Góropatwa czerwona

Góropatwa czerwona
	Alectoris rufa
	(Linnaeus, 1758)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	grzebiące
Rodzina	kurowate
Podrodzina	bażanty
Plemię	Coturnicini
Rodzaj	Alectoris
Gatunek	góropatwa czerwona
Synonimy
	Tetrao rufus Linnaeus, 1758;
	Tetrao rufus Linnaeus, 1758;
Podgatunki
	A. r. rufa (Linnaeus, 1758); A. r. hispanica (Seoane, 1894); A. r. intercedens (A. E. Brehm, 1857);
	A. r. rufa (Linnaeus, 1758); A. r. hispanica (Seoane, 1894); A. r. intercedens (A. E. Brehm, 1857);
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; bliski zagrożenia
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Góropatwa czerwona^[4], kuropatwa czerwona^[5] (Alectoris rufa) – gatunek ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae) występujący w zachodniej Europie.

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Zwykle wyróżnia się trzy podgatunki A. rufa^[2]^[6]:

A. r. rufa – Wielka Brytania, Francja, północne Włochy, Korsyka.
A. r. hispanica – północny i zachodni Półwysep Iberyjski.
A. r. intercedens – wschodni i południowy Półwysep Iberyjski.

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Brązowy grzbiet, biała pręga nad oczami i gardziel, niebieskoszara pierś, pręgowane boki, żółtawy brzuch. Brak dymorfizmu płciowego.

Czarne plamy w upierzeniu na wysokości gardła, co odróżnia ją od innych gatunków. Zarówno nogi, jak i dziób czerwone. Są zdolne do lotu, natomiast latają rzadko. Charakteryzują się szybkimi uderzeniami skrzydeł, które furkoczą w locie. Lepiej niż z lataniem radzą sobie z bieganiem^[7].

Średnie wymiary^[5]

Długość ciała: około 32 cm.
Rozpiętość skrzydeł: około 62 cm.
Masa ciała: około 0,5 kg.

Tryb życia[edytuj | edytuj kod]

Tereny trawiaste z niskimi i rzadkimi zaroślami.

Tryb życia

Żyje w stadach zwykle po 10–40 osobników, okresowo nawet do 100 osobników. Dobrze lata, ale przed drapieżnikami woli uciekać po ziemi. Najbardziej aktywna wczesnym ranem.

Pożywienie

Kuropatwa czerwona żywi się głównie roślinami – ziarnami, nasionami, liśćmi i korzeniami. Młode karmią owadami – mrówkami, konikami polnymi i szarańczą.

Rozmnażanie

Sezon lęgowy tych ptaków zaczyna się w kwietniu. Pary pozostają sobie wierne nieraz przez wiele lat, choć jeden samiec może mieć dwie partnerki^{[potrzebny przypis]}. Gniazdują na ziemi, samica składa w jednym lęgu 8–13 jaj^[7]. Czasem jedna para ma dwa gniazda – jednym opiekuje się samiec, drugim samica. W przypadku jednego gniazda rodzice dzielą się obowiązkami.

Pisklęta wykluwają się po 23–24 dniach^[7] i od razu opuszczają gniazdo, by pod opieką rodziców szukać pokarmu. Latać uczą się w wieku 10 dni. Po 2 miesiącach są już wielkości dorosłego ptaka, ale pozostają z rodzicami przez całą zimę. Dojrzałość płciową osiągają po pierwszym roku życia. Kuropatwa czerwona może żyć do 6 lat.

Status[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje góropatwę czerwoną za gatunek bliski zagrożenia (NT – Near threatened) nieprzerwanie od 2020 roku. Wcześniej (od 1988 roku) była gatunkiem najmniejszej troski (LC – least concern). Liczebność populacji według szacunków z 2015 roku wynosi 5 060 000 – 7 080 000 par lęgowych. Trend liczebności populacji jest spadkowy^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Alectoris rufa, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b Red-legged Partridge (Alectoris rufa). The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).
↑ ^a ^b Alectoris rufa, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Coturnicini Reichenbach, 1848 (wersja 2020-07-21). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-08-27].
↑ ^a ^b Przemysław Busse (red.), Zygmunt Czarnecki, Andrzej Dyrcz, Maciej Gromadzki, Roman Hołyński, Alina Kowalska-Dyrcz, Jadwiga Machalska, Stanisław Manikowski, Bogumiła Olech: Ptaki. T. I. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0563-0.
↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Pheasants, partridges, francolins. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-08-27]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c F. Sauer: Ptaki lądowe. Warszawa: Świat Książki, 1996.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).

[itis-1] Alectoris rufa, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[ibc-2] Red-legged Partridge (Alectoris rufa). The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).

[iucn-3] Alectoris rufa, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[mk-4] Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Coturnicini Reichenbach, 1848 (wersja 2020-07-21). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-08-27].

[Busse-5] Przemysław Busse (red.), Zygmunt Czarnecki, Andrzej Dyrcz, Maciej Gromadzki, Roman Hołyński, Alina Kowalska-Dyrcz, Jadwiga Machalska, Stanisław Manikowski, Bogumiła Olech: Ptaki. T. I. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0563-0.

[ioc-6] F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Pheasants, partridges, francolins. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-08-27]. (ang.).

[Sauer-7] F. Sauer: Ptaki lądowe. Warszawa: Świat Książki, 1996.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]