Gregg Allman

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gregg Allman
Ilustracja
Gregg Allman (1975)
Imię i nazwisko

Gregory Lenoir Allman

Data i miejsce urodzenia

8 grudnia 1947
Nashville

Data i miejsce śmierci

27 maja 2017
Savannah

Instrumenty

instrumenty klawiszowe, gitara

Typ głosu

baryton

Gatunki

rock, blues

Zespoły
The Allman Brothers Band
Strona internetowa

Gregg Allman, właśc. Gregory Lenoir Allman[1] (ur. 8 grudnia 1947 w Nashville[1], zm. 27 maja 2017 w Savannah[2]) – amerykański muzyk rockowy i bluesowy; piosenkarz, klawiszowiec, gitarzysta i autor tekstów. Założyciel zespołu The Allman Brothers Band, z którym w 1995 roku wstąpił do panteonu Rock and Roll Hall of Fame.

Młodość[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 8 grudnia 1947 w Nashville[3]. Wychował się w Daytona Beach na Florydzie[3], gdzie wraz z bratem Duanem uczęszczał do Seabreeze High School. Zainteresował się gitarą jako pierwszy, jednak to Duane wkrótce wyprzedził brata, natomiast Gregg skupił się na śpiewie. Jednym z jego ulubionych piosenkarzy był Little Milton.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Allman Joys i Hour Glass[edytuj | edytuj kod]

W 1963 wraz z bratem związał się z zespołem The House Rockers z Daytona Beach[3]. Od połowy lat 60. do końca dekady bracia Allmanowie grali w kilku zespołach, m.in. w The Escorts i Allman Joys, z którymi występowali w południowo-wschodniej części Stanów Zjednoczonych. Pod koniec dekady Allman Joys przenieśli się do Los Angeles i podpisali kontrakt z Liberty Records. Występowali w grupie muzykôw sesyjnych The Hour Glass, z którą wydał dwa albumy: The Hour Glass (1967) i Power of Love (1968)[3], oba utrzymane w charakterze psychodelicznego bluesa. Wytwórnia kontrolowała pracę zespołu, który nie był zadowolony z wydanych płyt.

The Allman Brothers Band[edytuj | edytuj kod]

Po nagraniu drugiego albumu zespół The Hour Glass się rozpadł, a Duane Allman wrócił na Południe, gdzie w niedługim czasie Duane założył zespół The Allman Brothers Band. Wytwórnia Liberty Records uważała, że Gregg ma potencjał do grania solo, dlatego pozwoliła pozostałym muzykom na opuszczenie zespołu, pod warunkiem, że Gregg zostanie w Kalifornii i nagra dla niej album. Artystę jednak szybko zmęczył ten układ, dlatego kiedy Duane zadzwonił z Jacksonville na Florydzie w marcu 1969, żeby powiedzieć, że zebrał zespół i potrzebuje wokalisty, Gregg przystał na tę propozycję. Od dawna chciał grać na organach Hammonda, które dostał zaraz po dołączeniu do zespołu i na których w krótkim czasie nauczył się grać. Od tamtego czasu grał na organach Hammond B-3, a także był jednym z głównych autorów tekstów i wokalistów zespołu[3], a także grał na fortepianie i gitarze.

Występował także jako solista. Wydał m.in. albumy: Laid Back (1973), The Gregg Allman Tour (1974), Playin’ Up a Storm (1977), Two the Hard Way (1977; nagrany z Cher), I’m No Angel (1987) i Just Before the Bullets Fly (1988), a także składanki: An Anthology (1972), An Anthology, Vol. 2 (1974) i The Best of Gregg Allman (1981)[3].

W 2006 otrzymał od Georgia Music Hall of Fame nagrodę za życiowe osiągnięcia.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Od lat 70. borykał się z narkotykami, takimi jak kokaina, heroina, a także z alkoholem. Od połowy lat 90. pozostawał czysty. Był on żonaty przynajmniej sześciokrotnie, a najsłynniejszą z jego żon była Cher (ich związek trwał od 1975 do 1979 roku). Ma z nią syna Elijah Blue Allmana, który również jest muzykiem.

Zmarł w swoim domu w Richmond Hill w stanie Georgia 27 maja 2017 roku z powodu powikłań wywołanych rakiem wątroby w wieku 69 lat. Jego pogrzeb odbył się w Snow's Memorial Chapel w Macon 3 czerwca i uczestniczył w nim między innymi dawny kolega z zespołu Dickey Betts, jego była żona Cher i były prezydent Jimmy Carter. Według Rolling Stone, żałobnicy ubierali się swobodnie w dżinsy na prośbę Allmana, a setki fanów, wielu w koszulkach Allman Brothers i słuchających muzyki zespołu, ustawiło się wzdłuż trasy pogrzebowej procesji[4]. Został pochowany w Rose Hill Cemetery w Macon, obok swojego brata Duane'a i kolegi z zespołu Berry Oakleya.

Przed śmiercią nagrał swój ostatni album, Southern Blood, z producentem Donem Was w FAME Studios w Muscle Shoals w Alabamie. Album został wydany 8 września 2017 i otrzymał uznanie krytyków[5].

W swojej książce biograficznej "My Cross to Bear" zastanawiał się nad swoim życiem i karierą, pisząc: Muzyka jest krwią mojego życia. Kocham muzykę, uwielbiam grać dobrą muzykę i uwielbiam grać muzykę dla ludzi, którzy ją doceniają. A kiedy wszystko już powiedziane i zrobione, pójdę do grobu, a mój brat przywita mnie, mówiąc: „Niezła robota, braciszku - dobrze się spisałeś”. Musiałem to powiedzieć milion razy, ale gdybym dziś umarł, świetnie się bawiłem[6].

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Gregg Allman na stronie allmusic.com. allmusic.com. [dostęp 2011-06-17]. (ang.).
  2. ↑ Gregg Allman, Southern Rock Pioneer, Dies at 69. variety.com, 2017-05-27. [dostęp 2017-05-27]. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f Wiesław Weiss, Rock. Encyklopedia, Wydawnictwo Iskry, 1991, s. 20–21, ISBN 83-207-1374-9.
  4. ↑ Daniel Kreps, Daniel Kreps, Gregg Allman Laid to Rest at Macon Funeral [online], Rolling Stone, 3 czerwca 2017 [dostęp 2021-02-17] (ang.).
  5. ↑ Southern Blood by Gregg Allman. [dostęp 2021-02-17].
  6. ↑ Gregg Allman, Alan Light, My Cross to Bear. William Morrow. [[Specjalna:Książki/9780062112033|ISBN 978-0-06-211203-3]]., 2012.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gregg_Allman&oldid=69620437”