1230-1655.