Gudō Tōshoku

Gudō Tōshoku

愚堂東宴

Data urodzenia	1577
Data śmierci	1661
Szkoła	rinzai
Linia przekazu Dharmy zen	Nampo Jōmyō
Nauczyciel	Yozan Keiyo
Następca	Shidō Bunan
Zakon	zen

Gudō Tōshoku (ur. 1577, zm. 1661; jap. 愚堂東宴) – japoński mistrz zen szkoły rinzai, wybierany trzykrotnie opatem Myōshin-ji.

Życiorys

W wieku 8 lat wstąpił do klasztoru. Jeszcze jako młody człowiek rozpoczął podróż po japońskich klasztorach szkoły rinzai. Był uczniem mało znanego mistrza zen Yozana Keiyo. W 1628 roku osiągnął oświecenie.

Dzięki swojemu zrozumieniu zenu stał się wkrótce bardzo znany w kręgach buddyjskich. Wieści o nim dotarły również do pałacu cesarskiego i po jakimś czasie Gudō został prywatnym nauczycielem emerytowanego cesarza Go-Yōzeia (後陽成, pan. 1586-1611). Doprowadził cesarza do oświecenia. Cesarz spytał: "A więc powiedz mi, człowiek osiąga oświecenie - co dzieje się z nim po śmierci?" Gudō odparł: "Nie wiem". Cesarz powiedział: "Ty nie wiesz? Czyż nie jesteś oświeconym nauczycielem?" Gudō rzekł: "Jestem. Ale nie zmarłym". Cesarz nie wiedział co począć dalej, gdy Gudō klepnął oboma dłońmi podłogę i cesarz w tym momencie został oświecony.

Dzięki cesarskiemu wsparciu Gudō podróżował po całej Japonii odbudowując i zakładając nowe świątynie i klasztory.

Został wybrany trzykrotnie w różnych okresach czasu opatem najbardziej wówczas prestiżowego klasztoru Myōshin. Był przekonany o konieczności przeprowadzenia reform w szkole rinzai, jednak nie miał dość energii, aby je przeprowadzić.

Był dość niechętny chińskim mistrzom chan i nie zgodził się na zaproszenia do Myōshin-ji Yinyuana Longqi. Pośrednim skutkiem tego było powstanie szkoły zen ōbaku.

Przed śmiercią napisał: "Moje zadanie jest ukończone. Teraz, ci którzy idą za mną, muszą pracować dla dobra całej ludzkości".

Zmarł 1 dnia 10 miesiąca 1661 roku.

Otrzymał pośmiertny tytuł Daien Hōkan Kokushi.

Linia przekazu Dharmy zen

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Indiach Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Chinach Bodhidharmy.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w innym kraju.

• 52/25. Songyuan Chongyue (1139-1209
  • 53/26. Wuming Huixin (bd)
    • 54/27. Lanxi Daolong (1213-1278)
  • 53/26. Yun’an Puyan (1156-1226)
    • 54/27. Xutang Zhiyu (1185-1269)
      • 55/28/1. Nampo Jōmyō (1235-1309) (także Shōmyō; Daiō Kokushi) Japonia. Szkoła rinzai.
        • 56/29/2. Hōō Soichi (1274-1357)
          • 57/30. Daichū Sōshin (bd)
            • 58/31. Gettan Sōkō (1326-1389)
        • 56/29. Shūhō Myōchō (1282-1338) (także Daitō Kokushi)
          • 57/30. Tettō Gikō (1295-1369)
          • 57/30. Kanzan Egen (także Muso Daishi) (1277-1360)
            • 58/31. Juō Sōhitsu (1296-1380)
              • 59/32. Muin Sōin (1326-1410)
                • 60/33. Nippo Soshun? (1368-1448) niepewny
                  • 61/34. Sekkō Sōshin (także Tozen) (1408-1486)
                    • 62/35. Tokūho Zenketsu (1419-1506)
                      • 63/36.
                        • 64/37.
                          • 65/38. Daigu Sōchiku (1584-1669)
                          • 65/38. Ungo Kiyō (1583-1659)
                    • 62/35. Tōyō Eichō (1429-1504)
                      • 63/36. Yozan Keiyo (bd)
                        • 64/37. Gudō Tōshoku (1577-1676)
                          • 65/38. Kengan Zen’etsu (1623-1701)
                            • 66/39. Kogetsu Zenzai (1667-1751)
                              • 67/40. Gessen Zenne (1702-1781)
                                • 68/41. Sengai Gibon (1750-1837)
                          • 65/38. Isshi Monju (1608-1646)
                          • 65/38. Shidō Munan (Bunan) (1603-1676)
                            • 66/39. Dōkyō Etan (także Shoju Rojin) (1642-1721)
                              • 67/40. Hakuin Ekaku (1685-1768)

Bibliografia

• Richard Bryan McDaniel: Zen Masters of Japan. The Second Step East. Rutland, Vermont: Tuttle Publishing, 2013, s. 317. ISBN 978-4-8053-1272-8.
• Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan''. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.