Grzegorz Ilka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Grzegorz Ilka
Data i miejsce urodzenia

26 kwietnia 1963
Warszawa

Data i miejsce śmierci

16 marca 2019
Warszawa

Zawód, zajęcie

działacz związkowy

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Partia

PPS (1987–1995)
UP (1996–2000)
PPS (2009–2019)

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wolności i Solidarności Odznaka Honorowa za Zasługi dla Ochrony Pracy
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”

Grzegorz Ilka, ps. A.G.Rawicki, agr (ur. 26 kwietnia 1963 w Warszawie[1], zm. 16 marca 2019[2] w Warszawie[3]) – polski działacz lewicowy i związkowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył VI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1981)[4]. W latach 1981–1986 studiował na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego.

Przed 1989 związany z lewicową opozycją antykomunistyczną; m.in. drukarz i redaktor prasy niezależnej – „Robotnika”, „Robotnika Pomorza Zachodniego” oraz pism: „Naprzód”, „Magazyn Robotnika”, „Praca, Płaca, BHP”, „Robotnik Mazowiecki”, „Warszawianka”, „Solidarność HBB” w Częstochowie i innych. Jeden z założycieli podziemnego Wydawnictwa im. Olofa Palme[5]. Członek Grupy Politycznej „Robotnik”. Organizator Miesiąca prasy zakładowej NSZZ „Solidarność” w 1987.

Współzałożyciel i działacz pacyfistycznego „Ruchu Wolność i Pokój” w 1985. Współtwórca i wieloletni działacz odrodzonej Polskiej Partii Socjalistycznej, do 1989 sekretarz Centralnego Komitetu Wykonawczego. Członek jej odłamów: PPS-Rewolucja Demokratyczna, następnie TKK PPS. Od 1990 do odejścia z partii w 1995 ponownie członek oraz sekretarz CKW PPS. W wyborach parlamentarnych w 1991 kandydat na posła do Sejmu z listy Ruchu Demokratyczno-Społecznego (partii Zbigniewa Bujaka)[6]. W latach 1996–2000 działacz Unii Pracy.

Współzałożyciel (w 1999) i do 2014 przewodniczący, a od 2014 wiceprzewodniczący Ogólnopolskiego Pracowniczego Związku Zawodowego „Konfederacja Pracy”, który zajmuje się m.in. tworzeniem struktur związkowych w sieciach hipermarketów.

Od 1996 do 1997 rzecznik prasowy Jolanty Banach, pełniącej stanowisko Pełnomocnika Rządu do Spraw Rodziny i Kobiet. Od 1997 do 2014 sekretarz prasowy Ogólnopolskiego Porozumienia Związków Zawodowych. Od 2009 ponownie członek Polskiej Partii Socjalistycznej. Na 40. Kongresie PPS wybrany do Rady Naczelnej ugrupowania, objął funkcję sekretarza jej prezydium. W ramach porozumienia wyborczego PPS z Zielonymi kandydat z listy tej drugiej partii w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014[7].

Grzegorz Ilka był członkiem Stowarzyszenia Wolnego Słowa. Został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 203)[8].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Grzegorz Ilka. encysol.pl. [dostęp 2020-12-17].
  2. Patryk Osowski: Zmarł Grzegorz Ilka, działacz opozycji w PRL. Miał 55 lat. wp.pl, 16 marca 2019. [dostęp 2021-12-20].
  3. Pożegnanie Grzegorza Ilki. trybuna.info. [dostęp 2020-12-17].
  4. Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1981. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2021-09-02].
  5. Grzegorz Ilka w Słowniku „Niezależni dla kultury 1976–1989”. slownik-niezaleznidlakultury.pl. [dostęp 2021-03-21].
  6. Chwedoruk 2004 ↓, s. 82.
  7. Serwis PKW – Wybory 2014. pkw.gov.pl. [dostęp 2021-12-20].
  8. Zmarł Grzegorz Ilka. konfederacjapracy.org.pl. [dostęp 2020-12-17].
  9. M.P. z 2019 r. poz. 646.
  10. M.P. z 2016 r. poz. 128.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]