Guz Pindborga
Guz Pindborga, nabłonkowy zębopochodny guz wapniejący (łac. tumor epithelialis odontogenes calcificans, ang. calcifying epithelial odontogenic tumor, CEOT) – pierwotny nowotwór pochodzenia zębowego. Występuje najczęściej w 4. i 5. dekadzie życia. Objawy guza, najczęściej bezbolesny obrzęk tkanek, przypominają wklinowanie zęba. Radiologicznie guz Pindborga wymaga różnicowania z torbielą zawiązkową; lokalizuje się typowo w tylnej części żuchwy. Charakteryzuje się miejscową złośliwością: naciekając niszczy okoliczne tkanki i daje wznowy, ale nie przerzutuje. W obrazie histologicznym widać rozległe lite pola wielobocznych nabłonkowych komórek, nierzadko polimorficznych. Obecne są też kuliste różowe twory przypominające złogi amyloidu, które mogą ulec zwapnieniu tworząc ciałka piaszczakowate (psammomatyczne)[1]. Nazwa guza pochodzi od duńskiego lekarza Jensa Jørgena Pindborga, który opisał pierwszy przypadek nowotworu w 1958 roku[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jerzy Stachura, Wenancjusz Domagała Patologia znaczy słowo o chorobie. T. 2. Wydawnictwo Polskiej Akademii Umiejętności, Kraków 2003. ISBN 83-88857-65-7
- ↑ Pindborg, JJ. A calcifying epithelial odontogenic tumor. „Cancer”. 11. 4, s. 838-843, 1958. PMID: 13561253.
