Grusza śnieżna

Grusza śnieżna
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	różopodobne
Rząd	różowce
Rodzina	różowate
Rodzaj	grusza
Gatunek	grusza śnieżna
	Nazwa systematyczna
	Pyrus nivalis Jacq.; 1774, Fl. Austr., 2 : 4
Synonimy
	Pyrus nivalis var. salviifolia (DC.) Rouy & E.G. Camus in Rouy; Pyrus communis subsp. nivalis (Jacq.) Gams;
	Pyrus nivalis var. salviifolia (DC.) Rouy & E.G. Camus in Rouy; Pyrus communis subsp. nivalis (Jacq.) Gams;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; brak danych
	Multimedia w Wikimedia Commons

Grusza śnieżna (Pyrus nivalis Jacq.) – gatunek rośliny wieloletniej z rodziny różowatych. Zasięg terytorialny tego gatunku jest szerszy niż gruszy pospolitej, lecz rośnie zasadniczo tylko na zboczach gór i nie jest spotykana na nizinach. Nosi nazwę śnieżnej ponieważ owoce nadają się do jedzenia dopiero po pierwszym śniegu i przymrozkach.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pokrój: Drzewo o wysokości 8 – 20 m. Ma grube, wzniesione konary, a młode pędy są zwykle bez cierni, pokryte białym, kutnerowatym nalotem.
Liście: Eliptyczne lub jajowate, o wymiarach 5 – 9 × 3 – 4 cm, o podstawie klinowatej i pokryte gęstym, kutnerowatym nalotem.
Owoce: Kuliste, o średnicy 3 – 5 cm, zielonkawożółte z purpurowymi punktami. Nadają się na cydr gruszkowy a do spożycia dopiero po pierwszym śniegu i przymrozkach, skąd się wzięła nazwa – grusza śnieżna. Drzewo jest mniej wytrzymałe na mróz niż gruszy pospolitej, lecz lepiej znosi suszę.

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Uprawiana jest jako drzewo ozdobne. W szkółkarstwie stosuje się ją jako podkładkę pod odmiany uprawne.
Owoce nadają się na cydr gruszkowy – niskoalkoholowy sok.

Uprawa[edytuj | edytuj kod]

Wymagania: Grusza śnieżna jest mniej wytrzymała na mróz od gruszy pospolitej (strefy mrozoodporności 5-9)^[4], wyróżnia się natomiast dużą wytrzymałością na suszę oraz na zanieczyszczenia powietrza. Drzewo nie jest wrażliwe na parcha, choć może ulegać rdzy jałowcowo-gruszowej. Preferuje przepuszczalne gleby ilaste i stanowiska słoneczne. Toleruje jednak dobrze także ciężkie, gliniaste gleby. Na stanowiskach zacienionych owocuje słabo^[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-01-25] (ang.).
↑ Pyrus nivalis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ Ernie Wasson: The Complete Encyclopedia of Trees and Shrubs: Descriptions, Cultivation Requirements, Pruning, Planting. San Diego: Thunder Bay Press (CA), 2001, s. 816. ISBN 1-59223-055-5.
↑ Charakterystyka na stronie "Rośliny przyszłości". (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Aleksander Rejman: Pomologia. Warszawa: PWRiL, 1994. ISBN 83-09-01612-3.
Grzegorz Łysiak: Uprawa i odmiany gruszy. Warszawa: Hortpress, 2006, s. 156. ISBN 83-89211-18-1.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-01-25] (ang.).

[iucn-3] Pyrus nivalis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[4] Ernie Wasson: The Complete Encyclopedia of Trees and Shrubs: Descriptions, Cultivation Requirements, Pruning, Planting. San Diego: Thunder Bay Press (CA), 2001, s. 816. ISBN 1-59223-055-5.

[5] Charakterystyka na stronie "Rośliny przyszłości". (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]