Gréta Arn

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje) o 13:22, 18 sty 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
{{{imię i nazwisko}}}
Ilustracja
Państwo

 Węgry

Data i miejsce urodzenia

13 kwietnia 1979
Budapeszt

Wzrost

180 cm

Gra

praworęczna, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

1997

Zakończenie kariery

2013-2017 (aktywna)

Trener

Vittorio Magnelli, Karim Balagh

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

2 WTA, 5 ITF

Najwyżej w rankingu

40 (16 maja 2011)

Australian Open

3R (2012)

Roland Garros

1R (2001, 2002, 2011, 2012)

Wimbledon

3R (2010)

US Open

2R (2012)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

0 WTA, 4 ITF

Najwyżej w rankingu

175 (4 grudnia 2000)

Australian Open

1R (2012)

Roland Garros

1R (2011, 2012)

US Open

1R (2011)

Gréta Arn (ur. 13 kwietnia 1979 w Budapeszcie) – węgierska tenisistka reprezentująca do 2008 roku Niemcy, reprezentantka Węgier w Fed Cup, olimpijka z Pekinu (2008).

Kariera tenisowa

Urodzona i mieszkająca na Węgrzech. Zawodniczka praworęczna z oburęcznym bekhendem.

W latach 1994–1999 występowała głównie w turniejach ITF. W roku 2000 zadebiutowała w imprezie zawodowej w miejscu swojego urodzenia, Budapeszcie, a także w dwóch turniejach wielkoszlemowych (Wimbledon 2000 i US Open 2000). Na początku roku 2001 przegrała z dominującą w światowym tenisie Lindsay Davenport w drugiej rundzie Australian Open, ale pojedynek był trzysetowy. Na kortach French Open wygrała seta z Arantxą Sánchez Vicario. Pokonała Magüi Sernę w Bazylei i doszła tam do ćwierćfinału. W roku 2002 pokonała podczas Australian Open Samanthę Stosur, zanim przegrała z Martiną Hingis. Na turnieju w San Diego wyeliminowała Mary Pierce. W marcu została sklasyfikowana na setnym miejscu w rankingu tenisistek.

W 2003 roku zdecydowała o rozbracie z profesjonalnym tenisem i na dwa lata przestała grać w zawodowych turniejach, startując w rozgrywkach ITF.

Powróciła w roku 2005. Nie zdołała zakwalifikować się do żadnej profesjonalnej imprezy, odpadła między innymi w kwalifikacjach w Linzu. Osiągała wysokie wyniki w turniejach ITF.

W maju 2006 zachorowała na zakrzepicę i znów zmuszona była do przerwy tenisowej. Występy wznowiła we wrześniu i jej najlepszym występem była druga runda w Québec, przegrana ze Séverine Brémond.

Na początku sezonu nie zakwalifikowała się do Australian Open 2007. Doszła do drugiej rundy w Bogocie. Na początku maja Arn odniosła pierwszy w karierze triumf w zawodach WTA Tour, na nawierzchni ziemnej w Estoril. Po wygraniu trzech spotkań kwalifikacyjnych, pokonała Laurę Pous Tió, Caroline Wozniacki, Sofię Arvidsson, Nurię Llagosterę Vives oraz w finale Wiktoryję Azarankę.

W sezonie 2008 zagrała na igrzyskach olimpijskich w Pekinie w konkurencji gry podwójnej w pierwszej rundzie odpadając po porażce z Japonkami Ayumi Moritą i Ai Sugiyamą[1]. Partnerką Arn była w zawodach Ágnes Szávay.

W 2010 roku Greta Arn doszła do półfinału podczas Warsaw Open pokonując takie zawodniczki, jak Petra Martić, Klára Zakopalová i rozstawiona z nr 6 Alona Bondarenko, a wcześniej (w eliminacjach) Yan Zi, Abigail Spears oraz Anne Keothavong. W meczu półfinałowym węgierska zawodniczka przegrała z Chinką Zheng Jie w trzech setach.

Na początku stycznia 2011 odniosła drugi triumf w rozgrywkach WTA Tour, w Auckland po finale z Yaniną Wickmayer.

W latach 2008–2013 reprezentowała Węgry w Fed Cup rozgrywając 16 meczów, z których w 9 zwyciężyła.

W 2014 roku zakończyła karierę sportową[2].

W rankingu gry pojedynczej Arn najwyżej była na 40. miejscu (16 maja 2011), a w klasyfikacji gry podwójnej na 175. pozycji (4 grudnia 2000).

Finały turniejów WTA Tour

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
WTA Tour Championships

Gra pojedyncza (2–0)

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwniczka Wynik finału
Zwyciężczyni 1. 6 maja 2007 Estoril Ceglana Białoruś Wiktoryja Azaranka 2:6, 6:1, 7:6(3)
Zwyciężczyni 2. 8 stycznia 2011 Auckland Twarda Belgia Yanina Wickmayer 6:3, 6:3

Przypisy

  1. Gréta Arn Bio, Stats, and Results [online], Olympics at Sports-Reference.com [dostęp 2017-09-30] (ang.).
  2. Wirtualna Polska Media, Li, Safina, Dawidienko i pozostali, którzy w 2014 roku dotarli do kresu zawodowych karier - 14 - WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 31 grudnia 2014 [dostęp 2017-09-30] (pol.).

Bibliografia